Mamo, jeżeli będziesz przeszkadzać, odejdę. Na zawsze.
W swoje urodziny Wanda wstała wcześniej, ugotowała warzywa do sałatek, zamarynowała mięso, obrała ziemniaki i poszła do fryzjera. Wróciwszy, od razu zabrała się za gotowanie.
— Z okazji urodzin, mamusiu! Jesteś taka piękna. W twoim dowodzie jest zły rok urodzenia. Naprawdę jesteś o dziesięć lat młodsza. — Marek w bokserkach (dopiero co wstał) podszedł do Wandy i pocałował ją w policzek.
— Ogarnij się i pomóż mi. Boję się, iż sama nie zdążę — powiedziała Wanda.
— Tak, zaraz. — W połowie drogi do łazienki Marek się zatrzymał. — Może zadzwonimy do Asi? Ona to zrobi lepiej.
— To dobry pomysł. Niech przyjdzie i pomoże — zgodziła się Wanda.
Kiedy ubrany, ogolony i pachnący wodą kolońską Marek wszedł do kuchni, Asia kroiła warzywa, a mama wycierała kieliszki ręcznikiem.
— Jak ładnie wam idzie. — Marek podszedł do Asi i ukradł z deski plaster świeżego ogórka.
Dziewczyna odwróciła do niego twarz, nadstawiając usta do pocałunku, ale Marek nie skorzystał z okazji, odsunął się. Wanda to zauważyła. „Wstydzi się przy mnie” — pomyślała.
— Marku, rozstaw stół w pokoju i nakryj obrusem. Leży na górnej półce w szafie — poprosiła Wanda, żeby rozładować napięcie.
— Tak jest! — Marek wyprościł się jak struna, gwałtownie skinął głową. Kosmyk mokrych włosów spadł mu na czoło. Odrzucił go, potrząsając głową.
— Dorosły, a zachowuje się jak dziecko — uśmiechnęła się Wanda.
— Mamo, jak wielu gości będzie? — krzyknął Marek z pokoju.
— Razem z nami dziewięć — odpowiedziała Wanda, zastanawiając się chwilę.
Syna wychowała sama, a wyrosło z niego przystojniak. Wanda zawsze marzyła o dużej, kochającej się rodzinie. Ojciec zmarł młodo. A mąż odszedł trzy lata po narodzinach syna. Wanda nigdy nie ułożyła sobie życia uczuciowego. Ale syn się ożeni, będzie miała dużą rodzinę. Tylko czemu Marek zwleka? Dwadzieścia sześć lat — najwyższy czas. I Asia jej się podobała, porządna, skromna dziewczyna z dobrego domu. Jak Bóg da, pobiorą się, przyjdą wnuki… Wanda uśmiechnęła się do własnych myśli.
Mięso w piekarniku było prawie gotowe. Czas ugotować ziemniaki.
— Asia, nie zapomnij pokroić chleba… — Zdanie przerwał dzwonek do drzwi.
Wanda rzuciła okiem na świąteczny stół, w przedpokoju spojrzała na siebie w lustro, czy wszystko w porządku, czy fryzura się nie rozleciała, zdjęła gwałtownie fartuch i otworzyła drzwi.
Goście zbierali się powoli. Na stoliku kawowym, odsuniętym pod okno, stało już kilka bukietów róż, rozsiewając wokół słodkawy zapach. Obok leżały podarunki w ozdobnych torebkach i pudełkach obwiązanych wstążkami.
Marek znał wszystkich gości: przyjaciółka mamy z dzieciństwa z mężem, przyszła kierowniczka księgowości, gdzie pracuje mama, bez męża, bo go nie miała. Jeszcze jedna koleżanka z pracy z mężem. Goście kręcili się przy stole, rozmawiając żywo i zerI kiedy mała Zosia po raz pierwszy wyciągnęła do niej rączki, wołając „babciu”, Wanda zrozumiała, iż właśnie to jest prawdziwe szczęście.
