Każdej nocy o tej samej porze, chłopiec przemierzał chodnik przed elegancką restauracją w Warszawie.
Nigdy niczego nie prosił.
Ani słowa nie wypowiedział.
Stawał tylko przy oknie jak zahipnotyzowany.
Wpatrywał się w suto zastawione talerze, lśniące sztućce, ludzi śmiejących się między kęsami.
Potem szedł dalej… ze zniszczonym plecakiem na ramionach i pustym żołądkiem.
Pewnego wieczoru szef kuchni dostrzegł go znad rondli.
Skinął na kelnera:
— Następnym razem, gdy go zobaczysz, zawołaj go do mnie.
Nazajutrz chłopiec znów się pojawił.
Gdy chciał odejść, szef wybiegł na ulicę:
— Głodny jesteś?
Chłopak skinął głową, nie wydając dźwięku.
— Nauczyć cię gotować?
Oczy rozszerzyły mu się jak spodki, niedowierzanie zamarło w nich na sekundę.
Tak się wszystko zaczęło.
Stary fartuch spoczął na chłopcu.
Otrzymał kąt w kuchni: mył naczynia, obierał ziemniaki, odkrywał zapachy i smaki nieznanych światów.
Nie dostał pensji.
Dostał wiedzę.
Z czasem chłopiec opanował siekanie cebuli bez łez.
Ubijanie jaj w rytm pulsu.
Cierpliwe czekanie, aż potrawa dosięgnie doskonałości.
I wkładanie duszy w każdą miseczkę.
Lata mijały.
Dziś ten chłopiec nazywa się Bartosz Kowalski.
Ma 24 lata.
Jest szefem kuchni w restauracji, przed którą niegdyś stał jak przyklejony do szyby.
We wtorki w menu pojawia się danie specjalne:
“Wspomnienie spod okna”
Proste danie z produktów jego ubogiego dzieciństwa.
Gdy gość je zamówi, Bartosz uśmiecha się gorzko:
— To danie ma składnik, którego nie znajdziesz nigdzie indziej:
głód… by wyrwać się z przeznaczenia.
