Po dziewiętnastu latach małżeństwa i wychowaniu dwójki dzieci, mój mąż zostawił mnie dla młodszej koleżanki.
Mam 42 lata, a dwa tygodnie temu mój świat się zawalił: mąż, z którym spędziłam 19 lat i wychowaliśmy razem dwoje dzieci, oświadczył, iż chce rozwodu. Szczerze wyznał, iż od dwóch lat jest w związku z 28-letnią koleżanką z pracy, która teraz spodziewa się jego dziecka.
Od tamtej pory nie przestaję płakać, dręczy mnie pytanie: jak mogłam być tak ślepa, by nie dostrzec jego zdrady? Ufałam Piotrowi, gdy mówił, iż zostaje dłużej w pracy z powodu nowych projektów i częstych wyjazdów służbowych po kraju. Czekałam na niego, dbając o nasz dom, gotując jego ulubione potrawy, prasując koszule na tydzień do przodu. choćby nie podejrzewałam, iż cała ta troska nie była skierowana tylko do mnie i dzieci.
Niepokoiło mnie, iż Piotr coraz mniej czasu spędzał z dziećmi, oddalał się od rodzinnych tradycji. Jego wkład finansowy do domowego budżetu zmalał, a problemy domowe pozostawały bez jego udziału. Tłumaczyłam to jego zapracowaniem i zmęczeniem. Kiedy powiedział, iż w tym roku nie pojedzie z nami na wakacje, pogodziłam się z tym i pojechałam z dziećmi do rodziców na działkę. Po powrocie do domu zauważyłam, iż Piotr się zmienił: stał się zamknięty, unikał bliskości, a raz poczułam na jego ubraniach obcy zapach perfum i zobaczyłam ślady szminki na kołnierzyku koszuli.
Gdy zażądałam wyjaśnień, przyznał się do zdrady i oświadczył, iż zamierza odejść. Moje próby przypomnienia o dzieciach, o latach spędzonych razem, nie zmieniły jego decyzji. Zwróciliśmy się do prawnika, aby sfinalizować rozwód. Nie chciałam go puścić, nie wyobrażałam sobie życia bez niego, ale rozumiałam, iż trzymanie go na siłę nie ma sensu.
Teraz jestem sama, ze złamanym sercem i lękiem przed przyszłością. Wiem, iż przede mną długa droga do uzdrowienia, ale mam nadzieję, iż znajdę w sobie siłę, by żyć dalej dla siebie i naszych dzieci.
