Mam dość udawania perfekcji dla wszystkich

W zgiełku Warszawy, gdzie życie wrze jak kawa w porannej filiżance, moje życie w wieku 27 lat wydaje się idealne tylko z zewnątrz. Nazywam się Kinga Kowalska, jestem marketingowcem w dużej firmie, mam męża Kamila, nie mamy dzieci, ale ambitne plany. Wczoraj, wychodząc z pracy, wsiadłam do samochodu, zatankowałam na stacji, wzięłam torbę i poszłam do toalety. Tam się przebrałam, zrobiłam makijaż i wyszłam tak olśniewająca, iż wszyscy się za mną oglądali. Ale za tym efektownym obrazkiem kryje się zmęczenie: jestem zmęczona byciem idealną żoną, córką i synową, i teraz muszę zdecydować, jak żyć dla siebie.

Życie, które wygląda na doskonałe

Zawsze byłam „grzeczną dziewczynką”. W szkole – prymuska, na studiach – stypendystka, w pracy – ta, która oddaje projekty przed czasem. Kamil, mój mąż, programista, kocha mnie i jest ze mnie dumny. Jesteśmy małżeństwem od trzech lat, mieszkamy w przytulnym mieszkaniu, dwa razy w roku podróżujemy. Moi rodzice i teściowa, Zofia Nowak, uważają nas za idealną parę. „Kinga, jest taka zaradna, wszystko ogarnia” – mówi mama. „Kamil, masz szczęście do żony” – dodaje teściowa. Ale nikt nie widzi, jak tonę pod tym ciężarem.

Moje życie to lista zadań: rano robię śniadanie, by Kamil był zadowolony, w pracy daję z siebie wszystko, wieczorem sprzątam i gotuję kolację, by teściowa nie powiedziała, iż jestem „nieporządna”. choćby na stacji benzynowej wczoraj przebrałam się w elegancką sukienkę i zrobiłam makijaż, bo jechałam na rodzinny obiad, gdzie miałam wyglądać „na poziomie”. Wszyscy się za mną oglądali, ale czułam się jak aktorka grająca rolę idealnej Kingi.

Maska, która pękła

Wczorajszy wieczór stał się przełomowy. U teściowej, jak zwykle, pomagałam w kuchni, uśmiechałam się, podtrzymywałam rozmowę. Ale gdy Zofia Nowak powiedziała: „Kinga, czas pomyśleć o dzieciach, nie młodniejesz”, poczułam, jak coś we mnie pęka. Nie jestem gotowa na dzieci, chcę najpierw żyć dla siebie, ale wszyscy oczekują ode mnie „właściwych” decyzji. Kamil milczał, i zrozumiałam: nie obroni mnie przed tymi oczekiwaniami. Mama później zadzwoniła i dodała: „Kinga, nie zwlekaj, masz już 27 lat, chcę wnuków”. choćby w pracy koledzy żartują: „Kiedy urlop macierzyński, Kinga?”

Jestem zmęczona. Zmęczona tym, iż mój sukces mierzy się nie moimi osiągnięciami, ale tym, czy spełniam cudze oczekiwania. Zmęczona przebieraniem się na stacji, by być „idealną” na obiad. Zmęczona uśmiechaniem się, gdy chciałabym krzyczeć. Kocham Kamila, ale jego milczenie, gdy teściowa lub mama wywierają na mnie presję, rani. Chcę być sobą, a nie tą Kingą, która wszystkim dogadza.

Strach przed byciem sobą

Moja przyjaciółka Ola mówi: „Kinga, powiedz wszystkim, iż potrzebujesz czasu dla siebie”. Ale jak? jeżeli przestanę gotować obiady lub zacznę mówić „nie” teściowej, uzna, iż jestem złą żoną. jeżeli powiem mamie, iż nie chcę teraz dzieci, poczuje się urażona. jeżeli wyznam Kamilowi, iż jestem wyczerpana, odpowie: „Zawsze sobie radziłaś, co się zmieniło?” Boję się, iż gdy zdejmę maskę idealnej Kingi, zostanę sama – bez aprobaty rodziny, bez pochwał w pracy, bez obrazka, do którego wszyscy przywykli.

Ale wczoraj, stojąc przed lustrem na stacji, spojrzałam na siebie – piękną, ale obcą. Ta Kinga w sukience i z perfekcyjnym makijażem to nie ja. Chcę nosić adidasy, nie szpilki, chcę wieczór bez gotowania, chcę powiedzieć: „Nie jestem gotowa na dzieci, i to moje prawo”. Ale jak to zrobić, nie burząc wszystkiego?

Co dalej?

Nie wiem, od czego zacząć. Porozmawiać z Kamilem i wyjaśnić, iż potrzebuję jego wsparcia? ale on uważa, iż „przesadzam”. Postawić granice z teściową i mamą? Ale boję się je urazić. Wziąć urlop i wyjechać sama, by zrozumieć, czego pragnę? To wydaje się egoistyczne. A może grać dalej rolę idealnej Kingi, aż się załamię? Chcę żyć tak, by nie musieć przebierać się na stacji dla cudzych oczekiwań, ale nie wiem, czy starczy mi odwagi.

W wieku 27 lat chcę być nie idealna, ale autentyczna. Teściowa pewnie chce dobrze dla syna, ale jej presja mnie dusi. Mama może marzy o wnukach, ale jej marzenia nie są moje. Kamil pewnie mnie kocha, ale jego milczenie sprawia, iż czuję się samotna. Jak odnaleźć siebie? Jak przestać żyć dla wszystkich, oprócz siebie?

Moje wołanie o wolność

Ta historia to moje wołanie o prawo do bycia sobą. Jestem zmęczona maską, którą zakładam, by zadowolić innych. Chcę, by mój dom był miejscem, gdzie mogę być w adidasach i bez makijażu, gdzie moje pragnienia się liczą, gdzie nie muszę spełniać cudzych oczekiwań. W wieku 27 lat zasługuję, by żyć dla siebie, a nie dla aprobaty teściowej, mamy czy kolegów z pracy.

Jestem Kinga i znajdę sposób, by zdjąć tę maskę, choćby jeżeli będę musiała narazić się bliskim. Niech ten krok będzie trudny, ale nie chcę już chować się w toalecie na stacji, by stać się kimś, kim chcą mnie widzieć.

Prawdziwe szczęście zaczyna się tam, gdzie kończy się strach przed byciem sobą.