Czasem w życiu przychodzą takie chwile, iż nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. I właśnie wczoraj zdarzyła mi się sytuacja, od której do dziś trzęsą mi się ręce. Postanowiłam upiec placek — dawno nie rozpieszczałam rodziny domowymi wypiekami, a tu pogoda ładna, humor dopisuje, wnuczka bawi się w sąsiednim pokoju. Wszystko gotowe, brakuje tylko jajek. Podchodzę do lodówki, otwieram drzwiczki… a tam pusto. Dwie godziny temu na pewno były. Specjalnie odłożyłam, żeby nikt ich nie ruszał. A tu ich nie ma.
Naturalnie, poszłam zapytać synową — może wzięła, może po prostu przełożyła w inne miejsce. I wtedy się zaczęło. Rzuciła się na mnie: „A co, żal wam jajek dla wnuczki? Jadła rano omlet!” Stoję jak wryta, nie wierzę własnym uszom. Serce ściska się z żalu. Mówię: „No i głupia jesteś…” Tak, nie wytrzymałam. Słowo przykre, ale jak inaczej, kiedy oskarżają cię o skąpstwo przez dwa jajka, które sama kupiłaś?
A w odpowiedzi słyszę: „Kupię sobie własną lodówkę i niech każdy je tylko swoje!” Wyobrażacie to? Pod jednym dachem, w jednym mieszkaniu — i osobne lodówki? To już nie rodzina, tylko jakaś spółdzielnia. A wszystko dlaczego? Bo ja — matka i babcia — ośmieliłam się zapytać o zaginione jajka.
Nie jestem młodą kobietą. Żyję skromnie, bez zbytków. To mieszkanie to jedyne, co mam. Zdobyłam je z trudem, niemal przypadkiem. Żyję z emerytury, każdy grosz oszczędzam. Chodzę na targ, żeby kupić taniej, szukam promocji. A młodzi, jak mówią, „nie mają czasu”. Pracują, są zmęczeni, rozumiem. Syn od rana do nocy zarabia, by jakoś wyciągnąć rodzinę z biedy. Na osobne mieszkanie na razie nie ma szans. Wynajem — drogi, kredyt — nieosiągalny. Więc żyjemy we czwórkę w dwupokojowym: ja, syn, synowa i mała wnuczka. Staram się nie wtrącać, nie przeszkadzać, choćby cieszę się, iż jest choć trochę towarzystwa.
Ale wspólne życie to nie tylko kuchnia i łazienka. To szacunek. To zrozumienie, iż starszy człowiek też ma swoje potrzeby, przyzwyczajenia i, proszę Boga, prawo do placka. A tu — awantura o dwa jajka. To nie pierwszy raz, gdy zdarzają się nieporozumienia: raz patelnia nie na swoim miejscu, raz garnek zabiorą, raz zjedzą produkty, które miałam zamiar wykorzystać. Milczę, cierpię. Ale tym razem pękłam. Bo przecież nie o jajka chodzi, nie o lodówkę i choćby nie o placek.
Chodzi o stosunek. O ten ból, gdy całe życie troszczysz się, dajesz, karmisz, wychowujesz, a potem słyszysz, iż jesteś „skąpa”. A przecież to ja ich zaprosiłam pod swój dach, nie wyrzuciłam, nie odmówiłam. Podzieliłam mieszkanie, wszystko zeszło na wspólne życie, jakoś dajemy radę. A teraz proponują mi, żebym jadła osobno, żyła osobno i — w gruncie rzeczy — nie przeszkadzała.
Rozumiem, jesteśmy z innych pokoleń. Oni mają swoje poglądy, ja swoje. Ale rodzina to nie lodówki. To nie to, kto co zjadł. To szacunek, troska i wdzięczność. Nie żądam pokłonów. Ale usłyszeć zarzut skąpstwa — to boli. Bardzo boli.
Teraz myślę: nie będę się już wtrącać. Zjedzą — trudno. Nie zostanie — ugotuję sobie kaszę. Wspólny obiad? Niech jedzą osobno. Tylko żebyście wiedzieli: nie dlatego, iż się obraziłam, czy iż jestem skąpa. Ale dlatego, iż wyście tak postanowili. Wyście tak chcieli. A ja… ja to zapamiętam. I wyciągnę wnioski.
Bo czasem cisza mówi więcej niż słowa, a milczenie staje się najboleśniejszą lekcją życia.
