Dzisiaj znów czuję ten ciężar na sercu, gdy wspominam rozmowę z mamą. Siedziałam w kuchni, wpatrując się w zaśnieżone podwórko, i walczyłam ze łzami. „Mamo, jak mogłaś? O czym myślałaś, oddając połowę domu cioci Kasi? A teraz ona jeszcze chce się wprowadzić do naszej części! Jestem tak wściekła, iż brak mi słów.” Mama milczała na drugim końcu słuchawki, a we mnie kipiało od niesprawiedliwości. Kiedyś jej dobroć, z której była dumna, wydawała mi się czymś naturalnym. Teraz widzę, do czego doprowadziły jej decyzje, i nie umiem sobie z tym poradzić.
Wszystko zaczęło się lata temu, gdy moja mama, Joanna Nowak, postanowiła pomóc młodszej siostrze, Katarzynie. Ciocia Kasia była wtedy w trudnej sytuacji: rozwiodła się, straciła pracę i nie miała gdzie mieszkać. Mama, zawsze gotowa nieść pomoc, bez wahania zaproponowała jej pokój na piętrze naszego rodzinnego domu. To była stara, dwupiętrowa kamienica odziedziczona po babci. Rodzice zajmowali parter, a pierwsze piętro stało puste. Wtedy wydawało się, iż to tylko tymczasowe rozwiązanie – Kasia zostanie, aż się pozbiera. Ale zamiast szukać własnego kąta, ciocia zadomowiła się na dobre. A potem mama zrobiła coś, czego do dziś nie pojmuję: przepisała jej połowę domu, twierdząc, iż to sprawiedliwe. „To moja siostra, jak mogłabym ją zostawić?” – mówiła, gdy próbowałam się sprzeciwić.
Wtedy byłam jeszcze młoda, stawiałam pierwsze kroki jako dorosła osoba, więc nie mieszałam się w te sprawy. Ale pamiętam, jak tata, Marek Kowalski, protestował przeciw tej decyzji. Mruczał, iż dom to rodzinny majątek, a oddawanie go komukolwiek, choćby krewnemu, to błąd. Mama jednak postawiła na swoim, zasłaniając się dobrym sercem i poczuciem obowiązku. Tata w końcu się podporządkował, ale widziałam, jak go to zabolało. A teraz, po latach, sama znalazłam się w sytuacji, gdzie mamyna „dobroć” obróciła się przeciwko mnie.
Teraz mieszkam w tym samym domu z mężem, Piotrem, i naszymi dwójką dzieci. Po śmierci taty mama przeprowadziła się do miasta, a dom został w moich rękach. Ale druga połowa, należąca do cioci Kasi, stała się prawdziwą zmorą. Kasia nigdy nie zdobyła własnego mieszkania. Wciąż żyje na piętrze, narzeka na los i wyciąga rękę po pieniądze lub pomoc. Starałam się być cierpliwa – w końcu to mamy siostra. Ale ostatnio przesadziła: oświadczyła, iż chce się wprowadzić na parter, bo w jej pokoju „za zimno” zimą. Gdy odmówiłam, zaczęła zarzucać mi niewdzięczność, przypominając, ile dla nas zrobiła. Byłam w szoku – co niby zrobiła? Widzę tylko, jak unika odpowiedzialności za własne życie.
Zadzwoniłam do mamy, żeby o tym opowiedzieć, ale zamiast wsparcia usłyszałam tylko westchnienia i wymówki. „Córeczko, Kasia to przecież rodzina, trzeba jej pomóc” – powiedziała. Nie wytrzymałam i wybuchnęłam: „Mamo, to ty nauczyłaś ją, iż wszystko jej się należy! Po co oddałaś jej połowę domu? Teraz myśli, iż ma prawo do wszystkiego!” Mama zaczęła tłumaczyć, iż nie przewidziała takiego obrotu sprawy, iż chciała dobrze, ale czułam, iż po prostu ucieka od odpowiedzialności. Jej dobroć, z której była taka dumna, teraz ciąży na moich barkach.
Nie wiem, co robić dalej. Z jednej strony nie chcę konfliktu z ciocią Kasią – w końcu to rodzina i trochę mi jej szkoda. Z drugiej strony mam dość jej wiecznych roszczeń i uczucia, iż nasz dom już nie jest do końca nasz. Piotr też jest wściekły i rozumiem go – pracuje, by utrzymać rodzinę, a tu jeszcze ciocia, która zachowuje się, jakbyśmy byli jej coś winni. Rozmawialiśmy choćby o sprzedaży domu i przeprowadzce, ale to trudne – tu przeżyłam dzieciństwo, są wspomnienia o tacie, o babci. I wiem, iż mama będzie przeciw, choć sama tu nie mieszka.
Czasem myślę: co by było, gdyby mama wtedy nie oddała połowy domu? Może ciocia Kasia wzięłaby się w garść i ułożyła sobie życie? A może jestem zbyt surowa i powinnam być wyrozumialsza? Ale gdy przypomnę sobie, jak bez skrupułów chce się wpychać do naszej części, znów czuję tę gorycz. Nie chcę, by moje dzieci dorastały w atmosferze wiecznych sporów. Pragnę, by nasz dom był azylem, gdzie wszyscy czujemy się bezpieczni i szczęśliwi.
Wczoraj znów rozmawiałam z mamą, próbując wytłumaczyć, jak mi ciężko. Obiecała pomówić z Kasią, ale nie wierzę, iż to coś zmieni. Kiedyś mamyna dobroć wydawała mi się jej największą zaletą, dziś widzę, jakie problemy może stworzyć. Kocham swoją rodzinę, ale muszę znaleźć sposób, by chronić swój dom i spokój ducha. Może będę musiała postawić cioci wyraźne granice, choćby jeżeli to bolesne. Albo znajdę w sobie siłę, by wybaczyć mamie i zaakceptować sytuację. Ale jedno wiem na pewno – nie chcę dłużej być zakładniczką cudzych decyzji.
