Jesteś po prostu wygodny. Dopóki cię nie potrzebują — zapomną.
Marek przyjechał po żonę do teściowej, żeby zabrać ją do domu po kolejnej „drobnej sprzeczce”. Zatrzymał samochód pod starym dziewięciopiętrowym blokiem, poprawił kołnierz i ruszył w stronę klatki. Był już prawie przy drzwiach, gdy nagle zauważył kogoś w oknie na parterze. Serce mu zamarło.
— Mama? Co ty tu robisz? — zapytała, rozpoznając swoją matkę.
— Cicho — szepnęła Katarzyna Nowak — chodź tu.
— Co się dzieje? — zmarszczył brwi.
— Po prostu podejdź i posłuchaj — wskazała na uchylone okno.
Z mieszkania teściowej dobiegały kobiece głosy. Mówiły głośno, nie krępując się. To była jego żona, Zosia, i jej matka.
— Mamo, widziałaś, jak się wystraszyli. Szczególnie ta jedna — z oczami jak u przestraszonego królika. „To moja wina, nie uchroniłam wnuczka!” — Zosia wybuchnęła śmiechem. — Wszystko idzie zgodnie z planem. A mój Mareczek to istny skarb: tylko go trącisz, a już leci ratować, jak piesek na smyczy. choćby do szpitala zawiózł. Wiedziałam, iż jeżeli nie przycisnę go tą „ciążą”, to nigdy nie doczekam się pierścionka.
— Zosiu… to jednak podle — niepewnie zaprotestowała jej matka.
— Mamo, ty naprawdę nic nie rozumiesz. Najważniejsze, żeby wydoić z niego mieszkanie. W końcu ma tę trzypokojową kawalerkę w centrum, nie zapominaj. Już im mówiłam — trzeba się wprowadzić, skoro dziecko w drodze. A potem jakoś przeczekamy staruszków. Kluczowe, iż Marek wszystko łyknie. Nie jest typem, który trzaska drzwiami. Można go delikatnie… prowadzić. Tam, gdzie mi wygodnie.
Marek stał, jakby ktoś wyrwał mu serce z piersi. Słuchał każdego słowa, nie mogąc się poruszyć. Obok matka ścisnęła jego rękę.
— Słyszałeś? — spytała cicho.
Skinął głową. Twarz zrobiła się biała jak ściana.
— Chodźmy.
Weszli do mieszkania. Marek gwałtownie nacisnął dzwonek. Drzwi otworzyła Zosia, promienna — widocznie jeszcze pod wrażeniem własnej przemowy.
— Kochanie! A ty skąd tak wcześnie? — powiedziała, wymuszając uśmiech.
— Nie przygotowuj mów. Sam ci je przywiozę — odparł spokojnie. — A jutro składam pozew o rozwód.
— Co?!… Oszalałeś? Dlaczego?
— Bo wszystko usłyszałem. O „ciąży”, o mieszkaniu, o tym, jaki jestem wygodny. Dzięki, iż gwałtownie pokazałaś, kim naprawdę jesteś.
Zosia próbowała coś powiedzieć, ale słowa utknęły jej w gardle.
Katarzyna Nowak tylko rzuciła w stronę byłej synowej:
— A ja się obwiniałam. Myślałam, iż to ja cię nie zaakceptowałam, nie znalazłam wspólnego języka. A tu okazało się, iż serce matki wszystko wyczuwa. Po prostu nie chciałam widzieć.
Wyszli. Marek nie odwrócił się ani razu. W piersiach zrobiło się lżej — jakby wreszcie zrzucił z siebie wielki ciężar. Szedł w milczeniu, a obok matka — po raz pierwszy od lat — nie mówiła ani słowa, tylko trzymała jego dłoń w swojej. Cicha obecność, która znaczyła więcej niż wszystkie słowa świata.
