Mam czterdzieści dwa lata i stanowczo nie chcę, aby moi rodzice się do mnie przeprowadzili.
Nazywam się Weronika Kowalska. Mam czterdzieści dwa lata, męża i dwoje wspaniałych dzieci. Od piętnastu lat mieszkamy za granicą, w Hiszpanii, dokąd wyjechaliśmy, by zacząć wszystko od nowa. Chcieliśmy wyrwać się z biedy, stworzyć lepsze życie i dać dzieciom szansę na szczęście.
Pochodzimy z małej wsi na Podlasiu. Po ślubie mieszkaliśmy z rodzicami — raz u moich, raz u jego, ale po trzech latach zrozumieliśmy, iż jeżeli chcemy spokoju, musimy odejść. I odeszliśmy.
Na początku było ciężko. Pracowaliśmy za grosze, oszczędzaliśmy każdy grosz. Ja dorabiałam jako opiekunka do dzieci, mój mąż mył samochody. Wynajmowaliśmy maleńkie mieszkanko na przedmieściach Barcelony. Ale trzymaliśmy się razem. Razem oszczędzaliśmy, razem podnosiliśmy się z kolan. Po latach urodził się nasz syn, a potem córka. Mieliśmy już pozwolenie na pobyt, własne mieszkanie na kredyt i pracę, która pozwalała nie tylko przeżyć, ale i żyć.
Dzieci chodzą do szkoły, rozwijają swoje pasje, rosną w miłości i szacunku. Nie jesteśmy bogaczami, ale starcza nam na wszystko. Nikogo nie prosimy o pomoc. Sami wszystko osiągnęliśmy.
A teraz — telefony od moich rodziców. Zostali w tej wsi. Przez te wszystkie lata ani razu nas nie odwiedzili. Nie przysłali dzieciom prezentów, ani choćby słowa podzięki. Ja wysyłałam pieniądze, gdy mogłam. Opłacałam leki, przesyłałam paczki z ubraniami. W odpowiedzi słyszałam tylko wyrzuty: “Wy tam w Hiszpanii żyjecie jak królowie, a my tu w biedzie!”
A niedawno usłyszałam to, co było ostatnią kroplą. Mama powiedziała: “Postanowiliśmy się do was przeprowadzić. Tu już nie mamy po co zostawać. U was jest ciepło, jedzenia nie brakuje, dzieci pod bokiem.” I dodała, iż oczywiście my mamy im to wszystko opłacić — i mieszkać z nami.
Zamarłam. To nie była prośba. To był rozkaz.
Nawet nie zapytali, czy nam to pasuje. Czy nas na to stać? Czy mamy wolny pokój? Nie. Po prostu ogłosili, iż “teraz wasza kolej, by się nami zająć.” Ale czy ktoś spytał, czy ktoś zajął się mną?
Gdy chorowałam — mama nie przyjechała. Gdy z mężem głodowaliśmy pierwsze miesiące w Hiszpanii — nie wysłała choćby herbaty. Gdy rodziły się dzieci — nie było od babci ani grzechotki, ani pieluszki. A teraz ja mam oddać nasz spokój, nasz dom, naszą rodzinę — dla tych, którzy kiedyś mnie odtrącili?
Nie jestem okrutna. Nie odmawiam pomocy. Pomagam — i finansowo, i emocjonalnie. Ale nie chcę, by moje dzieci dorastały w ciągłym napięciu, słuchając wyrzutów i kaprysów. Nie chcę, by mąż uciekał z domu wieczorami, tylko by nie słuchać, jak teściowa prawi kazania.
Dlaczego moje dzieci mają dzielić pokój, bo babci “za ciasno”? Dlaczego mój mąż ma żyć w domu, gdzie traktuje się go jak sługę, który ma “wozić, karmić, sprzątać”?
Dlaczego my wszyscy mamy być służbą, bo ktoś chce wygodnej starości?
Wiem, iż znajdą się tacy, co powiedzą: “Ale oni dali ci życie!” Czy rodzicielstwo mierzy się tylko biologią?
W dzieciństwie nie dostawałam prezentów. Urodzinowe ciasto? Święta? Nie pamiętam. Ubrania kupowano mi z drugiej ręki, buty — raz na dwa lata. Nigdy nie było rodzinnych wakacji. Nie kochali mnie — tolerowali.
Tak, wychowali mnie. Ale wyrosłam nie dzięki nim, ale mimo nich.
Teraz mówią mi, iż powinnam. Powinnam “zapewnić im godną starość.” Czy ja zabrałam im młodość? Nie chcę odbierać dzieciom spokoju. Nie chcę płacić za cudze błędy.
Niech to zabrzmi egoistycznie — ale wybieram moje dzieci. Wybieram mojego męża. Wybieram nasz dom, gdzie jest światło, ciepło i miłość. Gdzie nie ma strachu, wyrzutów i długów z przeszłości.
Nie odmawiam pomocy rodzicom. Ale nie pozwolę, by zniszczyli moje życie. Ani w imię obowiązku, ani pod płaszczykiem “rodzinnej solidarności.” Moje dzieci mają jeszcze całe życie przed sobą. I niech ich życie nie stanie się ofiarą czyichś decyzji.
