Praga, Warszawa.
Kazimierz Nowak, właściciel połowy luksusowych nieruchomości w stolicy, zatrzymał się przed odrapaną kamienicą, która wyglądała jak relikt minionej epoki.
Przyjechał, aby zwolnić sprzątaczkę, która ośmieliła się odrzucić jego zaloty.
Ale gdy drzwi się otworzyły, nie stanęła przed nim Katarzyna.
Było troje przerażonych dzieci, patrzących na niego jak na ucieleśnienie śmierci.
Proszę pana, nie zabieraj nam mamy, szepnęła najmłodsza, chwytając go za nogę drżącymi rączkami.
Za nimi, w dwupokojowym mieszkaniu przepełnionym zapachem wilgoci i rozpaczy, Kazimierz ujrzał coś, co go sparaliżowało.
Katarzyna, kobieta, która czyściła jego marmury warte 20 000 zł za metr kwadratowy, spała na podłodze, na cienkim materacu, wciąż w uniformie, otoczona niezapłaconymi rachunkami i lekami, których nie stać ją było kupić. Na ścianie wisiało zdjęcie ona w białej sukni, u boku męża w mundurze wojskowym. Piotr, poległy w misji pokojowej, wdowiec, którego próbował uwieść z butą bogacza. Dzieci, które miały stracić jedyne, co im pozostało matkę.
Warszawa lśniła w słońcu września jak niespełniona obietnica.
Z okna swojego apartamentu na Saskiej Kępie Kazimierz patrzył na miasto, które w połowie należało do niego. W wieku 38 lat przekształcił ojcowski majątek w imperium nieruchomości rozciągające się od Warszawy po Gdańsk, od Krakowa po Poznań pałace zamienione na hotele, dzielnice zrewitalizowane, życia wywrócone do góry nogami w imię postępu, który miał jego twarz. Mierzył sukces w metrach kwadratowych, a wartość ludzi tym, na ile mu się przydadzą.
Jego małżeństwo z Elżbietą było transakcją biznesową udającą romans. Ona wniosła nazwisko i kontakty, on kapitał i ambicję. Rozwód dwa lata później był równie wyrachowany. Została z willą w Konstancinie, on z resztą.
Katarzyna Kowalska pojawiła się w jego życiu pół roku wcześniej. Zatrudniona przez agencję do sprzątania apartamentu trzy razy w tygodniu. Trzydzieści dwa lata, ciemny kok, brązowe oczy, które nigdy nie opuszczały wzroku przed nim, jak robili to inni. Coś w niej go irytowało i fascynowało jednocześnie. Może sposób, w jaki czyściła podłogi warte pół miliona, z taką samą troską, jakby myła podłogi w kościele. Albo to, iż jego bogactwo zupełnie jej nie imponowało.
Pożądanie przerodziło się w obsesję. Kazimierz nie był przyzwyczajony, by pragnąć czegoś, czego nie mógł mieć natychmiast. Zaczęło się od drobnych gestów drogich prezentów pozostawionych przypadkiem, komplementów coraz śmielszych, zaproszeń na kolację udających nadgodziny. Katarzyna odmawiała z uprzejmą stanowczością, która doprowadzała go do szaleństwa.
Poprzedniego wieczoru przekroczył granicę. Znalazł ją klęczącą w łazience, myjącą marmur. Coś w tej scenie obudziło w nim zwierzę. Położył dłoń na jej ramieniu, podniósł ją, przyparł do ściany. Słowa, które wyszeptał, były dosadne, wulgarne propozycja, której żona sprzątaczka nie powinna odmówić. Ale Katarzyna odmówiła. Co gorsza, spojrzała na niego z obrzydzeniem, jakiego nikt mu nie okazywał od lat, i powiedziała, iż woli umrzeć z głodu, niż stać się jego Potem wyszła, zostawiając go z wściekłością zamiast podniecenia.
Nikt nie odmawiał Kazimierzowi Nowakowi.
Nikt.
Spędził noc pijąc whisky za pięć tysięcy butelkę i planując zemstę. Nie tylko ją zwolni zniszczy ją, sprawi, iż nikt w Warszawie jej nie zatrudni, doprowadzi do żebractwa. A wtedy, gdy będzie wystarczająco zdesperowana, ponownie złoży propozycję. I tym razem przyjmie, bo głód łamie każdego.
Adres z akt osobowych zaprowadził go na Pragę, dzielnicę, którą znał tylko jako teren przyszłych inwestycji. Bloki z lat 60., graffiti na odrapanych murach, woń biedy przylepiająca się do ubrań. Zaparkował Bentleya (błąd, gdyby tylko wiedział) i wszedł do klatki śmierdzącej moczem i zmarnowanymi marzeniami.
Czwarte piętro, drzwi w wyblakłej zieleni. Zapukał z siłą człowieka przyzwyczajonego, iż drzwi otwierają się na jego rozkaz.
Ale to nie Katarzyna otworzyła.
Troje dzieci patrzyło na niego oczami zbyt dużymi jak na ich wychudzone twarze. Najstarsza, może dwunastoletnia, osłaniała młodsze ośmioletniego chłopca i pięcioletnią dziewczynkę. Mieli czyste, ale połatane ubrania. W ich spojrzeniu było coś, co Kazimierz rozpoznał, ale nie potrafił nazwać. Widział to samo u dzieci z wiosek wysiedlanych pod luksusowe rezydencje. To był strach. Czysty, destylowany strach tych, którzy wiedzą, iż świat dorosłych może zniszczyć wszystko w jednej chwili.
Najmłodsza odezwała się pierwsza:
Proszę pana, nie zabieraj nam mamy.
Jej głos wślizgnął się pod pancerz obojętności, który Kazimierz budował latami bezwzględnych interesów. Jej małe dłonie ścisnęły jego nogę, jakby desperacja dziecka mogła powstrzymać lawinę.
Mieszkanie za nimi opowiadało historię, której nie chciał czytać. Dwa pokoje, meble wyglądające jak znalezione na śmietniku, wilgoć w rogach, której nie dało się usunąć żadnym sprzątaniem. A na środku pokoju, który służył też za sypialnię, Katarzyna spała na cienkim materacu, wciąż w uniformie, twarz naznaczona zmęczeniem wykraczającym poza fizyczne. Wokół niej, niczym strażnicy z papieru, leżały niezapłacone rachunki prąd, gaz, zaległy czynsz. Leki fiolki i tabletki, które Kazimierz rozpoznał, bo jego matka brała te same podczas chemii. Drogie specyfiki, na które NFZ refundował tylko część.
Ale to zdjęcie na ścianie uderzyło go jak cios w brzuch. Katarzyna w białej sukni, lśniąca, obok mężczyzny w mundurze wojskowym. To samo zdjęcie, mniejsze, wisiało nad prowizorycznymi łóżkami dzieci.
Ojciec, który nigdy nie wróci.
Chłopiec w końcu zebrał się na odwagę. Głos mu drżał, ale mówił z determinacją. Opowiedział, jak mama pracuje na trzech etatach, jak ś
