“Ty po prostu leniwa! Czy tak się wita gości?” – wizyta teściowej zamieniła się w emocjonalny koszmar.
Od najmłodszych lat znałam jedno proste prawo: gości należy przyjmować z szacunkiem i serdecznością. Moja mama uwielbiała gotować, a każdy przyjazd rodziny czy znajomych stawał się małą uroczystością. Razem z siostrą pomagałyśmy w kuchni, tata zabierał się za sprzątanie – wszystko było rodzinne, pełne ciepła. Atmosfera domowego zacisza, aromatycznych potraw i głośnego śmiechu była nieodłączną częścią mojego dzieciństwa. Marzyłam, iż pewnego dnia w moim własnym domu będzie tak samo. Tylko iż życie lubi płatać zupełnie inne figle.
Kiedy wyszłam za mąż za Krzysztofa, uznaliśmy, iż będziemy zapraszać bliskich do siebie – zarówno moich, jak i jego. Pomysł wydał mi się radosny, bo przypominał mi rodzinne chwile. Nasz dom stał się miejscem spotkań, długich rozmów i wspólnych wieczorów. Aż pewnego dnia pojawiła się ona. Matka Krzysztofa. Kobieta wyrazista, surowa, o silnym charakterze. Może i życzliwa, ale pod tym uśmiechem czaiła się złośliwość, od której trudno się otrząsnąć.
Na początku starałam się ze wszystkich sił. Przy jej wizytach sprzątałam do połysku, wymyślałam wymyślne dania, chciałam zaimponować. Ale teściowa od początku była nastawiona krytycznie. Pierwszy raz, gdy tylko rzuciła okiem na stół, prychnęła:
– Taak? I to wszystko, co potrafisz ugotować? Jakaś nudna klasyka. Lepiej by mi było w domu.
Zrobiło mi się przykro, bo włożyłam w ten posiłek całe serce. Ale milczałam – wychowanie nie pozwalało na kłótnie. Postanowiłam, iż następnym razem dam z siebie wszystko. I oto – urodziny Krzysztofa. Gotowałam cały dzień, szukałam przepisów, starałam się, by wszystko było wyjątkowe. Stół uginał się od jedzenia. Miałam nadzieję, iż teraz wreszcie usłyszę choć słowo uznania.
Lecz gdy tylko teściowa weszła do kuchni, jej twarz wykrzywił grymas. choćby nie usiadła, tylko obeszła stół, powąchała potrawy i rzuciła:
– O mój Boże, naprawdę? To nazywasz świątecznym przyjęciem? Wszystko przesolone, placek – suchy jak wiór, sałatki bez smaku. Czy ty w ogóle umiesz gotować?
Nie wytrzymałam. Wyszłam i zamknęłam się w sypialni. Płakałam cicho, wtulona w poduszkę, a w głowie kołatały mi się słowa mamy: „Jesteś świetną gospodynią, dasz radę”. Dałam radę… tylko nie przed teściową. Ta jednak nie skończyła:
– Nauczę cię gotować. Przyjdziesz do mnie, zobaczysz, jak wygląda prawdziwe przyjęcie. A to? To żenada. Krzysztofowi z tobą po prostu nie poszczęściło się.
Chciałam odpowiedzieć, wykrzyczeć, co czuję. Powiedzieć, ile wysiłku kosztuje mnie każde przyjęcie, jak staram się być dobrą żoną, nie narzekam, nie zwalam winy na męża, nie proszę o pomoc, choćby gdy padam ze zmęczenia. Ale milczałam. A Krzysztof? On przez cały czas siedział cicho, jakby to go nie dotyczyło. Dopiero później, po wyjściu gości, przyszedł do mnie i szepnął:
– Przepraszam. Już więcej jej nie zaproszę. Przekroczyła granicę.
Skinęłam głową, nie mówiąc ani słowa. Najbardziej bolało nie to, co powiedziała teściowa – do jej uszczypliwości zaczynałam się przyzwyczajać. Ale milczenie męża, jego obojętność, jakby moje starania były niewidzialne, nieistotne. W tamtej chwili zrozumiałam: nie liczy się jedzenie, nie idealny stół. Liczy się tylko to, by obok był ktoś, kto stanie po twojej stronie, choćby jeżeli podajesz zwykłą kaszę gryczaną.
