Książę nie spełnił oczekiwań…

Nie takim księciem on się okazał…

Zosia poznała Jakuba, gdy właśnie wrócił z wojska. Chłopak wyglądał, jakby zszedł z okładki modnego czasopisma — wysoki, umięśniony, z hipnotyzującym spojrzeniem zielonych oczu i czarnymi, kręconymi włosami. Przy nim Zosia wydawała się zwyczajna, choć była ładna: jasne włosy, smukła sylwetka, uroczy uśmiech. Nie mogła uwierzyć w swoje szczęście — z całej paczki wybrał właśnie ją.

— Co on w tobie znalazł? — szeptały koleżanki. — Tacy przystojniacy gwałtownie się nudzą. Pobawią się i porzucą.

Ale Zosia tylko się uśmiechała — wierzyła w ich miłość. Chodzili razem do kina, na tańce, spotykali się ze znajomymi. Jakub nie zasypywał jej komplementami, ale był blisko, a jego dotyk przyprawiał ją o zawrót głowy. Gdy pierwszy raz przyprowadziła go do domu, matka — Krystyna Stanisławówna — zmarszczyła brwi. Później, zostawszy sam na sam z córką, powiedziała cicho:

— Piękny mąż to cudzy mąż, córeczko. Tacy rzadko bywają wierni. Poczekaj ze ślubem, sprawdź go. Za bardzo on… wystawkowy.

Zosia się obraziła. Wierzyła w uczucia Jakuba, nie chciała słuchać wątpliwości. Ale matka zasiała w niej ziarno niepokoju.

Stopniowo Jakub zaczął się zmieniać. Najpierw siłownia, potem basen, a potem nowe znajomości. Zosia, żeby być blisko, też zapisała się na treningi, ale czuła się niepewnie wśród zadbanych, wysportowanych dziewczyn. Jakub z zainteresowaniem na nie zerkał, a Zosia coraz częściej wracała do domu wcześniej, ukrywając łzy.

— Ty to chuchro — zaśmiał się raz, gdy zachorowała po basenie. — Lepiej zostań w domu z książkami.

Słowa zabolały, a Zosia przypomniała sobie słowa matki. Już czuła, iż Jakub się oddala. Coraz częściej wychodził sam, nie dzwoniąc, nie zapraszając, nie tłumacząc. Aż w końcu — po prostu zniknął. Przestał odbierać telefon.

— Nie dzwoni? — spytała matka.

— Nie… — szepnęła Zosia i odwróciła się twarzą do ściany.

— Wstawaj zaraz! Do fryzjera marsz! — rozkazała Krystyna Stanisławówna. — Nowa fryzura to pierwszy krok do nowego życia. Potem uszyjemy sukienkę, masz zdolności.

Kupiły materiał, Zosia szkicowała fasony, starając się odwrócić myśli. Plotki o nowych znajomościach Jakuba do niej docierały, ale trzymała się mocno. Gdy kilka tygodni później pojawiła się na potańcówce — w nowej kreacji, promienna, pełna życia — wszyscy się oglądali. Zauważyli ją.

Jeden chłopak, Maciek, skromny i niepozorny, zaczął się nią opiekować. Nie przystojniak, ale jego oczy patrzyły tylko na Zosię — ciepło i szczerze. Po miesiącu oświadczył się.

— Oto jest mężczyzna! — powiedziała matka. — Zakochał się, to się żeni. A ty?

— Zgadzam się — odpowiedziała cicho Zosia.

— Kochasz go?

— A jak nie kochać? Jest dobry, pracowity, wierny. Potrzebuje tylko mnie.

Wesele było ciepłe, pełne serdeczności. Zosia i Maciek zaczęli od zera: pierwszy stołek, pierwszy talerz. Po roku urodziła się córeczka, po kolejnych trzech — syn. Rodzina, troska, szczęście.

O Jakubie już nie myślała. Czasem tylko słyszała w rozmowach, iż porzucił żonę, uciekł do kochanki, znów hula. Zosia tylko się uśmiechała:

— Czy on w ogóle był mój? Takie młodzieńcze zauroczenie. Niechaj będzie szczęśliwy, jeżeli potrafi.

A w domu czekali na nią dzieci i mąż. I mama — mądra, dobra, najbliższa. Ta, która kiedyś uchroniła ją przed prawdziwym nieszczęściem. Ta, dzięki której Zosia znalazła swoje ciche, prawdziwe szczęście.

Mamo… zostań przy mnie jak najdłużej. Bez ciebie nie jest tak jasno.