Ewa powoli stąpała po idealnie przystrzyżonej trawie, jakby wchodziła na scenę. Każdy jej ruch był precyzyjny, zimno wyrachowany. Wiedziała: to nie jest zwykły powrót. To jej zemsta.
Wzrok starego Leszka niemal ją palił. Drewniana laska, którą ściskał, wybielała mu w palcach. W jego spojrzeniu było wszystko gniew, pogarda, ale też ten stary, drapieżny błysk, którym przez dekady przygniatał każdego.
Kupić? zapytał szyderczo. Dziewczyno, te domy należą do mojej rodziny. Do mojego rodu. Dopóki żyję, zostaną tutaj.
Ewa podeszła bliżej.
Właśnie dlatego odparła cicho. Bo nie będziesz już długo żył.
Mężczyźnie zadrgały wargi. Chciał się śmiać, ale wybuchnął kaszlem. Lata, alkohol i ciężar władzy zrobiły swoje.
Za płotami sąsiednich domów pojawiły się twarze. Wszyscy widzieli tę scenę, nikt nie śmiał się wtrącić, ale ciekawość okazała się silniejsza niż strach.
Oszalałaś, Ewka warknął starzec. Nikt ci tu nic nie sprzeda.
Ewa wyjęła z torby teczkę.
To umowy. Już kupiłam pół ulicy. Ciocia Wanda miała długi, jej syn utknął w kredytach. Firma wujka Stanisława zbankrutowała. Wszyscy przyszli do mnie.
Leszkowi błysnęły oczy.
Kłamstwa!
Ewa otworzyła teczkę i pokazała kopie dokumentów.
To dopiero początek. Ale ty, Leszku, masz sekrety warte więcej niż te mury.
Starzec zachwiał się.
Jakie sekrety?
Uśmiech Ewy był lodowaty.
Myślisz, iż nic nie wiem? Ale wiem, jak „owdowiałeś” wtedy. Wiem, iż moja matka pewnego ranka po prostu zniknęła, a ty mówiłeś, iż zabrał ją zawał. Nie było sekcji zwłok. Nie było pytań. Opłaciłeś lekarzy, opłaciłeś policję.
Sąsiedztwem przebiegł pomruk. Za oknami mignęły przerażone spojrzenia.
Kłamstwo! ryknął Leszek. Każdy wie, iż była chora
Chora? przerwała twardo Ewa. A może po prostu stała ci na drodze wraz ze swoim majątkiem?
Mężczyzna zatoczył się, ale gwałtownie odzyskał głos.
Nie masz dowodów.
Ewa uniosła rękę.
A to co?
Wyciągnęła cienki, zniszczony zeszyt. Twarz starca stała się ziemista.
To
Tak. Pamiętnik mojej matki. Znalazłam go w skrzyni u dalekiej krewnej. Jest tam wszystko. Jej lęki, skargi. Opisała, jak podkładałeś jej leki do herbaty, by wyglądała na słabą. Jak sfałszowałeś testament.
Leszkowi rozszerzyły się oczy. Laska wysunęła mu się z dłoni, o mało nie upadła na ziemię.
Kłamstwo wszystko kłamstwo
Ewa wzruszyła ramionami.
Może. Ale wiesz, co lubią dziennikarze? Takie historie. Zwłaszcza te z papierami.
Ulicę spowiła cisza. Tylko wiatr szeleścił w liściach.
Leszek podniósł rękę, jakby chciał uderzyć, ale zadrżał. Laska wypadła, a on sam osunął się na ławkę przed gankiem. Jego twarz wykrzywiła się, godność zastąpiła bezradność. Władca klanu po raz pierwszy wydał się słaby.
To moja ulica charczał, łapiąc powietrze.
Już nie cicho odparła Ewa.
Odwróciła się i podeszła do samochodu.
Wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Z sąsiednich domów wyszli ludzie. Ciocia Wanda, blada, z rozczochranymi włosami, ściskała kartkę papieru.
Ma rację! krzyknęła. Sprzedałam jej wszystko nie mogliśmy spłacić kredytów
Za nią wystąpił wujek Stanisław, ze spuszczonym wzrokiem.
Moja firma upadła mruknął. Też podpisałem.
Głos tłumu rósł. Jedni płakali, inni przeklinali. Ulica, która dotąd wydawała się nieskazitelna, rozpadła się pod ciężarem kłamstw.
Ewa uruchomiła silnik. W lusterku wstecznym jeszcze raz ujrzała obraz: Leszek nieruchomy jak rozbity posąg, wokół niego rodzina krzątała się, próbując ratować ruiny.
W piersi ściskał ją ból minionych lat, ale po raz pierwszy nie był jej ciężarem. Ból już nią nie rządził.
Jej dłonie spokojnie trzymały kierownicę. Wiedziała: nie wróciła na darmo.
Trzydzieści dwa lata temu wyrzucili ją stąd jak śmiecia.
Teraz to ona została nową panią tej ulicy.
Morał: Ulica, która niegdyś należała do klanu Leszka, przeszła w ręce Ewy. Jej zemsta nie była krzykiem ani przemocą ale papierami, chłodną kalkulacją i czasem, który w końcu wszystko ułożył na swoim miejscu.
