Kiedy życie wreszcie się zaczyna: historia kobiety, która wybrała siebie
– Mamo, idziemy dzisiaj z Leną do kina! Bądź w kontakcie, dobrze? – rzucił Daniel, całując Małgorzatę w policzek.
Zamknął za sobą drzwi łazienki i odkręcił wodę. Spod szumu dobiegało ciche nucenie jakiejś wesołej piosenki. Małgosia usiadła w fotelu przy oknie i, jak zwykle, zatrzymała wzrok na synu. Był szczęśliwy. Wolny. Lekki.
Takim, jakim ona nigdy nie była.
Przed oczami przemknęła jej przeszłość – osiemnaście lat, pierwsza miłość, ślub z Krzysztofem. Wtedy myślała, iż miłość to na zawsze. Że wystarczy trzymać się za ręce, a wszystko będzie proste.
– Mamo, a gdzie moja niebieska koszula? – głos Daniela wyrwał ją z zamyślenia.
– W szafie, po lewej, jak zawsze – uśmiechnęła się, czując ciepłe ściśnienie w piersi.
Podeszła do lustra i, widząc swoje odbicie, poczuła znajome ukłucie. Piękna, zgrabna, ale oczy… Oczy zdradzały zmęczenie. Nie od codzienności, nie. Od życia.
Tamten dzień ciążył jak zmora. Zwykłe ranne zakupy w osiedlowym sklepie. Ona po chleb. A on – z siatką, w której słoiczek dla niemowląt i paczka pieluch.
– To… nie to, co myślisz – wybełkotał Krzysztof.
Ale Małgosia wszystko zrozumiała. U Anety – jego nowa rodzina. A ona przestała być częścią jego życia. Były krzyki, łzy, upokorzenie. Potem cisza. Pustka. I nowe życie.
Bez niego. Ale z synem.
Teściowa wtedy stanęła po jej stronie. choćby ją broniła. Małgosia wychowała Daniela sama. I tylko czasem pozwalała sobie przypomnieć – jak łatwo kiedyś oddała swoje szczęście. A raczej pozwoliła, by je jej zabrano.
Daniel wyszedł z łazienki, lśniący, z uczesaniem i w tej niebieskiej koszuli. Był dorosły. Niezależny. Mądry. Takim, jakim ona chciała być w swoich osiemnastu latach.
– Pa, mamo! – pomachał ręką.
– Miłego wieczoru, słoneczko – skinęła głową, wracając do fotela.
Wtedy przyszło powiadomienie. Dyskretny dźwięk, a na ekranie: „Piotr wysłał Ci zaproszenie do znajomych”. Małgosi zaschło w gardle. Piotr? Ten sam Piotrek ze szkolnych lat? Ten, który przynosił bukiety stokrotek pod okno?
Zadzwoniła do przyjaciółki.
– Ela, nie uwierzysz… Piotr! Ze szkoły! Dodał mnie!
– Piotrek, który w tobie kochał się od zawsze?! No to co, przyjmuj! Podobno teraz jakiś istotny biznesmen. I podobno po rozwodzie…
Tak zaczęła się ich historia. Wiadomości. Rozmowy do drugiej w nocy. Śmieszne memy, ciepłe słowa, komplementy. Jakby wróciła do młodości. Jakby znów oddychało się lekko.
Po dwóch tygodniach Małgosia zwierzyła się synowi:
– Danielu, chciałabym cię poznać z pewną osobą…
Uśmiechnął się.
– Z Piotrem? Mamo, świecisz się jak choinka w Wigilię. Cieszę się dla ciebie.
Nie powstrzymała łez. Z ulgi. Z wdzięczności.
Ale to nie trwało długo. Piotr zaczął się oddalać. Wiadomości stały się krótsze. W końcu przyszła wiadomość:
*Małgosiu, przepraszam. Jest ktoś inny. Po prostu… kiedyś wybrałaś Krzysztofa. Teraz wiesz, jak to jest – zostać odrzuconą.*
Czytała i nie wierzyła własnym oczom. Mężczyzna po czterdziestce postanowił mścić się za szkolną miłość? Poważnie?
Przyjaciółka wpadła jak huragan.
– Pisz do niego! Natychmiast! Razem coś wymyślimy!
I napisały. Ze łzami. Ze śmiechem.
*Drogi Piotrusiu! Dziękuję! Byłeś jak łyk świeżego powietrza. Znów poczułam się młoda i piękna. Powodzenia tobie i twojej… przyszłości. Małgosia.*
Odpowiedź była przewidywalna: obraźliwa. Ale już jej to nie obchodziło.
Tydzień później w supermarkecie Małgosia spotkała kobietę – zadbaną blondynkę z mocnym makijażem i wściekłym spojrzeniem.
– To pani?! Pani zrujnowała mi życie z Piotrem!
Małgosia zastygła. A potem, w jednej ulotnej chwili, zrobiło jej się… niesamowicie zabawnie.
– Ach, ta, co odbija mężów? – powtórzyła z ironicznym westchnieniem. – Och, droga pani, to nie ten adres. Prawodziewa odbijaczka to Aneta. Zawodowo zabiera mężczyzn. Najpierw mojego, teraz pana…
– Aneta?!
– Mhm. Zielona 12. Nie pomylą państwo – ma czerwone auto. Ja wiem najlepiej.
Wyszła ze sklepu, ledwo powstrzymując śmiech. Ciekawe, czy Aneta domyśli się, kto podrzucił jej tę bombę?
Wieczorem słońce chyliło się za dach bloku. Małgosia siedziała na balkonie, twarz zwrócona ku światłu. Nagle zrozumiała: po raz pierwszy od lat było jej dobrze. Nie przez mężczyznę. Nie przez flirt. Po prostu – dobrze.
Zadzwonił telefon. Wiadomość od syna:
*Mamo, z Leną chcemy się wyprowadzić. Spróbujemy mieszkać razem. Bez pośpiechu. Bez fanfar.*
Małgosia się uśmiechnęła. Oto ono. Szczęście. Patrzeć, jak twoje dziecko buduje życie z rozwagą. Mądrze. Bez ran, bez bólu.
A ona? Będzie po prostu żyć. Dla siebie. Dla spokoju. Dla ciszy.
I jeżeli los kiedyś znowu rzuci jej miłość – będzie na nią gotowa.
Ale teraz należy do siebie. I tego nikt jej już nie odbierze.
