Kasia wolno stąpała po idealnie przystrzyżonej trawie, jakby wchodziła na scenę. Każdy jej ruch był precyzyjny, zimno wyważony. Wiedziała: to nie będzie zwykły powrót. To była jej zemsta.
Stryj Leszek patrzył na nią wzrokiem, który niemal parzył. Laska w jego dłoniach była zaciśnięta tak mocno, iż palce zrobiły się białe. W jego spojrzeniu było wszystko gniew, pogarda, ale i ten stary, drapieżny błysk, którym przez dziesięciolecia przygniatał wszystkich wokół.
Kupić? zaśmiał się szyderczo. Dziewczyno, te domy należą do mojej rodziny. Do mojego rodu. Dopóki żyję, pozostaną w moich rękach.
Kasia podeszła bliżej.
Właśnie dlatego odparła cicho. Bo nie będziesz żył już długo.
Mężczyźnie zadrżały wargi. Chciał się zaśmiać, ale wybuchnął kaszlem. Lata, alkohol i brzemię władzy zrobiły swoje.
Za płotami sąsiadów pojawiły się twarze. Wszyscy widzieli tę scenę, nikt nie śmiał interweniować, ale ciekawość była silniejsza niż strach.
Oszalałaś, Kasia warknął starzec. Nikt ci tu nic nie sprzeda.
Kasia wyjęła z torby teczkę.
To umowy. Już kupiłam połowę ulicy. Ciocia Weronika miała długi, jej syn utonął w kredytach. Firma wujka Stanisława upadła. Wszyscy przyszli do mnie.
Leszkowi błysnęły oczy.
Kłamstwo!
Kasia otworzyła teczkę i pokazała kopie dokumentów.
To dopiero początek. Ale ty, stryju Leszku, masz tajemnice, które są warte więcej niż te mury.
Starzec zachwiał się.
Jakie tajemnice?
Uśmiech Kasi był lodowaty.
Myślisz, iż nic nie wiem? Ale wiem, jak “owdowiałeś” wtedy. Wiem, iż moja matka pewnego ranka po prostu zniknęła, a ty mówiłeś, iż zabrał ją zawał. Nie było sekcji. Nie było pytań. Opłaciłeś lekarzy, opłaciłeś policję.
Sąsiedztwem przeszedł pomruk. Za oknami mignęły przerażone spojrzenia.
Kłamstwo! ryknął Leszek. Wszyscy wiedzą, iż była chora
Chora? przerwała mu twardo Kasia. A może po prostu stała ci na drodze razem z majątkiem?
Mężczyzna zatoczył się, ale gwałtownie odzyskał głos.
Nie masz dowodów.
Kasia uniosła dłoń.
A to co?
Wyciągnęła cienki, zniszczony zeszyt w wytartej oprawie. Twarz starca stała się ziemista.
To
Tak. Pamiętnik mojej matki. Znalazłam go w starej skrzyni u dalekiej krewnej. Jest tam wszystko. Jej lęki, skargi. Opisała, jak podkładałeś jej leki do herbaty, by wyglądała na słabą. Opisała, jak sfałszowałeś testament.
Leszkowi rozszerzyły się źrenice. Liska wyślizgnęła mu się z dłoni, o mało nie spadając na ziemię.
Kłamstwo to wszystko kłamstwo
Kasia wzruszyła ramionami.
Być może. Ale wiesz, co uwielbiają dziennikarze? Takie historie. Zwłaszcza gdy są poparte papierami.
Na ulicy zapadła cisza. Tylko wiatr szeleścił w gałęziach.
Leszek podniósł rękę, jakby chciał uderzyć, ale zadrżał. Laska wypadła, a on sam osunął się powoli na ławkę przed gankiem. Jego twarz wykrzywiła się, a miejsce dumy zajęła bezradność. Władca rodu po raz pierwszy wydał się słaby.
To moja ulica charczał, łapiąc powietrze.
Już nie odparła cicho Kasia.
Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę samochodu.
I wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Z domów sąsiadów wyszli ludzie. Ciocia Weronika, blada, z rozwichrzonymi włosami, ściskając w dłoni papier.
Ona ma rację! krzyknęła. Sprzedałam jej wszystko nie mogliśmy spłacać kredytów
Za nią wysunął się wujek Stanisław, ze spuszczonym wzrokiem.
Moja firma upadła mruknął. Ja też podpisałem.
Głos tłumu rósł. Niektórzy płakali, inni klęli. Ulica, która dotąd wydawała się nieskazitelna, teraz rozpadała się pod ciężarem kłamstw.
Kasia odpaliła silnik. W lusterku wstecznym jeszcze raz ujrzała obraz: Leszek nieruchomy jak rozbity posąg, wokół niego krzątała się rodzina, próbując ratować to, co zostało.
W piersi ściskał ją ból minionych lat, ale po raz pierwszy nie był to ból, który ją niszczył. Już nad nim nie panował.
Jej dłonie spokojnie trzymały kierownicę. Wiedziała: nie wróciła tu na darmo.
Trzydzieści dwa lata temu wyrzucono ją stąd jak śmiecia.
Teraz została nową panią tej ulicy.
Punkt kulminacyjny: Ulica, która niegdyś należała do rodu Leszka, przeszła w ręce Kasi. Jej zemsta nie była krzykiem ani przemocą ale papierami, chłodnym rozumem i czasem, który w końcu wszystko ułożył na swoim miejscu.
