Nie takim księciem się okazał…
Lena poznała Jacka, gdy ten wrócił z wojska. Chłopak wyglądał, jakby właśnie zszedł z okładki kolorowego magazynu — wysoki, wysportowany, z hipnotyzującym spojrzeniem zielonych oczu i czarnymi kręconymi włosami. Przy nim Lena wydawała się zwyczajna, choć była ładna: jasne włosy, smukła sylwetka, uroczy uśmiech. Nie mogła uwierzyć w swoje szczęście — z całego towarzystwa wybrał właśnie ją.
— Co on w tobie widzi? — szeptały koleżanki. — Takie przystojniaki długo nie zagrzewają miejsca. Pobawią się i narka.
Ale Lena tylko się uśmiechała — wierzyła w ich miłość. Razem chodzili do kina, na tańce, spotykali się ze znajomymi. Jacek nie zasypywał jej komplementami, ale był blisko, a od jego dotyku kręciło się w głowie. Gdy pierwszy raz zaprowadziła go do domu, matka — Krystyna Janowska — zmarszczyła brwi. Później, zostawszy sam na sam z córką, powiedziała cicho:
— Ładny mąż — cudzy mąż, córeczko. Tacy rzadko bywają wierni. Nie spiesz się z zaręczynami, sprawdź go. Za bardzo jest… wystawowy.
Lena się obraziła. Wierzyła w uczucia Jacka, nie chciała słuchać wątpliwości. Ale matka zasiała w niej ziarno niepokoju.
Z czasem Jacek zaczął się zmieniać. Najpierw siłownia, potem basen, a potem nowe towarzystwo. Lena, by być blisko, też zaczęła ćwiczyć, ale czuła się niepewnie wśród zadbanych, wysportowanych dziewczyn. Jacek coraz częściej zerkał w ich stronę, a Lena wracała do domu wcześniej, ukradkiem ocierając łzy.
— No dobra, chuchro — zaśmiał się pewnego razu, gdy przeziębiła się po basenie. — Lepiej zostań w domu z książkami.
Słowa zabolały, a Lena przypomniała sobie słowa matki. Już czuła, iż Jacek się oddala. Coraz częściej znikał bez słowa, nie dzwoniąc, nie zapraszając, nie tłumacząc. Aż w końcu przepadł bez wieści.
— Nie odbiera? — spytała matka.
— Nie… — szepnęła Lena, odwracając twarz do ściany.
— No to wstawaj! Do fryzjera marsz! — zakomenderowała Krystyna Janowska. — Nowa fryzura — pierwszy krok do nowego życia. Potem uszyjemy sukienkę, masz do tego rękę.
Kupiły materiał, Lena szkicowała fasony, próbując się rozproszyć. Plotki o nowych podbojach Jacka do niej docierały, ale trzymała się dzielnie. I gdy kilka tygodni później pojawiła się na potańcówce — w nowej kreacji, lżejsza, zgrabniejsza, promienna — wszyscy się oglądali. Zauważyli ją.
Jeden chłopak, Marek, skromny i nie rzucający się w oczy, zaczął się nią interesować. Nie przystojniak, ale jego oczy patrzyły tylko na Lenę — ciepło i szczerze. Miesiąc później oświadczył się.
— No to się nazywa facet! — powiedziała matka. — Zakochał się, to się żeni. A ty?
— Zgadzam się — cicho odpowiedziała Lena.
— Kochasz go?
— A jak nie? Jest dobry, pracowity, wierny. Potrzebuje mnie — tylko mnie.
Ślub był ciepły, pełen serdeczności. Lena i Marek zaczęli od zera: pierwszy stołek, pierwszy talerz. Po roku urodziła się córeczka, po kolejnych trzech — syn. Rodzina, troska, szczęście.
O Jacku już nie myślała. Raz tylko usłyszała przypadkiem, iż porzucił żonę, związał się z kochanką, znów hula. Lena tylko się uśmiechnęła:
— Gdzie on tam mój był? Takie sobie… młodzieńcze zauroczenie. Niech będzie szczęśliwy, jeżeli potrafi.
A w domu czekały na nią dzieci i mąż. I mama — mądra, dobra, najbliższa. Ta, która kiedyś uchroniła ją przed prawdziwym nieszczęściem. Dzięki której Lena znalazła swoje ciche, prawdziwe szczęście.
Mamo… zostań przy mnie jak najdłużej. Bez ciebie nie jest tak jasno.
