Karetka pognała przez ulice Krakowa, a jej syrena wyła jak rozpaczliwe wołanie o pomoc. W środku, nieprzytomna Zofia wisiała między życiem a śmiercią. Główny lekarz, siwowłosy doktor Nowak, non stop sprawdzał jej puls i rzucał krótkie polecenia pielęgniarkom:
“Szybciej! Utrzymać ciśnienie, nie możemy pozwolić, by traciła krew. Dziecko jeszcze ma szansę!”
Obok niej, Weronika załamywała ręce, szepcząc modlitwy. Serce ściskało jej się z poczucia winy, iż nie zareagowała wcześniej, w willi. Przypomniała sobie kamienną twarz Jadwigi, jej zimne, nóż przeszywające spojrzenie i w końcu zrozumiała prawdę.
**Oddział ratunkowy**
Gdy nosze z Zofią wjechały na ostry dyżur, Marek rzucił się w stronę lekarzy, z oczami zaczerwienionymi od łez i wściekłości.
“Proszę, ratujcie ją! Ona i nasze dziecko Nie mogę ich stracić!”
Doktor Nowak spojrzał na niego krótko, z profesjonalną surowością człowieka, który wie, iż nie ma czasu w dramaty.
“Panie Kowalski, proszę poczekać na zewnątrz. Robimy, co w naszej mocy.”
Marek stał nieruchomo przez chwilę, ale w końcu, złamany, osunął się na ławkę w holu. Zakrył twarz dłońmi i po raz pierwszy w życiu ten zwykle pewny siebie mężczyzna poczuł, jak ziemia usuwa mu się spod nóg.
Za zamkniętymi drzwiami zespół medyczny walczył o życie Zofii. Jej oddech był słaby, ale serce wciąż biło. Dziecko jednak było w krytycznym stanie. Aparaty pikały rytmicznie, a napięcie sięgało zenitu.
**Poczekalnia**
Jadwiga weszła do szpitala w towarzystwie dwóch bliskich przyjaciółek, które wezwano szybko, by odegrały rolę troskliwych świadków. Jej twarz była niczym maska, ale drżący głos robił wrażenie na otaczających:
“Biedna dziewczyna Jak mogła się tak poślizgnąć? Chciałam tylko, byśmy byli zgraną rodziną.”
Weronika, stojąca w kącie, patrzyła na nią nienawistnym wzrokiem. Gdyby miała odwagę powiedzieć prawdę wtedy, może wszystko potoczyłoby się inaczej. Ale strach przed władzą Jadwigi, jej wpływami w mieście i tym, jak potrafiła niszczyć ludzkie losy, paraliżował ją.
**Marek i jego matka**
“Mamo!” wybuchnął Marek, gwałtownie się podnosząc. “Gdzie byłaś, gdy to się stało? Weronika mówi, iż byłaś przy niej!”
Jadwiga dotknęła jego ramienia fałszywie czułym gestem:
“Synu, byłam na górze, na piętrze. Widziałam tylko, jak upadła Wszystko stało się tak szybko. Boże, gdybym tylko mogła ją złapać!”
Fałszywe łzy spływały jej po policzkach, ale Marek nie był już pewien, czy ma wierzyć jej słowom. Mała, ale głęboka rysa pojawiła się w jego zaufaniu.
**Wiadomości z sali operacyjnej**
Po godzinach napięcia drzwi sali otworzyły się. Doktor Nowak, z twarzą pooraną zmęczeniem, podszedł do Marka.
“Panie Kowalski, pańska żona żyje. To była ciężka walka, ale udało nam się ustabilizować jej stan. Jednak dziecko”
Na moment urwał, a Marek zrozumiał bez słów. Jego świat się zawalił. Zachwiał się i oparł o ścianę, łzy lejąc się niepowstrzymanie.
“Doktorze chcę ją zobaczyć.”
“Zostanie przeniesiona na salę wkrótce. Musi odpocząć. Ale muszę panu powiedzieć, iż zauważyliśmy ślady na jej klatce piersiowej i ramionach. Nie wyglądają na skutki upadku. Będę zmuszony powiadomić odpowiednie władze.”
Jadwiga, która podsłuchała rozmowę, zesztywniała na moment. Potem opanowała się i objęła syna, próbując zdominować go fałszywą czułością:
“Nie słuchaj ich, kochanie. Wiesz, jak gwałtownie rodzą się plotki. Teraz potrzebujesz tylko spokoju.”
**Przebudzenie Zofii**
Po kilku godzinach Zofia otwarła oczy. Była blada, ledwo mogła oddychać. Marek ucałował jej dłoń, próbując powstrzymać łzy.
“Zosiu moja miłość jesteś przy mnie.”
Spojrzała na niego długo, a potem jej oczy wypełniły się łzami. Próbowała położyć rękę na brzuchu, ale wszystko zrozumiała z jego wzroku. Z jej ust wydobył się rozdzierający jęk.
“Nasze dziecko”
Marek przyciągnął ją do siebie, szepcząc:
“Przejdziemy przez to razem. Mam ciebie, a to znaczy więcej niż cokolwiek.”
Ale w sercu Zofii rodził się inny ból: nie tylko strata dziecka, ale i pewność, iż za tą tragedią stała kobieta, która powinna była ją chronić.
**Wyznanie Weroniki**
Kilka dni później Weronika nie mogła już znieść milczenia. Znalazła Zofię samą w sali i drżącym głosem wyznała:
“Pani Zofio musi pani poznać prawdę. Nie upadła pani sama. Pani Jadwiga panią pchnęła. Widziałam wszystko.”
Zofia poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. To była prawda, którą przeczuwała, ale teraz miała potwierdzenie.
“Weroniko dlaczego dopiero teraz mi to mówisz?”
“Bałam się. Wie pani, jaką ma władzę w tym mieście Ale nie mogę już żyć z tym ciężarem.”
Zofia ujęła jej dłoń i z nieoczekiwaną jak na swój stan siłą wyszeptała:
“Przysięgam, iż nie ujdzie jej to na sucho.”
**Śledztwo**
Kilka dni później polska policja wszczęła oficjalne śledztwo. Zeznania lekarzy, ślady na ciele Zofii i świadectwo Weroniki układały się w makabryczną układankę.
Jadwiga jednak nie była kobietą, która łatwo się poddaje. Jej prawnicy już przygotowali strategię, a wpływowi przyjaciele próbowali zdusić skandal.
Marek był rozdarty między miłością do matki a okrutną prawdą, która wychodziła na jaw. Nawiedzały go spojrzenia Zofii, jej ciche cierpienie, i słowa Weroniki, których nie mógł zignorować.
**Ostateczna konfrontacja**
Pewnego wieczoru Marek wszedł do salonu willi, gdzie Jadwiga czekała na niego, elegancka i zimna jak zawsze.
“Mamo, powiedz mi prawdę. Czy ty pchnęłaś Zofię?”
Jadwiga dumnie uniosła brodę.
“Synu, wszystko, co zrobiłam, było dla twojego dobra. Ona nie jest ciebie warta. Zrujnowałaby ci życie. Ja ocaliłam naszą rodzinę.”
Marek spojrzał na nią z przerażen
