Mam czterdzieści dwa lata i stanowczo nie chcę, aby moi rodzice się do nas przeprowadzili.
Nazywam się Katarzyna Kowalska. Mam męża, dwóch wspaniałych dzieci i dom w Niemczech, dokąd wyjechaliśmy piętnaście lat temu. To była nasza próba ucieczki od biedy, szansa na nowe życie. Pochodzimy z małej wsi pod Lublinem. Po ślubie mieszkaliśmy z rodzicami – raz u mnie, raz u niego. Po trzech latach zrozumieliśmy, iż jeżeli chcemy żyć spokojnie, musimy odejść. I odeszliśmy.
Początki były trudne. Pracowaliśmy za grosze, ja jako opiekunka do dzieci, on myjąc samochody. Wynajmowaliśmy maleńkie mieszkanie na przedmieściach Frankfurtu. Razem oszczędzaliśmy, razem walczyliśmy. Po kilku latach urodził się nasz syn, potem córka. Mieliśmy już pozwolenie na pobyt, kredyt na mieszkanie i pracę, która pozwalała nie tylko przeżyć, ale i żyć.
Dzieci chodzą do szkoły, rozwijają się w bezpiecznym domu. Nie jesteśmy bogaci, ale mamy wystarczająco. Nie prosimy nikogo o pomoc. Wszystko osiągnęliśmy sami.
A tu nagle telefony od rodziców. Przez te lata ani razu nas nie odwiedzili. Nie przysłali prezentów dla dzieci, nie podziękowali. Ja wysyłałam pieniądze, gdy mogłam, kupowałam leki, paczki z ubraniami. W odpowiedzi słyszałam tylko: „Wy tam w Niemczech żyjecie jak królowie, a my tu w biedzie!”.
Ostatnio padło coś, co było kroplą przepełniającą czarę. Mama oznajmiła: „Przeprowadzamy się do was. Tu już nie mamy po co zostawać. U was ciepło, jedzenia nie brakuje, wnuki pod ręką”. I dodała, iż oczywiście my mamy im to sfinansować – i dać dach nad głową.
Zamarłam. To nie była prośba. To był rozkaz.
Nie zapytali, czy nas na to stać. Czy mamy miejsce. Po prostu uznali, iż teraz „nasza kolej się odwdzięczyć”. Ale czy ktoś odwdzięczył się mnie?
Gdy byłam chora – matka nie przyjechała. Gdy głodowaliśmy w Niemczech – nie wysłała choćby herbaty. Gdy rodziły się dzieci – nie dostały od babci ani jednej zabawki. A teraz ja mam poświęcić spokój, dom, rodzinę – dla tych, którzy dawno mnie odtrącili?
Nie jestem okrutna. Pomagam – finansowo, emocjonalnie. Ale nie pozwolę, by moje dzieci dorastały w chaosie, podsłuchując kłótnie. Nie chcę, by mąż uciekał z domu, gdy teściowa zacznie wytykać mu każdy błąd.
Dlaczego dzieci mają dzielić pokój, bo „babci ciasno”? Dlaczego mój mąż ma być traktowany jak gorszy, bo „nie wozi, nie sprząta”?
Dlaczego my mamy służyć komuś, kto nagle zapragnął wygodnej starości?
Wiem, iż ktoś powie: „Dali ci życie!”. Ale czy rodzicielstwo to tylko biologia?
W dzieciństwie nie miałam prezentów, urodzinowych tortów. Ubrania kupowano używane, buty – raz na dwa lata. Nie było wakacji, nie było czułości. Nie kochali mnie – tolerowali.
Wychowali mnie, ale nie dzięki nim – wbrew nim.
Teraz mam być im wdzięczna? Mam „dać godną starość”? Ale czy ja zabrałam im młodość? Nie poświęcę spokoju moich dzieci dla ich błędów.
Brzmi to egoistycznie – ale wybieram swoje dzieci. Wybieram męża. Wybieram nasz dom, gdzie jest światło, ciepło i miłość. Gdzie nie ma strachu, wyrzutów i przeszłości.
Pomagam rodzicom, ale nie pozwolę, by zniszczyli moje życie. Ani w imię obowiązku, ani „rodzinnej solidarności”. Moje dzieci mają przed sobą przyszłość. Niech nie stanie się ona ofiarą cudzych wyborów.
