Mam czterdzieści dwa lata. I stanowczo nie chcę, żeby moi rodzice się do mnie przeprowadzili.
Nazywam się Zofia Kowalczyk. Mam czterdzieści dwa lata. Mam rodzinę — męża i dwoje wspaniałych dzieci. Mieszkamy za granicą, w Niemczech, dokąd wyjechaliśmy piętnaście lat temu. To była nasza świadoma próba, aby zacząć wszystko od nowa: wyrwać się z biedy, zbudować godne życie i stworzyć warunki, w których nasze dzieci będą mogły dorastać w szczęściu.
Pochodzimy z małej wsi na Podlasiu. Po ślubie mieszkaliśmy z rodzicami — moimi i jego, na zmianę. Ale po trzech latach stało się jasne: jeżeli chcemy żyć spokojnie, w harmonii, musimy wyjechać. I wyjechaliśmy.
Na początku było ciężko. Pracowaliśmy za grosze, oszczędzaliśmy każdą złotówkę. Dorabiałam jako opiekunka do dzieci, mój mąż mył samochody. Wynajmowaliśmy malutkie mieszkanie na przedmieściach Berlina. Ale wszystko robiliśmy razem. Razem oszczędzaliśmy, razem się podnosiliśmy. Po kilku latach urodził się nasz syn, a potem córka. Mieliśmy już pozwolenie na pobyt, własne mieszkanie na kredyt i pracę, która pozwalała nie tylko wegetować, ale żyć.
Dzieci chodzą do szkoły, biorą udział w zajęciach dodatkowych, dorastają w miłości i szacunku. Nie jesteśmy bogaczami, ale nam wystarcza. Nie prosimy nikogo o pomoc. Wszystko osiągnęliśmy sami.
I wtedy zaczęły się telefony od moich rodziców. Mama i tata zostali we wsi. Przez te wszystkie lata ani razu nas nie odwiedzili. Nie wysłali dzieciom prezentu, ani słowa podziękowania. Ja przesyłałam pieniądze, kiedy mogłam. Opłacałam leki, wysyłałam paczki z ubraniami. W odpowiedzi słyszałam tylko wyrzuty: „Wy tam, w Niemczech, żyjecie jak królowie, a my tu w nędzy!”.
A niedawno padło to, co stało się ostatnią kroplą. Mama powiedziała: „Postanowiliśmy się do was przeprowadzić. Tutaj nie mamy już po co być. U was jest ciepło, jedzenia nie brakuje, wnuki pod bokiem”. I dodała, iż oczywiście przeprowadzka będzie na nasz koszt — i będą mieszkać z nami.
Zamarłam. To nie była prośba. To było żądanie. Rozkaz.
Nawet nie zapytali: czy nam to pasuje? Czy nas na to stać? Czy mamy wolny pokój? Nie. Po prostu oświadczyli, iż „teraz wasza kolej, żeby się nami zająć”. Ale nikt nie spytał, czy ktoś kiedykolwiek zajął się mną?
Gdy chorowałam — mama nie przyjechała. Kiedy z mężem głodowaliśmy przez pierwsze miesiące w Niemczech — nie wysłała choćby herbaty. Kiedy rodziły się dzieci — nie było od babci ani grzechotki, ani pieluszki. A teraz ja mam zrezygnować ze spokoju, z domowego ciepła, z mojej rodziny — dla tych, którzy kiedyś odrzucili mnie?
Nie jestem okrutna. Nie odmawiam pomocy. Już pomagam — emocjonalnie i finansowo. Ale nie chcę, żeby moje dzieci dorastały w ciągłym napięciu, słuchając wyrzutów i kaprysów. Nie chcę, żeby mąż wieczorami uciekał z domu, żeby nie słuchać, jak teściowa czyta wszystkim kazania.
Dlaczego moje dzieci mają dzielić pokój, bo babci nagle „zrobiło się ciasno”? Dlaczego mój mąż ma żyć w domu, w którym uważają go za zobowiązanego „wozić, karmić, sprzątać”?
Dlaczego wszyscy mamy zamienić się w służących, tylko dlatego, iż ktoś chce wygodnej starości?
Wiem, znajdą się tacy, którzy powiedzą: „Przecież dali ci życie!” Ale czy rodzicielstwo mierzy się tylko biologią?
W dzieciństwie nie dostawałam prezentów. Na urodziny — nie było tortów, świętowania. Ubrania kupowano mi „z drugiej ręki”, buty — raz na dwa lata. Nie pamiętam ani jednego rodzinnego wyjazdu. Nie kochano mnie — znoszono.
Tak, wychowali mnie. Ale ja dorosłam nie dzięki, a wbrew.
Teraz mi mówią, iż muszę. Muszę „zapewnić im godną starość”. Ale czy ja zabrałam im młodość? Nie chcę pozbawiać moich dzieci spokoju. Nie chcę płacić za cudze błędy.
Niech to zabrzmi egoistycznie — ale wybieram swoje dzieci. Wybieram swojego męża. Wybieram nasz dom, w którym jest światło, ciepło i miłość. Gdzie nie ma strachu, wyrzutów i długów przeszłości.
Nie odmawiam pomocy rodzicom. Ale nie pozwolę, żeby zniszczyli moje życie. Ani pod pretekstem obowiązku, ani pod pozorem „rodzinnego wsparcia”. Moje dzieci — mają jeszcze przed sobą życie. I niech ich życie nie stanie się ofiarą cudzych decyzji.
