Mam 42 lata. I stanowczo nie chcę, żeby moi rodzice się do mnie wprowadzili.
Nazywam się Bogna Nowak. Mam czterdzieści dwa lat. Mam rodzinę — męża i dwoje wspaniałych dzieci. Mieszkamy za granicą, we Włoszech, dokąd przeprowadziliśmy się piętnaście lat temu. To była nasza świadoma decyzja, by zacząć wszystko od nowa: wyrwać się z biedy, zbudować godne życie i stworzyć warunki, w których nasze dzieci będą szczęśliwe.
Pochodzimy z małej wsi na Podlasiu. Najpierw po ślubie mieszkaliśmy z rodzicami — moimi i jego, na przemian. Ale po trzech latach stałoby się jasne: jeżeli chcemy żyć spokojnie, w harmonii — musimy wyjechać. I wyjechaliśmy.
Na początku było ciężko. Pracowaliśmy za grosze, oszczędzaliśmy każdy grosz. Dorabiałam jako niania, mój mąż mył samochody. Wynajmowaliśmy maleńkie mieszkanie na przedmieściach Rzymu. Ale robiliśmy to razem. Razem oszacowaliśmy, razem się podnosiliśmy. Po kilku latach urodził się nasz syn, a potem córka. Mieliśmy już pozwolenie na pobyt, własne mieszkanie na kredyt i pracę, która pozwalała nie tylko przeżyć, ale żyć.
Dzieci chodzą do szkoły, biorą udział w zajomościach pozalekcyjnych, rosną w miłości i szacunku. Nie jesteśmy bogaci, ale starcza nam. Nie prosimy nikogo o pomoc. Wszystkiego dokonaliśmy sami.
I wtedy — telefony od moich rodziców. Mama i tata zostali zaraz w wiosce. Przez te wszystkie lata ani razu nas nie odwiedzili. Nie przysłają prezentów dla dzieci, nie usłyszałam słowa podziękowania. Ja wysyłałam pieniądze, gdy mogłam. Opłacałam im leki, przesyłałam paczki z ubraniami. W odpowiedzi — tylko pretłumaczenia: “Wy tam, we Włoszech, żyjecie jak królowie, a my tu w biedzie!”
A niedawno padły słowa, które były ostatnią kroplą. Mama powiedziała: “Postanowiliśmy się do was wprowadzić. Tutaj już nie mamy dla siebie miejsca. U was jest ciepło, jedzenia zaraz, dzieci blisko.” I dodała, iż oczywiście przeprowadzka będzie na nasz koszt — i będą mieszkać z nami.
Zamarazłam. To nie była propozycja. To było żądanie. Rozkaz.
Nawet nie zapytali, czy nam to pasuje. Czy nas na to stać? Czy mamy wolny pokój? Nie. Po prostu oświadczyli, iż “teraz wasza kolej, żeby się nami zająć”. Ale nikt nie spytał, czy ktoś kiedykolwiek zajął się mną?
Gdy byłam chora — mama nie przyjeżdżała. Gdy z mężem głodowaliśmy pierwsze miesiące we Włoszech — nie wysłali choćby herbaty. Gdy rodziły się dzieci — nie było od babci ani grzechotki, ani pieluchy. A teraz ja powinnam zrezygnować ze spokoju, z domowego ciepła, z własnej rodziny — dla tych, którzy kiedyś mnie odwrócili?
Nie jestem okrytą osobą. Nie odmawiam pomocy. Już im pomagam — finansowo i emocjonalnie. Ale nie chcę, żeby moje dzieci rosły w ciągłym napięciu, słuchając pretensji i kaprysów. Nie chcę, żeby mąż musiał wieczorami wychodzić z domu, by nie słuchać, jak teściowa prawi wszystkim kazania.
Dlaczego moje dzieci mają dzielić pokój, bo babcia uznała, iż “nie ma gdzie się ruszyć”? Dlaczego mój mąż ma żyć w domu, gdzie uznają go za zobowiązanego “wozić, karmić, sprzątać”?
Dlaczego wszyscy mamy stać się służącymi, tylko iż ktoś chce wygodnej starości?
Wiem, iż znajdą się tacy, co powiedzą: “Ale oni dali ci życie!” Czy rodzicielstwo mierzy się tylko biologią?
W dzieciństwie nie dostawałam prezentów. Na dzień dziecka — nie było tortów, świętowania. Kupowali mi ubrania “z drugiej ręki”, buty — raz na dwa lata. Nie pamiętam rodzinnych wakacji. Nie kochali mnie — tolerowali.
Tak, wychowali mnie. Ale wyrosłam nie dzięki, a pomimo.
Teraz mi mówią, iż powinnam. Powinnam “zapewnić im godną starość”. Ale czy to ja zabrałam im młodość? Nie chcę odbierać moim dzieciom spokoju. Nie chcę płacić za cudze błędy.
Może to zabrzmi egoistycznie — ale wybieram swoje dzieci. Wybieram mojego męża. Wybieram nasz dom, gdzie jest światło, ciepło i miłość. Gdzie nie ma strachu, pretensji i długich historii.
Nie rezygnuję z pomocy rodzicom. Ale nie pozwolę, żeby zniszczyli moje życie. Ani pod pozorem obowiązku, ani pod przykrywką “rodzinnej solidarności”. Moje dzieci mają jeszcze przed sobą życie. I niech ich życie nie stanie się ofiarą cudzych wyborów.
