Kiedy odkrył, komu przypadnie mieszkanie, wyrzucił matkę. Dlaczego syn postanowił oddać matkę siostrze, która ją porzuciła?

Czasem się wydaje, iż miłość dzieci do matki to prawda tak oczywista i mocna jak skała. Ale przychodzi dzień, gdy ta skała pęka – pod ciężarem okoliczności, chciwości i zimnego egoizmu. Tak było w rodzinie Agnieszki i Krzysztofa, gdzie wszystko zaczęło się od choroby, a skończyło na zdradzie i rozdzierającym serce bólu.

Gdy starszej pani, Helenie Kowalskiej, przytrafił się udar, pierwszymi, do których zwróciła się o pomoc, były jej dzieci. Starsza córka, Agnieszka, mimo stabilnej pracy i dorosłej córki, od razu odmówiła się nią zająć. Tłumaczyła się malutkim mieszkaniem, brakiem czasu i sił.

Wtedy Krzysztof, młodszy syn, bez wahania zabrał matkę do swojego dwupokojowego mieszkania w Łodzi. Jego żona, Ewa, nie protestowała – wręcz przeciwnie, starała się pomagać. Początki były trudne: pani Helena leżała w łóżku, nie mogła mówić, wymagała ciągłej opieki. Krzysztof zaproponował siostrze podzielenie kosztów opiekunki, ale Agnieszka stanowczo odmówiła – kredyt, studia córki, same wydatki.

„Przepraszam, Krzysiu, ale naprawdę nie dam rady” – rzuciła tylko.

Na pomoc przyszła Ewa. Rzuciła pracę i zajęła się teściową. Myła, karmiła, robiła zastrzyki, zmieniała pościel. Dzięki tej trosce pani Helena powoli wracała do zdrowia. Znów zaczęła mówić, ruszać się, choćby pomagać w domu. Gdy nadszedł czas, by wrócić do siebie, sama poprosiła:

„Krzysiu, chcę zostać z wami. Tu jest mi dobrze, wnuki są blisko, a ty i Ewa – jak rodzona rodzina.”

Krzysztof i Ewa spojrzeli na siebie i przytaknęli. Puste mieszkanie Heleny w centrum miasta zostało nietknięte – sama nie nalegała na sprzedaż. Wszystko byłoby dobrze… dopóki Krzysztof nie usłyszał przypadkiem rozmowy matki z Agnieszką.

„Córeczko, podjęłam decyzję. Sprzedam mieszkanie, spłacę twój kredyt. Ty i Ola zasługujecie na spokój. Może choćby starczy na mały domek za miastem – dla was dwojga.”

Te słowa przeszyły Krzysztofa jak nóż. Nie mógł uwierzyć własnym uszom. Ta, która przez trzy lata nie zajęła się matką, miała dostać wszystko? A on? Jego rodzina? Gdzie sprawiedliwość?

„Mamo, wiesz, ile włożyliśmy w twoje zdrowie? Ile nocy Ewa nie spała? A ty chcesz oddać wszystko siostrze, która choćby na opiekunkę nie dała złotówki?” – zapytał wieczorem.

Lecz Helena tylko westchnęła:

„Krzysiu, Agnieszka ma trudniej, a wy z Ewą jesteście silni, dasz radę…”

Te słowa dobiły go. Tej samej nocy, bez słowa, spakował rzeczy matki i zawiózł je pod drzwi Agnieszki. Postawił walizki, zadzwonił i odjechał.

„Jak chcesz dzielić majątek, podziel się obowiązkami” – wysłał krótkiego SMS-a.

Następnego ranka Ewa długo płakała. Ale w przeciwieństwie do męża nie czuła gniewu – tylko ogromny żal. Trzy lata życia, trzy lata oddania, a w zamian – tylko chłód i zdrada.

Krzysztof nie ukrywa: może postąpił zbyt ostro. Ale jeżeli sprawiedliwości nie ma w sercu matki, może znajdzie się w oczach córki? Zadaje sobie pytanie – czy syn zawsze musi być silny i wyrozumiały, jeżeli jego poświęcenie nie jest doceniane?

Czasem dzieci kochają szczerze. Dopóki nie dowiedzą się, komu przypadnie mieszkanie.