Mężczyzna stał na dachu samochodu i rozbijał go młotem: gdy policjanci przybyli i poznali powód, byli w szoku

Na wąskiej uliczce starej dzielnicy Krakowa rozległ się nagle ostry, głuchy dźwięk, jakby ktoś uderzył z ogromną siłą w grubą blachę. Przechodnie drgnęli i odwrócili głowy. Źródło hałasu było oczywiste na dachu białego busa stał starszy mężczyzna o siwych włosach, trzymając w obu dłoniach ciężki młot.
Ludzie zamarli w osłupieniu, a przerażenie w ich oczach rosło z każdym uderzeniem. Blacha pod nogami mężczyzny uginała się i trzeszczała, dach był już pokryty głębokimi wgnieceniami, a kawałki farby i metalu spadały na bruk. Szyba przednia, jeszcze niedawno cała, teraz pokryła się pęknięciami i za kolejnym ciosem rozprysła się na drobne kawałki. Każdy ruch młota niosą ze sobą dźwięk stłuczonego szkła i głuche echo rozchodzące się po ulicy.
Mężczyzna coś krzyczał słowa zlewały się w ochrypły potok, w którym słychać było tylko urywki zdań i okrzyki, przypominające błagania lub przekleństwa. Żaden z przechodniów nie rozumiał, o czym mówi.
Jeden z nich, drżącymi rękami wyjmując telefon, wezwał policję. Po kilku minutach na ulicy rozległy się syreny. Radiowóz gwałtownie zahamował, a dwóch funkcjonariuszy podbiegło do busa. Ostrożnie, ale stanowczo ściągnęli mężczyznę z dachu, odbierając mu młot.
Gdy znalazł się na ziemi, nikt nie spodziewał się, co się wydarzy. Mężczyzna nie stawiał oporu. Usiadł na krawężniku, objął głowę rękami i zaczął cicho łkać. Policjanci, chcąc zrozumieć sytuację, przyklękli obok i zaczęli zadawać pytania.
To, co usłyszeli, wprawiło wszystkich w osłupienie.
Okazało się, iż kilka dni wcześniej jego syn, Tadeusz Kowalski, zginął w straszliwym wypadku. Lekarze walczyli o jego życie, ale nie udało się go uratować.
Samochód, który teraz niszczył, był tym samym, w którym jego dziecko straciło życie. Starzec nie mógł na niego patrzeć bez uczucia, iż serce pęka mu z bólu. Każdy szczegół, każda rysa przypominała mu o tragedii. I w pewnym momencie wziął młot, by zniszczyć ten niemy pomnik swojej rozpaczy.
Gdy o tym opowiadał, głos mu się załamywał. Policjanci milczeli, a w oczach jednego z nich zabłysły łzy.
W tej chwili nikt nie widział w nim wandala czy przestępcy przed nimi siedział złamany człowiek, próbujący jakoś poradzić sobie z cierpieniem.
Ulicę ogarnęła cisza. Przechodnie, którzy jeszcze niedawno obserwowali scenę z ciekawością, teraz stali ze spuszczonymi wzrokiem. A mężczyzna, ocierając łzy, szeptał, iż chciał tylko uwolnić się od bólu, który codziennie rozdzierał mu serce.
Czasem gniew jest jedynym językiem, w którym można wyrazić żal, a zniszczenie ostatnią próbą ucieczki od rozpaczy. ale prawdziwe ukojenie przychodzi dopiero wtedy, gdy pozwolimy sobie na łzy i zrozumienie, iż ból dzielony z innymi staje się lżejszy do zniesienia.