Zofia powoli stąpała po idealnie przystrzyżonej trawie, jakby wchodziła na scenę. Każdy jej ruch był precyzyjny, chłodno wyrachowany. Wiedziała: to nie jest zwykły powrót. To jej zemsta.
Wzrok starego Leszka niemal ją parzył. Drewnianą laskę ściskał z taką siłą, iż jego palce zrobiły się białe. W jego oczach było wszystko gniew, pogarda, ale też ten stary, drapieżny błysk, którym przez dziesięciolecia podporządkowywał sobie każdego.
Kupić? zapytał szyderczo. Dziewczynko, te domy należą do mojej rodziny. Do mojego rodu. Dopóki ja żyję, zostaną tutaj.
Zofia podeszła bliżej.
Właśnie dlatego odparła cicho. Bo nie będziesz już długo żył.
Mężczyźnie zadrżały wargi. Chciał się roześmiać, ale wybuchnął kaszlem. Lata, alkohol i ciężar władzy zrobiły swoje.
Za płotami sąsiadów pojawiły się twarze. Wszyscy widzieli tę scenę, nikt nie śmiał interweniować, ale ciekawość była silniejsza od strachu.
Oszalałaś, Zosiu warknął starzec. Nikt ci nic nie sprzeda.
Zofia wyjęła z torby teczkę.
To umowy. Już wykupiłam pół ulicy. Pani Weronika miała długi, jej syn utonął w kredytach. Biznes pana Marka zbankrutował. Wszyscy przyszli do mnie.
Leszek błysnął oczami.
Kłamstwo!
Zofia otworzyła teczkę i pokazała kopie dokumentów.
To dopiero początek. Ale ty, panie Leszku, masz tajemnice, które są warte więcej niż te mury.
Starzec zachwiał się.
Jakie tajemnice?
Uśmiech Zofii był lodowaty.
Myślisz, iż nic nie wiem. Ale wiem, jak owdowiałeś w tak dziwnym czasie. Wiem, iż moja matka pewnego ranka po prostu zniknęła, a ty mówiłeś, iż zabrał ją zawał. Nie było sekcji zwłok. Nie było pytań. Opłaciłeś lekarzy, policjantów.
Wśród sąsiadów przeszedł pomruk. Za oknami mignęły przerażone spojrzenia.
Kłamstwo! ryknął Leszek. Wszyscy wiedzą, iż była chora
Chora? przerwała mu Zofia twardo. A może po prostu stała ci na drodze z jej majątkiem?
Mężczyzna zatoczył się, ale gwałtownie odzyskał głos.
Nie masz dowodów.
Zofia uniosła rękę.
A to co?
Wyciągnęła cienki, zniszczony zeszyt w okładce. Twarz starca stała się ziemista.
To
Tak. Dziennik mojej matki. Znalazłam go w skrzyni u dawnej krewnej. Jest tam wszystko. Jej lęki, skargi. Opisała, jak podrzucałeś jej leki do herbaty, by wyglądała na słabą. Opisała, jak sfałszowałeś testament.
Leszkowi rozszerzyły się oczy. Laska wyślizgnęła mu się z dłoni, omal nie upadając na ziemię.
Kłamstwo wszystko kłamstwo
Zofia wzruszyła ramionami.
Może. Ale wiesz, co uwielbiają dziennikarze? Takie historie. Zwłaszcza te poparte dokumentami.
Na ulicy zapadła cisza. Tylko wiatr szarpał gałęziami drzew.
Leszek uniósł rękę, jakby chciał uderzyć, ale zadrżał. Laska wypadła mu z dłoni, a on sam powoli osunął się na ławkę przed gankiem. Jego twarz wykrzywiła się, godność zastąpiła bezradność. Władca klanu po raz pierwszy wydał się słaby.
To moja ulica charczał, łapiąc powietrze.
Już nie odparła cicho Zofia.
Odwróciła się na pięcie i podeszła do samochodu.
Wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Z domów sąsiadów wyszli ludzie. Pani Weronika, blada, z potarganymi włosami, ściskała w dłoniach jakiś dokument.
Ma rację! krzyknęła. Sprzedałam jej wszystko nie mogliśmy już spłacać kredytów
Za nią wyszedł pan Marek, ze spuszczonym wzrokiem.
Mój biznes upadł mruknął. Też podpisałem.
Głos tłumu stawał się coraz głośniejszy. Niektórzy płakali, inni przeklinali. Ulica, która dotąd wydawała się idealnie czysta, teraz rozpadała się pod ciężarem kłamstw.
Zofia uruchomiła silnik. W lusterku wstecznym jeszcze raz zobaczyła obraz: Leszek siedział nieruchomo jak zniszczony posąg, wokół niego krzątała się rodzina, próbując ratować ruiny.
W jej piersi wciąż było miejsce na ból minionych lat, ale po raz pierwszy nie cierpiała. Ból już nią nie rządził.
Jej dłonie spokojnie trzymały kierownicę. Wiedziała: nie wróciła tu nadaremno.
Trzydzieści dwa lata temu wyrzucili ją stąd jak śmiecia.
Dziś została nową panią tej ulicy.
Oto finał: ulica, która niegdyś należała do klanu Leszka, przeszła w ręce Zofii. Jej zemsta nie była krzykiem ani przemocą ale papierami, chłodną kalkulacją i czasem, który w końcu wszystko ułożył na swoim miejscu.
