Mroźne powietrze kłuło twarz jak igłami, ale Piotr nie czuł zimna. W jego wnętrzu wszystko zastygło – serce stało się lodową bryłą, zimniejszą od największej zamieci. Stał pośrodku zaśnieżonego parku, otulonego wieczornym półmrokiem, i wpatrywał się gorączkowo w przechodniów, szukając tej jednej małej postaci w jaskrawoczerwonym kombinezonie. Kuba. Jego wnuk.
Dla Piotra ten chłopiec był całym światem. Ściskając w dłoni telefon, w myślach przeklinał moment, gdy odwrócił się od niego, by odebrać istotny służbowy telefon. Tylko jedna chwila nieuwagi – a teraz serce ściskało mu się ze strachu i winy. Oskarżał się bezlitośnie, każdym nerwem, każdą komórką swojego silnego ciała.
W głowie kołatała mu się jedna myśl: „Stracę go.” Ostatni rok był dla Piotra pasmem nieodwracalnych strat. Najpierw odeszła żona – cicho, niemal niezauważalnie, jakby zgasła pod ciężarem choroby. Potem przyszła straszna wiadomość z Tatr – tam zginęli jego córka i zięć. Rodzice Kuby.
Ten chłopiec z poważnym spojrzeniem i wzruszającym uśmiechem był teraz jedynym, co łączyło Piotra z przeszłością. Jedyną kotwicą. Myśl o straceniu go wywoływała fizyczny ucisk w gardle. Trzymał się Kuby jak tonący brzytwy. Nie potrafił wyobrazić sobie życia bez niego.
Panika narastała. Wykrzyknął, urywając głos:
– Kuba! Kubusiu! Gdzie jesteś?!
Odpowiedziała mu tylko cisza i świst wiatru, niosącego śnieżny pył. Przechodnie rzucali na niego osądzające spojrzenia – dla nich był tylko roztargnionym dziadkiem, który zgubił dziecko. Nikt nie wiedział, ile bólu kryje się za tym krzykiem.
I wtedy, gdy nadzieja była już na wyczerpaniu, dobiegł cienki, przerażony pisk – od strony rzeki. Piotr zastygł. To był głos Kuby. Krzyk, od którego krew ścina się w żyłach.
Bez namysłu rzucił się w stronę brzegu. Wiedział, jak zdradliwa jest ta rzeka. Lód wydawał się mocny, ale pod puszystym śniegiem kryły się niebezpieczne przeręble. I tam, w czarnej wodzie, miotała się mała postać w czerwonym kombinezonie. Kuba.
Serce Piotra zamarło. Biegł, zapadając się w zaspy, potykając się, łapiąc powietrze. Wydawało się, iż odległość jest nie do pokonania. Widział, jak wnuk walczy z lodowatą wodą, jak ciężkie ubranie ciągnie go w dół. Rozumiał – nie zdąży. ale w tej samej chwili, gdy rozpacz miała go już pochłonąć, z cienia wyłoniła się ciemna postać. Kobieta.
Poruszała się błyskawicznie, prawie jak zwierzę – rozciągnięta na lodzie, sunęła po jego powierzchni, aż dotarła do przerębla. Jednym mocnym ruchem wyciągnęła Kubę na lód, a potem ciągnęła go w stronę brzegu.
Piotr podbiegł, wyrwał wnuka z objęć śniegu i przycisnął do siebie tak mocno, jak tylko potrafił. Chłopiec płakał, drżał. Nie mówiąc ani słowa, Piotr rzucił kobiecie rozkaz:
– Za mną. Do domu. Rozgrzać się.
Pokornie poszła za nim.
W samochodzie, owinięty w kurtkę dziadka, Kuba stopniowo się uspokajał. Lekarz zbadał go i zapewnił, iż wszystko będzie dobrze. W domu Piotr ułożył chłopca do snu, a sam powoli wszedł do kuchni, gdzie czekała na niego kobieta w jego starym szlafroku. Wyglądała krucho, wyczerpana, z głębokim bólem w oczach.
– Jak pani na imię? – zapytał, podając jej kubek herbaty.
– Agnieszka.
– Dziękuję. Uratowała pani mojego wnuka. Mój jedyny sk- Niech pani zostanie – zakończył Piotr, patrząc jej w oczy i widząc w nich nowy początek.
