Kiedy już mnie nie będzie? szepcze synowa przy moim szpitalnym łóżku, nie wiedząc, iż słyszę wszystko i iż dyktafon cały czasem nagrywa.
Jej oddech jest ciepły, pachnie tanim espresso. Myśli, iż jestem nieprzytomna tylko ciało wypełnione lekami.
Nie śpię. Leżę pod cienką, szpitalną kołdrą, a każdy nerw w ciele napięty jest jak struna.
Pod dłońmi, ukryty przed wzrokiem gości, leży mały, zimny prostokąt dyktafonu. Przycisk nagrywania wcisnęłam godzinę temu, gdy Bogna weszła do sali razem z moim synem Igorem.
Igorze, ona i tak jest jak warzywo podnosi głos Zuzanna, wyraźnie podchodząc do okna. Lekarz powiedział, iż nie ma dźwięku w słuchawkach. Na co czekamy?
Słyszę, jak Igor ciężko wzdycha. Mój jedyny syn.
Zuzanno, to nie tak. Ona jest moją matką. odpowiadam cicho.
A ja twojącie! odzywa się nagle Bogna. Chcę mieszkać w normalnym mieszkaniu, nie w tej szopie. Twoja mama już przeżyła siedemdziesiąt lat. Dość tego.
Nie ruszam się, oddycham równomiernie, udając głęboki sen. Łez nie ma wszystko wewnątrz spłonęło do szarego popiołu.
Pozostała tylko lodowata, krystaliczna jasność.
Pośrednik nieruchomości mówi, iż teraz są dobre ceny nie przestaje Bogna, przechodząc na biznesowy ton. Dwupokojowe w centrum, po remoncie
Możemy wycisnąć sporą sumę, kupić dom pod miastem, o którym marzyliśmy, nowy samochód. Igorze, obudź się! To nasza szansa!
On milczy. Jego cisza jest straszniejsza niż słowa. To zgoda. Zdrada owinięta w słabość.
W sklepie: Zimowy szczep rubinowego czosnku, europejski, promocja.
A jej rzeczy kontynuuje Bogna. Połowę wyrzucimy. To bezużyteczny grat. Serwis, te głupie książki Zostawimy tylko antykwariaty, jeżeli znajdzie się coś wartościowego. Zadzwonię po wycenę.
Uśmiecham się w myślach. Wyceniacz. Nie ma pojęcia, iż już w tygodniu przed tym, jak się położyłam, uporządkowałam wszystkie cenne przedmioty. Są w bezpiecznym miejscu, tak jak dokumenty.
Dobrze w końcu wydycha Igor. Rób, jak uważasz. Trudno mi o tym rozmawiać.
Nie mów, kochanie mruczy Bogna. Zrobię to sama, nie będziesz brudził rąk.
Podchodzi do łóżka. Czuję jej spojrzenie oceniające, zimne, jakby patrzyła nie na człowieka, a na przeszkodę, którą należy gwałtownie usunąć.
Ledwo ściskam gładki korpus dyktafonu. To dopiero początek. Oni jeszcze nie wiedzą, co ich czeka.
Wykreślili mnie z życia. Na próżno. Stara straż nie poddaje się. Rusza w ostatni atak.
Mija tydzień. Tydzień kropli, mdłego puree i mojego cichego teatru. Bogna i Igor codziennie przychodzą.
Mój syn siada na krześle przy drzwiach i wpatruje się w telefon, jakby starał się odciąć od rzeczywistości. Nie może znieść widoku mojego nieruchomego ciała, ani własnej zdrady.
Bogna czuje się w sali jak w domu. Głośno rozmawia z przyjaciółkami, omawiając przyszły dom. Trzy sypialnie, duży salon i działka, wyobrażasz? Zaprojektuję ogród. Co? Teściowa? Och, ona w szpitalu, nie przeżyje.
Każde jej słowo trafiały do dyktafonu. Moja kolekcja rośnie.
Dziś przekracza granicę. Przynosi laptop i, osiadając przy moim łóżku, pokazuje Igorowi zdjęcia willi. Patrz, jaka! A to? Prawdziwy kominek! Igorze, słuchasz mnie w ogóle?
Słucham odpowiada cicho, nie odrywając wzroku od podłogi. To dziwne przy niej
Gdzie jeszcze? popycha Bogna. Nie ma czasu w czekanie. Musimy działać. Zadzwoniłam już do pośrednika, jutro przyprowadzi pierwszych kupujących. Mieszkanie trzeba pokazać w najlepszym świetle.
Odwraca się do mnie. W jej spojrzeniu nie ma nic ludzkiego tylko zimny rachunek.
A co z rzeczami? Wczoraj wjechałam, zaczęłam przeglądać szafy. Tyle gratów ohydne. Twoje sukienki przestarzałe Wszystko pakuję do worków, oddam na cele chciwe.
Moje sukienki. Te, w których broniłam dysertacji. Te, w których ojciec Igora składł mi oświadczyny. Każda rzecz to odłam wspomnienia. Ona nie wyrzuca jedynie tkaniny, ona wymazuje moje życie.
Igor drży. Po co to robiłaś? Może chciała
Co chciała? wtrąca się Bogna. Nic już nie chce. Igorze, przestań być dzieckiem. Budujemy przyszłość.
Wstaje, podchodzi do mojej szafki i bezceremonialnie otwiera szufladę. Palce grzebią w środku, natrafiają na mokre chusteczki i opakowania tabletek. Dokumenty nie są tu? Paszport? Coś potrzebnego do transakcji?
Wtedy do sali wchodzi pielęgniarka. Pani Anno Pawłowo, czas na zastrzyki.
Oblicze Bogny natychmiast mięknie, przybiera troskliwy wyraz. szepcze, głaszcząc moją dłoń. Oczywiście, oczywiście. Igorze, chodźmy, nie przeszkadzajmy. Mamusiu, przyjdziemy jutro, obiecuję.
Jego dotyk jest odrażający, niczym gąsienica po skórze. Gdy wychodzą, nie otwieram oczu, dopóki kroki pielęgniarki nie zamilkną w korytarzu. Potem, z wielkim trudem, odwracam głowę. Mięśnie bolą, ale daję radę.
Naciskam stop na dyktafonie i zapisuję plik pod nazwą siedem. Pod poduszką wyciągam drugi telefon, przyciskowy, który podarował mi dawny przyjaciel i prawnik. Dzwonię na numer, który znam na pamięć.
Słucham mówi spokojny, rzeczowy głos po drugiej stronie.
Semenu Borowiec, to ja chrypniętym, nienaturalnym głosem. Uruchom plan. Czasz.
Następnego dnia, dokładnie o trzeciej, dzwonią do drzwi mojego mieszkania. Bogna otwiera je z najczulszą z uśmiechów. Na progu stoi eleganckie małżeństwo z pośredniczką nieruchomości.
Proszę wejść! keje ona. Przepraszamy za małe zamieszanie, przygotowujemy się do przeprowadzki.
Prowadzi gości korytarzem do salonu, opowiadając o pięknych widokach z okien i przyjaznych sąsiadach. Igor przylepia się do ściany, starając się jak najmniej rzucać się w oczy. Jego twarz szara jak popiół.
Mieszkanie należy do mojej teściowej mówi Bogna z nutą smutku. Niestety jej stan jest ciężki, lekarze nie dają nadziei.
Uznaliśmy, iż w specjalistycznym ośrodku będzie jej lepiej, pod stałą opieką. Te ściany mają za wiele wspomnieni.
Nagle drzwi otwierają się ponownie, bez dzwonka. Do mieszkania wjeżdża powoli i bezgłośnie wózek inwalidzki. W siedzeniu znajduje się ja, nie w szpitalnym koszuli, ale w ciemnoniebieskim, jedwabnym płaszczu, włosy starannie upięte, usta ledwo podkreślone. Mój wzrok jest spokojny i zimny.
Za mną stoi Semyon Borowiec mój prawnik, wysoki, siwy, w eleganckim garniturze. Cicho zamyka za sobą drzwi.
Bogna sztywnieje. Jej uśmiech znika, jakby wymazany gumką. Igor zaciska się, przeglądając pokój w poszukiwaniu wyjścia. Kupujący i pośrednik wymieniają zdezorientowane spojrzenia.
Dzień dobry mój głos, choć niski, przecina ciszę jak nożem. Wydaje się, iż pomyłaliście adres. To mieszkanie nie jest na sprzedaż.
Zwracam się do zdezorientowanej pary. Przepraszam za tę nieprzyjemność. Moja synowa chyba przesadziła emocjami i wyolbrzymiła sytuację.
Bogna zdaje się nagle ożyć. Mamo? Jak tu się znalazłaś? Nie możesz
Mogę zrobić, co uważam za słuszne, kochana patrzę na nią, a w powietrzu robi się lodowato. Zwłaszcza, gdy w moim domu królują intruzi.
Wciągam telefon i odtwarzam nagranie. Z głośnika słychać znajome syknięcie i cichy głos:
Kiedy już mnie nie będzie?
Twarz Bogny blaknie do koloru prześcieradła. Otwiera usta, ale żaden dźwięk nie wydobywa się z jej gardła. Igor zasłania twarz rękami, upada na podłogę.
Mam dużą kolekcję nagrań, Bogno mówię spokojnie. O twoichą chciwość, o sprzedane rzeczy, o wycenę. Myślę, iż niektórym organom będzie to interesujące.
Semyon podnosi teczkę z dokumentami. Pani Anno Pawłowo, dziś rano podpisała Pani pełnomocnictwo na moje nazwisko informuje suchym tonem. Również złożyła oświadczenie na policję i przygotowałem wypowiedzenie najmu z powodu szkód moralnych i zagrożenia życia. Ma Pani 24 godziny na opuszczenie lokalu.
Kładzie papiery na stolik. Ich szelest brzmi nieuchronnie. To koniec. Granica. Kropka, po której nie ma odwrotu. W tej chwili po raz pierwszy od tygodni nie czuję bólu ani urazy. Czuję siłę. Lód, pewność, niezłomną moc kogoś, kto nie ma nic do stracenia i przychodzi po to, co jego.
Pośrednik z kupującymi znika w mgnieniu oka, wymieniając przeprosiny. W salonie zostaję tylko we czterech. Cisza gęsta jak kurz w starej chacie.
Pierwsza odzyskuje głos Bogna, szok przemienia się w wściekłość. Nie macie prawa! wykrzykuje, stukając mnie palcem. To mieszkanie Igora! Jest on wpisany! On jest spadkobiercą!
Były spadkobierca poprawia Semyon, przeglądając dokumenty. Zgodnie z nowym testamentem, sporządzonym wczoraj i poświadczonym, cały majątek Anny Pawłowej przechodzi na fundusz wspierający młodych naukowców. Twój mąż, niestety, nie wchodzi w skład beneficjentów.
To mój ostateczny cios. Widzę, jak w jej oczach gaśnie ostatnia iskra nadziei. Spogląda na Igora z nienawiścią, jakby on był winny wszystkiemu. Igor, mój syn, w końcu odrywa się od ściany. Krok w moją stronę. Jego twarz mokra oddechem łez, żałosna.
Mamusiu przepraszam. Nie chciałem. To ona ona mnie zmusiła.
Patrzę na niego. Na czterdziestoletniego mężczyznę, który ukrywał się za kobietą, choć sam wybierał tę drogę. Miłość, a raczej bezgraniczna matczyna miłość, umarła w szpitalnym pokoju przy szepcie jego żony. Teraz pozostaje tylko gorycz.
Nikt nie zmuszał cię milczeć, Igorze odpowiadam, głos równy, prawie obojętny. Wybrałeś swoją drogę. Żyj z konsekwencjami.
Co więc dalej? wtrąca się Bogna, jej głos drży ze strachu i gniewu. Na ulicę?
Mieliście wynajęte mieszkanie, zanim uznaliście, iż moja teściowa zaraz odejdzie przypominam. Możecie tam wrócić lub gdziekolwiek. To już nie mój problem.
Bogna rzuca się na rzeczy, nerwowo wpychając je do torby, wykrzykując przekleństwa. Igor stoi pośrodku pokoju, zagubiony. Patrzy na mnie po raz kolejny.
Mamo, proszę. Rozumiem wszystko. Zmieniam się.
Zmiana nigdy nie jest za późna przytakuję. Ale nie tutaj i nie ze mną. Drzwi mojego mieszkania są zamknięte na zawsze.
Igor opuszcza głowę. Rozumie, iż to koniec. Nie spektakl, nie kara, a ostateczna decyzja.
Po godzinie odchodzą. Słyszę, jak drzwi zatrzaskują się. Semyon podchodzi do mnie.
Anno Pawłowo, czy naprawdę chce Pani, by fundusz otrzymał wszystko? Możemy to cofnąć.
Kręcę głową.
Nie. Niech tak zostanie. Chcę, by moje życie, to, co po mnie zostanie, przyniosło pożytek, a nie stało się źródłem wrogością.
On kiwa głową i żegna się. Zostaję sama w swoim miesZamykam oczy, czuję, iż wreszcie oddycham własnym, nieuskrępowanym życiem.
