Mamo, a co jeżeli babcia odejdzie i się zgubi? Wszystkim będzie lepiej!

“Mamo, może niech babcia sobie pójdzie i się zgubi? Tak wszystkim będzie lepiej” – wyzywająco rzuciła Kasia.

“Kasia, zamknij drzwi na klucz” – zmęczonym głosem powiedziała mama, wstając od stołu.

“Mamo, ile można? Teraz do końca życia będziesz mi o tym przypominać?” – obrażona odpowiedziała piętnastoletnia Kasia.

“Nie do końca życia, tylko dopóki babcia z nami mieszka. jeżeli wyjdzie na ulicę, to się zgubi i…”

“I umrze pod płotem, a my będziemy żyć z poczuciem winy… Mamo, a może i niech tak będzie?” – wyzwała Kasia.

“Co niech tak będzie?” – nie zrozumiała mama.

“Niech sobie pójdzie i się zgubi. Sama mówiłaś, iż masz już dość z nią zabawy.”

“Jak możesz tak mówić? To moja teściowa, nie moja krew, ale dla ciebie to jednak babcia.”

“Babcia?” – Kasia zmrużyła oczy, jak zawsze, gdy się wściekała. – “A gdzie była, gdy jej synuś nas zostawił? Kiedy odmawiała zostania ze mną? Ze swoją wnuczką? Nie żałowała ciebie, gdy brałaś się za wszystko, by zarobić choć złotówkę… I jeszcze ciebie obwiniała, iż mąż odszedł…”

“Natychmiast przestań!” – wrzasnęła mama. – “Źle zrobiłam, iż ci to wszystko opowiedziałam.” Westchnęła. – “Źle cię wychowałam, skoro nie masz litości dla bliskich, dla rodziny. Boję się… Kiedy się zestarzeję, też tak będziesz do mnie mówiła? Co się z tobą stało? Zawsze byłaś taka dobra. Nie mogłaś przejść obok porzuconego kotka czy szczeniaka – zaraz wnosiłaś je do domu. A babcia to nie szczeniak…” – Mama pokiwała zmęczoną głową. – “I tak już jest ukarana. Twój ojciec nie tylko nas zostawił, ale i ją.”

“Mamo, idź do pracy, bo się spóźnisz. Obiecuję, iż zamknę drzwi” – Kasia spojrzała na mamę z wyrzutem.

“Dobrze, bo jeszcze sobie nawymyślamy…” – Ale mama nie ruszyła się z miejsca.

“Mamo, wybacz, ale aż boli patrzeć na ciebie. Same kości i skóra. Masz tylko czterdzieści lat, a chodzisz zgarbiona jak staruszka, ledwo nogi ciągniesz. Zawsze zmęczona. Dlaczego tak na mnie patrzysz? Kto ci powie prawdę, jak nie własna córka?” – Kasia nie zauważyła, iż znowu podniosła głos.

“Dziękuję. Pilnuj, żeby nie włączała gazu i nie zostawiała wody w wannie.”

“No właśnie, o to mi chodzi – siedzimy z nią jak przywiązane. Życia nie ma. Mamo, może oddajmy ją do domu opieki? Tam będzie pod stałą kontrolą. Ona przecież nic nie rozumie…”

“Znowu to samo?” – przerwała jej mama.

“Wszystkim będzie lepiej, przede wszystkim jej” – nie zauważając narastającej irytacji matki, ciągnęła Kasia.

“Nie chcę cię więcej słuchać. Nigdzie jej nie oddam. Ile jej zostało? Niech umrze w domu…”

“Ona nas wszystkich przeżyje. Idź do pracy. Nikąd nie wyjdę, drzwi zamknę, obiecuję” – warknęła Kasia.

“Wybacz. Zrzuciłam na ciebie… Wszyscy się bawią, a ty pilnujesz babci.”

Rozmawiały, nie zwracając uwagi na otwarte drzwi do pokoju babci. Pewnie wszystko słyszała, ale raczej nie rozumiała – i tak za chwilę zapomni.

Mama wyszła, a Kasia zajrzała do swojego dawnego pokoju, gdzie teraz mieszkała babcia.

“Babciu, czegoś chcesz?” – zapytała.

Wzrok babci nie wyrażał żadnych potrzeb.

“Chodź, dam ci cukierka” – Kasia pomogła babci wstać i zaprowadziła ją do kuchni.

“A ty kto?” – Babcia wpatrywała się w Kasię pustym wzrokiem.

“Pij herbatę” – Kasia westchnęła i położyła przed babcią cukierka.

Babcia uwielbiała słodycze. Razem z mamą chowały przed nią cukierki, wydzielając po jednym do herbaty. Kasia patrzyła, jak babcia rozwijająco kolorowy papierek. Przez przerzedzone siwe włosy prześwitywała blada skóra głowy. Kasia odwróciła wzrok.

Kiedyś babcia farbowała i układała włosy w wysoką fryzurę. Malowała usta jaskrawą szminką, rysowała cienkie brwi w łuk. Kasia pamiętała słodkawy zapach jej perfum. Mężczyźni zawsze się za nią oglądali – dopóki nie straciła rozumu.

Kasia nie umiała określić, co czuje do babci: litość, żal, niechęć? Krótki dzwonek do drzwi wyrwał ją z myśli.

“Mama chyba coś zapomniała” – Kasia poszła otworzyć.

Ale w drzwiach stał jej kolega, starszy licealista Maciek. Mama nie pochwalała ich znajomości, więc przychodził, gdy jej nie było.

“Cześć. Co tak wcześnie? Mama dopiero co wyszła” – szepnęła Kasia.

“Wiem. Nie zauważyła mnie.”

“Marysiu!” – dobiegł z kuchni głos babci.

“A kto to Marysia?” – zapytał Maciek.

“Tak nazywa mamę i uważa ją za swoją córkę. Zaraz ją odprowadzę do pokoju. Idź do łazienki i siedź cicho. Dziś ma moment przytomności” – Kasia popchnęła Maćka w stronę łazienki.

“Tam nikogo nie ma” – Kasia weszła do kuchni i zobaczyła pusty kubek po herbacie oraz papierek po cukierku.

“Chcę herbaty” – powiedziała babcia.

“Ale…” – Kasia zrozumiała bezsens tłumaczeń.

Babcia gwałtownie zapominała, zwłaszcza to, co wydarzyło się przed chwilą. Za to doskonale pamiętała dawne czasy. Często myliła fakty, nie poznawała ich z mamą. Ale czasem miewała przytomne chwile – krótkie i rzadkie.

Kasia nie wiedziała, czy babcia udaje dla kolejnego cukierka, czy naprawdę zapomniała, iż przed chwilą piła herbatę. Kto to zrozumie? Westchnęła, znów postawiła przed nią kubek i położyła kolejnego cukierka.

Babcia długo rozwijanoco papierka niezdarnymi palcami. Gdy kubek był pusty, Kasia odprowadziła ją do pokoju i posadziła na łóżku.

“Teraz śpij” – powiedziała i zamknęła drzwi.

Z łazienki wyglądał już Maciek.

“Można wyjść?”

“Tak. Idź do kuchni” – Kasia rzuciła okiem na drzwi, czy zamknięte, i poszła za nim.

Siedzieli w kuchni, głowa przy głowie, słuchając muzyki w telefonie – każdy miał jeden słuchawk. Kasia przymknęła oczy, kołysząc się w rytm. Nie zauważyła,Babcia niespodziewanie podeszła do nich i wsunęła Kasi do ręki ostatniego cukierka, a w jej spojrzeniu, choć na krótką chwilę, pojawiło się coś, co wcale nie przypominało pustki – coś bardzo, bardzo ludzkiego.