Tu nie ma dla ciebie miejsca prychnął na matkę w klasie biznesowej. Wtedy głos kapitana sprawił, iż jego uśmieszek zniknął.
Łukasz Nowak uwielbiał kontrolę. Kontrolę nad harmonogramami. Nad spotkaniami. Nad każdym szczegółem, który mógłby go spowolnić.
Tego ranka, wsiadając do samolotu do Warszawy, poczuł satysfakcję, widząc swoje nazwisko wydrukowane na karcie pokładowej miejsce 4A, klasa biznesowa, z wystarczająco dużo przestrzeni na laptop, notatki i trzygodzinną wideokonferencję z inwestorami z Pekinu.
Idealnie.
Schował torbę, zdjął marynarkę i zaczął aranżować swoją podróżną strefę pracy: laptop, ładowarki, dokumenty, długopis, telefon w trybie Nie przeszkadzać. W jego głowie nic nie mogło zakłócić skupienia.
Aż nagle ciszę przerwał szmer.
Dziecięce głosy.
Łukasz spojrzał w stronę przejścia i zobaczył ją.
Młodą kobietę, może trzydziestkę, z włosami spiętymi w kucyk, w wyblakłej bluzce i znoszonych dżinsach. Jedną ręką trzymała bagaż podręczny, drugą prowadziła małego chłopca ściskającego pluszowego królika. Za nimi szła dwunastoletnia dziewczynka ze słuchawkami na szyi i kolejny chłopiec, może dziewięcioletni, wlecący plecak z superbohaterem.
Łukasz prześlizgnął wzrokiem po numerach miejsc na ich kartach pokładowych, gdy zatrzymali się obok niego. Rząd 4. Jego rząd.
Nie próbował choćby ukryć irytacji.
NIE WYGLĄDACIE, JAKBYŚCIE TU PASOWALI rzucił oschle, obrzucając wzrokiem jej ubrania i dzieci.
Kobieta zmrużyła oczy, zaskoczona. Zanim zdążyła odpowiedzieć, pojawiła się stewardesa z profesjonalnym uśmiechem.
Proszę pana, to pani Katarzyna Kowalska z dziećmi. Mają odpowiednie miejsca.
Łukasz nachylił się. Słuchaj, mam międzynarodowe spotkanie podczas lotu stawką są miliony. Nie mogę pracować wśród kredek i płaczu.
Uśmiech stewardesy stał się chłodniejszy, choć głos pozostał spokojny. Proszę pana, zapłacili za te miejsca, tak jak wszyscy.
Kobieta Katarzyna odezwała się wtedy, cicho, ale z godnością. Nie ma problemu. jeżeli ktoś chciałby się zamienić, możemy się przesiąść.
Stewardesa potrząsnęła głową. Nie, proszę pani. Ma pani prawo tu być. jeżeli komuś to przeszkadza, może sam zmienić miejsce.
Łukasz westchnął przesadnie, wbijając się w fotel i wkładając AirPodsy. W porządku.
Katarzyna pomogła dzieciom się usadowić. Najmłodszy, Jakub, dostał miejsce przy oknie, by mógł przykleić nos do szyby. Średni, Tomek, usiadł obok matki, a najstarsza, Zosia, zajęła środkowy fotel z godnością, na jaką stać tylko dwunastolatkę.
Łukasz tymczasem zerkał na ich znoszone ubrania i zdarte buty. Pewnie wygrani w konkursie pomyślał. Albo marzyciele, którzy wydali ostatnie grosze.
Silniki zaryczały. Gdy samolot oderwał się od ziemi, Jakub pisnął: Mamo! Patrz! Lecimy!
Kilku pasażerów uśmiechnęło się na dźwięk jego radości. Łukasz nie.
Wyjął jednego AirPodsa. Możecie proszę uciszyć dzieci? Zaraz zaczynam połączenie. To nie jest plac zabaw.
Katarzyna odwróciła się, przepraszająco. Oczywiście. Dzieci, mówimy ciszej, dobrze?
I przez następną godzinę zajmowała je cicho książeczkami z łamigłówkami dla Tomka, kolorowankami dla Zosi i szeptaną opowieścią o latarni morskiej dla Kuby.
Łukasz ledwo to zauważył. Był zbyt zajęty, pochylając się nad kamerą, mówiąc o prognozach marży i kwartalnych dystrybucjach, rozkładając próbki tkanin na stoliku kaszmir, jedwab, tweed, ułożone jak trofea. Wspominał Mediolan i Paryż, jakby to były jego prywatne podwórka.
Gdy wreszcie skończył połączenie, Katarzyna spojrzała na próbki. Przepraszam zapytała uprzejmie czy zajmuje się pan branżą tekstylną?
Łukasz uśmiechnął się drwiąco. Tak. Nowak Fashion. Właśnie podpisaliśmy międzynarodową umowę licencyjną. Nie iż pani by to znała.
Katarzyna skinęła głową. Prowadzę mały butik w Poznaniu.
Roześmiał się cicho. Butik? To tłumaczy styl. Nasi projektanci pokazują kolekcje w Mediolanie i Paryżu. Nie na targach.
Jej głos był spokojny. Podobał mi się pana granatowy wzór w kratę. Przypomniał mi jeden z projektów mojego męża.
Łukasz przewrócił oczami. No jasne. Może kiedyś się wspólnie wybijecie. Na razie trzymajcie się pchlich targów.
Palce Katarzyny zacisnęły się na podłokietniku, ale nic nie powiedziała. Tylko sięgnęła po dłonie Kuby, Tomka i Zosi jakby chciała przypomnieć sobie, co jest ważne.
Gdy zbliżali się do Warszawy, rozległ się głos kapitana.
Panie i panowie, witamy na lotnisku Chopina. Zaczynamy podejście do lądowania. Proszę zająć miejsca i zapiąć pasy.
Łukasz schował laptopa, zadowolony, iż dzień przebiega zgodnie z planem.
Wtedy kapitan mówił dalej, cieplej.
Zanim wylądujemy, chciałbym coś dodać. Dziękuję wszystkim za podróż z nami ale szczególnie jednej pasażerce: mojej żonie, Katarzynie Kowalskiej, i naszym trzem wspaniałym dzieciom, za to, iż ich pierwszy lot ze mną był tak wyjątkowy.
Po kabinie przebiegł szmer uznania. Pasażerowie spojrzeli na Katarzynę, ich twarze złagodniały.
Łukasz zesztywnieł.
Jak większość z państwa wie kontynuował kapitan latam od dziewiętnastu lat, ale nigdy z rodziną na pokładzie. Moja żona trzymała cały dom, gdy ja byłem tysiące kilometrów stąd. A dziś po raz pierwszy są tu dzieląc ze mną niebo.
Stewardesa, która wcześniej interweniowała, minęła fotel Łukasza, uśmiechając się z satysfakcją. Należała tu bardziej niż ktokolwiek, proszę pana.
Katarzyna wstała, pomagając dzieciom zebrać bagaże. Spojrzała Łukaszowi prosto w oczy.
