Żołądek warczy jak głodny pies, a ręce zamarzają. Chodzę po chodniku, przyglądając się oświetlonym witrynom restauracji, czując zapach świeżo przygotowanego jedzenia, który boli bardziej niż mróz. Nie mam ani jednej złotówki.
NIKT NIE POWINIEN JEŚĆ Z RESZTEK
Miasto jest mroźne. Tego rodzaju zimno nie zmywa się szalikem ani rękami schowanymi w kieszeniach. Przenika kości, przypomina, iż jestem sama, bez domu, bez jedzenia bez nikogo.
Jestem głodna.
To nie jest głód nie jadłam od kilku godzin, ale taki, który wżyna się w ciało przez dni. Żołądek pukający jak bęben, a przy nagłym pochyleniu głowa wirować. Prawdziwy ból głodu.
Od ponad dwóch dni nie miałam nic do jedzenia. Piłam tylko trochę wody z publicznego kranu i pogryzłam kawałek starej bułki, podarowaną przeze mnie przez starszą panią na rogu. Buty mają dziury, ubrania brudne, włosy splątane, jakby wiatr się ze mną bił.
Przechadzam się aleją pełną eleganckich restauracji. Ciepłe światła, delikatna muzyka, śmiech gości to świat obcy mojemu. Za każdą witryną rodziny wznoszą toast, pary się uśmiechają, dzieci bawią się sztućcami, jakby nic nie mogło boleć.
A ja ja marzę o kawałku chleba.
Po kilku blokach wchodzę do lokalu, którego aromat przypomina niebo. Zapach pieczonego mięsa, gorącego ryżu i rozpuszczonego masła sprawia, iż ślinka cieknie. Stoły są pełne, nikt nie zwraca na mnie uwagi. Dostrzegam stolik, z którego właśnie podnoszono naczynia, wciąż z resztkami jedzenia, i serce przyspiesza.
Kręcę się ostrożnie, nie patrząc na nikogo. Siadam, jakby byłam klientką, jakby również ja miałam prawo być tutaj. Bez zastanowienia chwytam twardy kawałek chleba z koszyka i wkładam go do ust. Jest zimny, ale dla mnie to ucztowanie.
Wkładam w buzię zimne frytki drżącymi rękami, staram się nie płakać. Następny jest prawie suchy kawałek mięsa. Żuję powoli, jakby to był ostatni kęs na świecie. Wtedy grzmi głos:
Hej. Nie możesz tak robić.
Zamarzam. Połykam z trudem i spuszczam wzrok.
Stoi przede mną wysoki mężczyzna w nienagannym ciemnym garniturze. Jego buty lśnią jak lustra, krawat idealnie leży na białej koszuli. Nie jest kelnerem, nie wygląda jak zwykły gość.
Przepraszam, panie wymam się, rumieniąc się ze wstydu . Po prostu byłam głodna
Próbuję włożyć frytkę do kieszeni, jakby to mogło uratować mnie przed upokorzeniem. On milczy, patrzy na mnie, jakby nie wiedział, czy się rozzłościć, czy współczuć.
Chodź ze mną rozkazuje w końcu.
Cofam krok.
Nie kradnę błagam . Pozwól mi skończyć i odejdę. Obiecuję, iż nie zrobię sceny.
Czuję się mała, rozbita, niewidzialna. Jakby nie przynależała do tego miejsca, jakby była jedynie niechcianym cieniem.
Zamiast mnie wypędzić, podnosi rękę, daje znak kelnerowi i siada przy stole z tyłu.
Stoję bez ruchu, nie rozumiejąc, co się dzieje. Po chwili kelner podchodzi z tacą i kładzie przede mną parujący talerz: puszysty ryż, soczyste mięso, duszone warzywa, ciepłą bułkę i duży szklankę mleka.
Czy to dla mnie? pytam drżącym głosem.
Tak odpowiada kelner, uśmiechając się.
Patrzę w górę i widzę mężczyznę obserwującego mnie ze swojego stołu. Nie ma w jego spojrzeniu szyderstwa, ani litości. Jest po prostu spokojny, jakby wszystko było jasne.
Podchodzę do niego, nogi jak galaretka.
Dlaczego dał mi jedzenie? szepczę.
Zdejmuje płaszcz i kładzie go na krzesło, jakby zrzucał niewidzialną zbroję.
Bo nikt nie powinien szukać jedzenia w resztkach, by przeżyć mówi stanowczo. Jedz spokojnie. Jestem właścicielem tego lokalu i od dziś zawsze znajdziesz tu talerz.
Nie mam słów. Łzy pieką oczy. Płaczę, nie tylko z głodu, ale ze wstyma, zmęczenia, upokorzenia i ulgi, iż po raz pierwszy od dawna ktoś naprawdę mnie zobaczył.
Wracam następnego dnia. I kolejnego. I kolejnego.
Za każdym razem kelner wita mnie uśmiechem, jakby była stałą bywalczynią. Siadam przy tym samym stole, jem w ciszy i po jedzeniu układam serwetki starannie.
Pewnego popołudnia znów pojawia się mężczyzna w garniturze. Zaprasza mnie, by usiadła przy nim. Najpierw waham się, ale jego głos daje mi poczucie bezpieczeństwa.
Masz imię? pyta.
Jadwiga szepczę.
Ile masz lat?
Siedemnaście.
Skinął powoli głową, nie zadając więcej pytań.
Po chwili mówi:
Głodujesz, tak. Ale nie tylko jedzenia.
Patrzę na niego zdezorientowana.
Głodujesz szacunku, godności, pytania o to, jak się maszka, a nie tylko patrzenia na ciebie jak na śmieci na ulicy.
Nie wiem, co odpowiedzieć, ale ma rację.
Co się stało z rodziną?
Matka zmarła na chorobę. Ojciec odszedł do innej. Zostałam sama. Wyrzucono mnie z domu, nie miałam dokąd pójść.
A szkoła?
Opuściłam drugą klasę, bo wstydziłam się brudu. Nauczycielki traktowały mnie jak pasożyta, koledzy wyzywali.
On znów skinął.
Nie potrzebujesz litości. Potrzebujesz szans.
Wyciągnął z kieszeni wizytówkę i podał mi ją.
Jutro idź pod ten adres. To centrum wsparcia dla młodych takich jak Ty. Dostają jedzenie, ubrania i przede wszystkim narzędzia. Chcę, żebyś pojechała.
Dlaczego to robi Pan? zapytałam ze łzami w oczach.
Bo kiedyś byłem dziecko i jadłem z resztek. Ktoś wyciągnął wtedy do mnie rękę. Teraz to ja muszę pomóc.
Lata mijają. Wchodzę do polecanego ośrodka, uczę się gotować, czytać płynnie, obsługiwać komputer. Dostaję ciepłe łóżko, zajęcia z samooceny, psychologa, który pokazuje, iż nie jestem gorsza od nikogo.
Dziś mam dwadzieścia trzy lata. Pracuję jako kierowniczka kuchni w tej samej restauracji, w której wszystko się zaczęło. Mam czyste włosy, wyprasowany uniform i pewne buty. Dbam, by nigdy nie zabrakło ciepłego posiłku dla potrzebującego. Czasem przychodzą dzieci, starzy, kobiety w ciąży wszyscy z głodem chleba i potrzeby bycia zauważonym.
Za każdym razem, gdy ktoś wchodzi, podaję mu uśmiech i mówię:
Jedz spokojnie. Tu nie oceniamy. Tu karmimy.
Mężczyzna wioski wciąż pojawia się od czasu do czasu. Nie nosi już tak ciasnej krawata. Pozdrawia mnie mrugnięciem, a pod koniec zmiany dzielimy się kawą.
Wiedziałem, iż dojdziesz daleko mówi pewnej nocy.
Pan pomógł mi zacząć odparłam , a resztę zrobiłam z głodu.
Śmieje się.
Ludzie nie doceniają mocy głodu. Nie tylko niszczy, ale potrafi pchać do przodu.
I ja wiem to doskonale.
Bo moja historia zaczęła się od resztek. Dziś dziś gotuję nadzieje.
