Weronika powoli stąpała po idealnie przystrzyżonej trawie, jakby wchodziła na scenę. Każdy jej ruch był precyzyjny, chłodno wyważony. Wiedziała: to nie był zwykły powrót. To była jej zemsta.
Stary Leszek patrzył na nią wzrokiem, który niemal parzył. Dłońmi ściskał laskę tak mocno, iż palce zbiebiały. W jego spojrzeniu było wszystko gniew, pogarda, ale też ten dawny, drapieżny blask, którym przez dziesięciolecia miażdżył każdego.
Kupić? zapytał szyderczo. Dziewczyno, te domy należą do mojej rodziny. Do mojego rodu. Dopóki ja żyję, pozostaną tutaj.
Weronika podeszła bliżej.
Właśnie dlatego odparła cicho. Bo nie będziesz już długo żył.
Mężczyźnie zadrgała warga. Chciał się zaśmiać, ale wybuchnął kaszlem. Lata, alkohol i ciężar władzy zrobiły swoje.
Za płotami sąsiadów pojawiły się twarze. Wszyscy widzieli tę scenę, nikt nie śmiał się wtrącić, ale ciekawość okazała się silniejsza od strachu.
Oszalałaś, Wera warknął starzec. Nikt ci nic nie sprzeda.
Weronika wyjęła z torebki teczkę.
To umowy. Już kupiłam połowę ulicy. Ciocia Zofia miała długi, jej syn utonął w kredytach. Wujek Marek zbankrutował. Wszyscy przyszli do mnie.
Leszkowi błysnęły oczy.
Kłamstwo!
Weronika otworzyła teczkę i pokazała kopie dokumentów.
To dopiero początek. Ale ty, wuju Leszku, masz sekrety, które są warte więcej niż te mury.
Starzec zachwiał się.
Jakie sekrety?
Uśmiech Weroniki był lodowaty.
Myślisz, iż nic nie wiem? A wiem, jak owdowiałeś wtedy. Wiem, iż moja matka pewnego ranka po prostu zniknęła, a ty mówiłeś, iż zabrał ją zawał. Nie było sekcji. Nie było pytań. Opłaciłeś lekarzy, policjantów.
Wśród sąsiadów przeszedł szmer. Za oknami mignęły przerażone spojrzenia.
Kłamstwo! ryknął Leszek. Wszyscy wiedzą, iż była chora
Chora? przerwała mu twardo Weronika. A może po prostu stała ci na drodze razem ze swoim majątkiem?
Mężczyzna zatoczył się, ale gwałtownie odzyskał głos.
Nie masz dowodów.
Weronika uniosła rękę.
A to co?
Wyjęła cienki, zniszczony notes. Twarz starca stała się ziemista.
To
Tak. Dziennik mojej matki. Znalazłam go w skrzyni u dalekiej krewnej. Jest tam wszystko. Jej lęki, skargi. Opisała, jak podrzucałeś jej leki do herbaty, żeby wyglądała na słabą. Opisała, jak sfałszowałeś testament.
Leszkowi rozszerzyły się oczy. Laska wyślizgnęła mu się z dłoni, o mało nie upadł.
Kłamstwo wszystko kłamstwo
Weronika wzruszyła ramionami.
Może. Ale wiesz, co uwielbiają dziennikarze? Takie historie. Zwłaszcza te poparte dokumentami.
Na ulicy zapadła cisza. Tylko wiatr szarpał gałęziami drzew.
Leszek podniósł rękę, jakby chciał uderzyć, ale zadrżał. Laska wypadła, a on sam osunął się powoli na ławkę przed gankiem. Jego twarz wykrzywiła się, godność zastąpiła bezradność. Władca rodu po raz pierwszy wydał się słaby.
To moja ulica charczał, łapiąc powietrze.
Już nie odparła cicho Weronika.
Odwróciła się i ruszyła w stronę samochodu.
Wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Z domów sąsiadów wyszli ludzie. Ciocia Zofia, blada, z rozczochranymi włosami, ściskając w dłoni kartkę.
Ma rację! krzyknęła. Sprzedałam jej wszystko nie mogliśmy spłacać kredytów
Za nią wyszedł wujek Marek, spuszczając wzrok.
Mój biznes upadł mruknął. Też podpisałem.
Głos tłumu rósł. Jedni płakali, inni przeklinali. Ulica, która dotąd wydawała się nieskazitelna, rozsypała się pod ciężarem kłamstw.
Weronika odpaliła silnik. W lusterku wstecznym jeszcze raz zobaczyła obraz: Leszek nieruchomy jak zniszczony posąg, wokół niego rodzina miotała się, próbując ratować ruiny.
W piersi ściskał ją ból lat, ale po raz pierwszy nie był to ból, który ją nękał. Już nie miał nad nią władzy.
Jej dłonie spokojnie trzymały kierownicę. Wiedziała: nie wróciła tu nadaremnie.
Trzydzieści dwa lata temu wyrzucili ją stąd jak śmiecia.
Dziś to ona została nową panią tej ulicy.
Finał: Ulica, która niegdyś należała do rodu Leszka, przeszła w ręce Weroniki. Jej zemsta nie była krzykiem ani przemocą ale dokumentami, chłodnym rozumem i czasem, który w końcu wszystko ułożył na swoim miejscu.
