Mój mąż spojrzał na mnie z pogardą i rzucił mi poduszkę, żebym ją uprała. Gdy ją otworzyłam, to, co zobaczyłam, po prostu mną wstrząsnęło

**Dziennik**
Mój mąż spojrzał na mnie z pogardą i rzucił mi poduszkę, żebym ją wyprała. Gdy ją rozcięłam, to, co zobaczyłam, po prostu mnie oszołomiło. Byliśmy małżeństwem od pięciu lat. Od pierwszego dnia przyzwyczaiłam się do jego chłodnych słów i obojętnych spojrzeń. Nie był okrutny, tylko nieobecny jego milczenie bolało bardziej niż jakakolwiek kłótnia.
Mieszkaliśmy u jego rodziców. Każdego ranka zajmowałam się domem. Wieczorami czekałam, by zjeść z nim kolację, ale zawsze wracał i mówił, iż już jadł, choćby nie siadając przy stole. Czułam, iż nie jesteśmy już mężem i żoną, tylko ja zatrudnioną do sprzątania.
Pewnego wieczoru przyszedł, usiadł naprzeciwko i położył przede mną papiery rozwodowe. Podpisz. Nie chcę marnować czasu. Drżącą ręką podpisałam. W głowie pojawiły się wspomnienia samotnych wieczorów i pustych talerzy. gwałtownie spakowałam rzeczy nie zostawiłam nic, poza starą poduszką, którą przywiozłam z domu matki.
Wzięłam walizkę, by wyjść, ale wtedy rzucił mi tę poduszkę: Weź ją, wypierz i możesz iść. Wzięłam ją i wyczułam coś dziwnego w środku. Serce zabiło mi szybciej. Ostrożnie ją otworzyłam to, co zobaczyłam, wprawiło mnie w osłupienie.
W środku była mała szkatułka, starannie owinięta w chustę. Zamarłam, nieśmiała choćby jej dotknąć. Gdy rozwiązałam węzeł, ujrzałam listy, zdjęcia i stare zapiski. Każdy list był zaadresowany do mnie ale napisany w imieniu jego pierwszej żony, o której nigdy nie słyszałam.
Zrobiło mi się słabo. Nie tylko mnie ignorował ukrywał przede mną prawdę przez całe nasze wspólne życie. Na jednym ze zdjęć zobaczyłam naszego syna i łzy płynęły mi po policzkach. Obok niego stała dziewczyna, z którą kiedyś żył, a teraz jej wspomnienie było ukryte w tej poduszce jak mroczny sekret, którego bał się ujawnić.
Czułam mieszankę złości i ulgi. Złość za lata kłamstw i chłodu, ulgę, iż wreszcie znałam prawdę. Wzięłam poduszkę, podeszłam do okna i wzięłam głęboki oddech pierwszy od pięciu lat, który naprawdę należał do mnie. Decyzja była jasna: nigdy więcej nie pozwolę, by kontrolował moje życie milczeniem i obojętnością. Ta poduszka, która wydawała się zwykłym przedmiotem, stała się symbolem mojego przebudzenia i siły.