Kompleks Casanovy to dzisiaj problem powszechny. o ile oczywiście mówimy o nim w kontekście problemu. Bo jaki to problem, zapytają niektórzy. Zwłaszcza ci, którzy uwierzyli, iż stabilny, szczęśliwy związek nie jest im do niczego potrzebny. Liczy się zabawa i zaliczanie ciągle nowej osoby, w poszukiwaniu nowych uciech i potwierdzenia swojej wartości jako doskonałego kochanka. Kim jest Casanova i skąd się bierze?
Miłość i wolność
Giacomo Casanova stał się symbolem pewnego stylu życia. Z jednej strony wielkiego uwielbienia do kobiet, z drugiej umiłowania wolności i zmienności. Braku gotowości na stabilność i zaangażowanie. Casanova to alegoria rozwiązłości, szaleńczych miłosnych przygód, bez jakiejkolwiek odpowiedzialności za własne czyny.
Uwodzenie
To, co wyróżniało Casanovę go umiejętność uwodzenia, udoskonalane do perfekcji. Wystarczy, iż mężczyźnie wpadła w oko jakaś kobieta – czy to mężatka, czy panna, zakonnica, czy osoba zajmująca bardzo ważne stanowiska, kobieta zamożna i oszałamiająco piękna – a rozpoczął się proces jej zdobywania. Do tego celu wystarczył urok, bezczelna pewność siebie i konsekwencja. Dla Casanovy nie ma kobiety, której nie da się uwieść. Trzeba tylko znaleźć odpowiedni sposób. Przeszkodą jest tylko czas, który może zniechęcić do jednej kobiety, zwłaszcza gdy obok ma się tak wiele innych opcji.
Włoski kochanek
Casanova przyszedł na świat w Wenecji, w 1725 roku. Miejsce urodzenia nie jest przypadkowe. Wenecja zawsze była miastem artystów, miejscem zabaw i niekończących się balów, obszarem zabaw i uciech, lekkiego i dostatniego życia.
Casanova, obserwując mnóstwo możliwości, jakie dawał współczesny mu świat, postanowił znaleźć sposób, aby żyć dobrze i bogato. Mimo iż nie miał ani zamożnej rodziny, ani spadku, który by mu to umożliwił. Casanova zaczytywał się w Homerze, studiował chemię. Już kiedy skończył 17 lat, postanowił odmienić całkowicie swoje życie. Zaczął się bawić i jednocześnie stawiać wszystko na jedną kartę. Przez kolejne ponad 30 lat przemierzał całą Europę, podejmując się wątpliwej jakości prac, inwestycji, czy oddając hazardowi. Był jednostką głośną, szalenie pewną siebie i awanturniczą.
Jego rozwiązły styl życia był możliwy dzięki bezczelności, jaką prezentował, a także miłości, w które się powierzchownie angażował. Kochał, jak twierdził, gorąco, ale krótko. Casanova nie był gotowy na długie i stabilne życie z jedną kobietą. Liczyła się dla niego zabawa i uciecha.
Mimo iż obiecywał swoim wybrankom wiele, to każdorazowo uciekał lub znikał bez słowa. Niekiedy musiał się ukrywać, czy udawać kogoś, kim nie był.
Dlaczego on nie dzwoni? O stylu unikającym
Kompleks Casanovy
Dzisiaj historię Casanowy znamy z 12 tomów pamiętników, które po sobie zostawił włoski amant. Wiemy, iż ostatnie 13 lat życia Casanova spędził jako pracownik biblioteki. Pod koniec życia żył w skromnych warunkach, pisząc książki. Umarł w wieku 73 lat.
Casanova wykorzystał swoje najlepsze lata życia na zabawę i nieskrępowane uwodzenie kobiet. Był znany z tego, iż kochał bez pamięci i bardzo gwałtownie porzucał. Obiecywał kobietom najpiękniejsze życie, a później łamał im serca. Wymigiwał się od odpowiedzialności, od małżeństwa czy długotrwałego związku.
Dlaczego?
O kompleksie Casanovy mówimy wtedy, kiedy mężczyzna musi się ciągle sprawdzać. Nie ma pewności siebie, w gruncie rzeczy jest zagubiony, stąd ciągle ma potrzebę udowadniania swojej wartości.
Działa kierowany popędem seksualnym i potrzebą ustawicznego zdobywania kobiet. Ma potrzebę zdobywania, a potem z uwagi na nudę i „bezpieczną sielankę, która jest naturalna dla ustabilizowanego etapu związku” – porzucania. Dzisiaj zwraca się uwagę na dzieciństwo osoby z kompleksem Casanovy i kształtowane style przywiązania w tym okresie. Najczęściej chodzi o brak stabilności, mocną zmienność i niedostępność emocjonalną rodzica. Stąd dziecko wychowujące się w tak destrukcyjnej rodzinie samo nie umie kochać, bo nie było dojrzale kochane.
Casanova nie widzi w swoim zachowaniu niczego złego. Ma niski poziom empatii i bardzo płytki charakter. Nie zatrzyma się przed niczym. Liczy się cel i chwilowa euforia z jego osiągnięcia. Casanova to jednostka żyjąca chwilą, niemająca ochoty myśleć, co dalej. Nie dziwi chyba, iż Casanova umarł sam, w bardzo skromnych warunkach. Mimo iż przez całe swoje życie awanturował się, oszukiwał i bawił kosztem innych, to koniec końców tłum kobiet, który go otaczał znikł. Tak jak niczym wiatr uleciała jego uroda i wdzięk.
