Miała 32 lata, a jej 12-letni syn właśnie ożenił się z jej nowym 22-letnim mężem.
Ona miała 12 lat, on 22, a jej matka 32. Wczoraj został mężem jej mamy. Powiedzieli jej o tym dziś.
Dziewczynka zamknęła się w pokoju i nie wychodziła cały dzień. Wołali ją, matka podchodziła do drzwi, proponowała wspólne wyjście do kina, do wesołego miasteczka, na spacer, do znajomych. Nie odpowiadała. Leżąc na kanapie, najpierw płakała, potem zasnęła. Później wpatrywała się w sufit, zamyślona. Pod wieczór głód w końcu zmusił ją do wyjścia.
Zajęło jej parę lat, by przywyknąć do tej nowej sytuacji. Każde słowo matki przyjmowała z nieufnością, patrzyła na nich z wyższością, była opryskliwa, wulgarna, pełna nienawiści. Młodsza siostra matki próbowała z nią rozmawiać, ale nie chciała słuchać. Często myślała o ucieczce. Pewnego dnia uciekła i schowała się w sąsiednim domu, siedząc na schodach prowadzących na strych, aż zimno zmusiło ją do pójścia do ciotki.
Gdy matka po nią przyszła, dziewczynka była już rozgrzana i najedzona. Dłonie matki lekko drżały, a w oczach miała łzy. Przyszła sama.
Wróciły do domu taksówką. Patrzyła na profil matki: wydawała jej się starą. Ale on był przystojny. Potem nagle zniknął na cały miesiąc. Dziewczynka nie pytała, matka nic nie mówiła, ale atmosfera w domu wróciła do normy. Tylko one dwie. Powoli się pogodziły, a dziewczynka się uspokoiła.
Ale potem wrócił. Ten młody mąż jej matki. Dziewczynka przyzwyczaiła się do jego obecności, zrozumiawszy, iż teraz jest częścią ich życia. Gdy miała 18 lat, podczas obiadu, podała mu nóż przez stół, celowo trzymając jego dłoń dłużej niż trzeba. Spojrzała mu prosto w oczy, a on jej nie uniknął. Matka, blada, spuściła wzrok. Obiad zakończył się w ciszy.
Innego dnia, gdy matki nie było, podeszła do niego, opierając czoło o jego plecy, wstrzymując oddech. Stał nieruchomo przez chwilę, potem odwrócił się, delikatnie odsunął i wziął ją za ramiona, mówiąc, żeby nie robiła głupot. Wtedy wybuchła histerycznym płaczem: *Dlaczego? Co ty w niej widzisz? Jest stara, ma zmarszczki, nie widzisz? Po co ci stara kobieta?*
Przyniósł jej szklankę wody, posadził w fotelu, przykrył kocem, potem wyszedł, trzasnąwszy drzwiami. Została tam, zalana łzami, zdając sobie sprawę, iż musi wyprowadzić się do akademika lub wynająć mieszkanie. Właśnie została odrzucona jak niechciany kotek. Odsunięta. Upokorzona.
Był taki przystojny. Śniła o nim. Nie wracał do domu, a matka milczała. Krążyły po domu jak duchy.
W końcu wrócił po kilku dniach. Matki nie było, była znowu sama, w kuchni, popijając herbatę i robiąc notatki. Gdy wszedł i usiadł naprzeciwko, serce jej zamarło. Powiedział zmęczonym głosem, patrząc jej w oczy: *Kocham twoją matkę, zaakceptuj to. To ją kocham, nie ciebie. Nie wracajmy do tego, przestańmy się męczyć.* Nie odwrócił wzroku.
Spędziła noc na wznak, z suchymi oczami, z pustką w głowie, a następnego dnia zastała go z matką, całujących się w kuchni. Zrobiło jej się niedobrze i uciekła do łazienki.
Znalazła miejsce w akademiku. Matka prosiła, by wróciła, potem dała jej pieniądze na wynajem mieszkania.
Miała 25 lat, on 35, a matka 45. Ku zaskoczeniu wszystkich, relacje niemal się unormowały. Odwiedzała ich, jadali razem obiady, rozmawiali i śmiali się. Siostra matki powiedziała kiedyś: *Dzięki Bogu, iż wreszcie dorosłaś.* Mama była szczęśliwa, spokojna, a jej mąż wciąż przystojny. choćby bardzo przystojny. Zdała sobie sprawę, iż porównuje każdego adoratora do niego, a ta myśl wcale jej nie cieszyła.
Potem przeżyła nieszczęśliwy romans. Mężczyzna był żonaty i nie zamierzał zostawiać żony. Kochała go, czekała pod pracą, płakała. Nie chciała być kochanką. Wszystko było bolesne, rozdzierające i gorzkie. Zabierał ją nad morze, dawał prezenty i zastanawiał się, czy to nie wystarczy, czy związek musi być sformalizowany małżeństwem i dziećmi. Dla niego codzienność we dwoje była nudna.
Odmawiała, uparcie potrząsała głową. Przypominała sobie matkę, całującą męża w kuchni, i siebie, głupią, uciekającą, by zwymiotować z obrzydzenia. Nie rozumiała, iż życie we dwoje może być inne. Piękne. Spokojne. Prawdziwe.
Tamtego roku przeszła przez burzę emocji. Rzadko wracała do domu. Spotykała matkę w kawiarniach, czasem wpadała do nich. Matka trochę schudła, wciąż dbając o wygląd. Jej mąż był wciąż urokliwy. Ona, już dorosła i trzeźwo myśląca, wreszcie zrozumiała ogrom miłości matki.
W wieku 28 lat, on 38, a matka 48. Pojawiła się szansa pracy w innym mieście, wyjechała. A może raczej szukała tej pracy, by uciec od przeszłych trudnych relacji, które pochłonęły trzy lata życia.
Dobrze się zaadaptowała. Była spokojna. choćby zaczęła związek z kolegą z pracy, samotnym i miłym. Czuła, iż czas na małżeństwo, na rodzinę. Na decyzje.
Mąż matki przyjechał do jej miasta w interesach. Zjedli razem lunch. Czuła się lekko i radośnie. Opowiadała o nowym życiu, pytała o interesy, o matkę. On odpowiadał. Wtem zauważyła jego dłonie i poczuła fizyczny głód, by wziął ją w ramiona
Widział, iż zrozumiał, zamilkł, szukając słów, by nie zranić. W końcu powiedział: *Kocham ciebie, tą kapryśną dziewczynkę. Znam twoje rany, twoje pragnienia. Zawsze będziemy przyjaciółmi, zawsze możesz na mnie liczyć.*
Sytuacja była niezręczna. Potrząsnęła głową i zaśmiała się: *Czego adekwatnie chcesz ode mnie?*
Wkrótce zadzwonił, informując, iż matka jest chora i czeka na nią. Odpisała matce, która miała zmęczony, ale sp”Wieczorem, gdy wiatr szeleściło liśćmi za oknem, a ona patrzyła na zdjęcie matki trzymane w dłoniach, po raz pierwszy od lat poczuła spokój bo w końcu zrozumiała, iż miłość nie musi być walką, ale może być po prostu cichym błogosławieniem.”
