Deszcz lał jak z cebra, gdy stałam na kamiennych schodach posiadłości Wiśniewskich, tuląc do piersi nowo narodzoną córeczkę. Drętwiały mi ramiona. Trzęsły się nogi. Ale to moje złamane, upokorzone serce omal nie rzuciło mnie na kolana.
Za mną z hukiem zatrzasnęły się ciężkie, dębowe drzwi.
Jeszcze chwilę wcześniej Norbert, mój mąż i syn jednej z najpotężniejszych rodzin w Warszawie, stał obok swoich lodowatych rodziców, gdy odwrócili się do mnie plecami.
Zhańbiłaś nasze nazwisko wyszeptała jego matka. To dziecko nigdy nie było częścią planu.
Norbert choćby nie spojrzał mi w oczy. To koniec, Kasia. Prześlemy twoje rzeczy. Po prostu wynoś się.
Nie mogłam wydusić ani słowa. Gardło paliło mnie żywym ogniem. Otuliłam mocniej płaszczem małą Zosię. Wydała cichutki płacz, więc zaczęłam ją kołysać. Cicho, skarbie. Trzymam cię. Wszystko będzie dobrze.
Zeszłam z ganku prosto w ulewę. Bez parasola. Bez portfela. Bez domu. choćby taksówki nie zamówili. Wiedziałam, iż patrzą na mnie przez okna, gdy znikałam wśród strug deszczu.
Spędziłam tygodnie w przytułkach: w piwnicach kościołów, na nocnych autobusach. Sprzedałam, co się dało. Biżuterię. Markowy płaszcz. Ale obrączkę zatrzymałam do ostatniego grosza.
Grałam na skrzypcach na peronach metra, by zarobić parę złotych. Te stare skrzypce pamiętające jeszcze moje dzieciństwo to było wszystko, co zostało mi z dawnego życia. Dzięki nim mogłam nakarmić Zosię, choć ledwie wiązałam koniec z końcem.
Ale nigdy nie błagałam. Ani razu.
W końcu znalazłam maleńką, zaniedbaną kawalerkę nad spożywczakiem na Pradze. Właścicielka, pani Nowak, była emerytowaną pielęgniarką o łagodnym spojrzeniu. Dostrzegła we mnie coś może siłę, a może rozpacz i zaproponowała zniżkę w czynszu, jeżeli pomogę jej w sklepie.
Zgodziłam się.
W dzień stałam przy kasie. Wieczorami malowałam, używając pędzli z lumpeksu i resztek farb. Zosia spała obok w koszu na pranie, z rączkami zaciśniętymi jak muszelki pod policzkiem.
Nie było łatwo. Ale było nasze.
I za każdym razem, gdy Zosia uśmiechała się przez sen, przypominałam sobie, dla kogo walczę.
Minęły trzy lata.
W pewną sobotę, na targu w Krakowie, wszystko się zmieniło.
Rozstawiłam mały stoisko tylko składany stolik i kilka obrazów związanych sznurkiem. Nie spodziewałam się wiele. Liczyłam, iż ktoś choć na nie spojrzy.
Tym kimś okazała się Magdalena Kowalska, kuratorka prestiżowej galerii w Łodzi. Zatrzymała się przed jednym z moich obrazów kobieta w deszczu z dzieckiem w ramionach i długo się w niego wpatrywała.
To pani dzieło? zapytała.
Skinęłam głową, nerwowo.
Są niezwykłe wyszeptała. Tak surowe. Tak prawdziwe.
Nim się zorientowałam, kupiła trzy obrazy i zaprosiła mnie na zbiorową wystawę w następnym miesiącu.
Chciałam odmówić nie miałam się z kim zostawić Zosi, ani co na siebie włożyć ale pani Nowak nie pozwoliła mi tego odpuścić. Pożyczyła mi czarną, skromną sukienkę i sama zajęła się Zosią.
Tej nocy moje życie się odmieniło.
Moja historia porzucona żona, samotna matka, artystka walcząca o przetrwanie rozeszła się po artystycznych kręgach Warszawy. Wystawa się wyprzedała. Zaczęły napływać zamówienia. Potem wywiady. Reklamy. Artykuły w magazynach.
Nie triumfowałam. Nie szukałam zemsty.
Ale nie zapomniałam.
Pięć lat po tym, jak Wiśniewscy wyrzucili mnie na deszcz, ich fundacja kulturalna zaprosiła mnie do współpracy.
Nie wiedzieli, kim naprawdę jestem.
Zarząd się zmienił po śmierci ojca Norberta. Fundacja przeżywała trudności i liczyli, iż młoda artystka pomoże odświeżyć ich wizerunek.
Weszłam do sali konferencyjnej w granatowym kombinezonie i z spokojnym uśmiechem. Zosia, już siedmioletnia, stała dumnie u mojego boku w żółtej sukience.
Norbert już tam był.
Wyglądał mniejszy. Zmęczony. Gdy mnie zobaczył, zesztywniał.
Kasia? wyjąkał.
Pani Katarzyna Jaworska oznajmiła asystentka. Nasza artystka na tegoroczną galę.
Norbert niezgrabnie się podniósł. Nie nie miałem pojęcia
Nie odparłam. Nie miałeś.
Wokół stołu rozległy się szepty. Jego matka, teraz na wózku, wyglądała na oszołomioną.
Położyłam teczkę na stole. Ta wystawa nazywa się «Nieugięta». To wizualna podróż przez zdradę, macierzyństwo i odrodzenie.
W sali zapadła cisza.
A każdy zarobiony złoty pójdzie na pomoc mieszkaniową i wsparcie dla samotnych matek i dzieci w kryzysie dodałam.
Nikt nie protestował. Niektórzy wyglądali choćby na poruszonych.
Kobieta po drugiej stronie stołu pochyliła się. Pani Jaworska, pani praca jest niezwykle wartościowa. Ale biorąc pod uwagę pani historię z rodziną Wiśniewskich Czy to nie będzie problem?
Spojrzałam jej prosto w oczy. Nie ma żadnej historii. Mam tylko jedno dziedzictwo mojej córki.
Przytaknęli.
Norbert otworzył usta. Kasia o Zosi
Radzi sobie świetnie odparłam. Uczy się grać na pianinie. I doskonale wie, kto przy niej był.
Spuścił wzrok.
Miesiąc później Nieugięta została otwarta w zabytkowej katedrze w Poznaniu. Głównym dziełem była ogromna malowidło zatytułowane Drzwi kobieta w ulewie, trzymająca dziecko przed drzwiami pałacu. Jej oczy płonęły bólem i determinacją. Smuga złotego światła ciągnęła się od jej nadgarstka aż po horyzont.
Krytycy nazwali to triumfem.
Ostatniego wieczoru przyszedł Norbert.
Wyglądał starzej. Wyczerpany. Samotny.
Stał przed Drzwiami bardzo długo.
W końcu się odwrócił i mnie zobaczył.
Miałam na sobie czarną aksamitną suknię. Kieliszek wina w dłoni. Spokojna. Spełniona.
Nigdy nie chciałem cię zranić
