Pokrywka garnka cicho zadźwięczała o blat. Wyłączyłam kuchenkę i zmęczonym uśmiechem spojrzałam na swoje odbicie w szafce kuchennej.
Gorący, aromatyczny rosół. Krzysztof wróci z pracy i w końcu zjemy razem rodzinny obiad.
Do kuchni weszła teściowa, Barbara Nowak. Poruszała się po moim malutkim mieszkaniu jak inspektor na kontroli, a jej wzrok przesunął się po mnie z tym znanym, ledwo dostrzegalnym lekceważeniem.
Co to ma być?
Rosół. Gorący.
Bez pytania wzięła chochlę, nabrała trochę, podniosła do ust. Jej twarz wykrzywiła się, jakby właśnie skosztowała trucizny. Zamarłam, wiedząc już, co nastąpi.
To dobierała słowa, patrząc na mnie z nieskrywanym obrzydzeniem. To się nie nadaje do jedzenia. Woda. Zupełna pustka w smaku.
Sekunda. I odwraca się, wylewając całą zawartość garnka do zlewu.
Wywar, mięso, warzywa wszystko, na co poświęciłam ostatnią godzinę po pracy, zniknęło w wirze wody.
Patrzyłam na pusty garnek. Potem na nią.
Nie przejmuj się powiedziała protekcjonalnie, klepiąc mnie po ramieniu. Ten gest sprawił, iż poczułam się jeszcze gorzej. Nauczę cię gotować. Dla mojego syna.
W tej chwili do kuchni zajrzał Krzysztof, przyciągnięty hałasem. Zobaczył pusty garnek, rozpryski przy zlewie i napiętą twarz matki.
Mamo, co się stało? Agata, o co chodzi?
Nic, synku Barbara przejęła inicjatywę. Agatka trochę się zmęczyła, chciała nas nakarmić półproduktami. Ale ja jestem tutaj, wszystko naprawię. Zaraz ugotuję prawdziwą kolację.
Krzysztof spojrzał na mnie. W jego oczach nie było wsparcia. Tylko zmęczone, wyuczone przez lata błaganie *”proszę, tylko nie zaczynaj”*.
Wyrósł pod tym ciśnieniem, dla niego kłótnia była gorsza niż poniżenie. I nie zaczęłam. W milczeniu wzięłam gąbkę i zaczęłam wycierać zlew.
Moja słabość polegała na tym na pragnieniu zachowania kruchego spokoju dla męża, który panicznie bał się konfliktów z matką.
O, patrz komenderowała już teściowa, zaglądając do lodówki. Mięso trzeba brać inne. I zasmażkę robić inaczej.
Mówiła, a ja nie słyszałam słów.
Czułam tylko, jak jej głos, jej obecność wypycha mnie z mojej własnej kuchni, z mojego życia. Nie tylko wylała rosół. Pokazała mi moje miejsce.
Pięcioletni Staś, nasz syn, wbiegł do kuchni i przytulił się do mojej nogi.
Mamo, jestem głodny.
Zaraz babcia coś przygotuje odpowiedziała za mnie Barbara, nie odwracając się. Babcia zrobi smacznie. Nie to, co niektóre.
Pochyliłam się do syna i objęłam go. Jego małe rączki otoczyły moją szyję i tylko to powstrzymało mnie od krzyku.
Patrzyłam na plecy teściowej, która już z zawodową wprawą kroiła warzywa moimi nożami, i nie myślałam o złości.
Nie. Myślałam o tym, iż niektóre lekcje trzeba odrabiać bardzo dokładnie. Zwłaszcza te o tym, jak uczyć innych.
„Lekcje” zaczęły się już następnego dnia. Barbara, która wcześniej odwiedzała nas dwa razy w tygodniu, teraz pojawiała się codziennie.
Jej „pomoc” zamieniła się w totalną kontrolę. Przestawiła wszystko w szafkach, wyrzuciła moje ulubione przyprawy. Wieczorem postanowiłam porozmawiać z Krzysztofem.
Poczekałam, aż Staś zaśnie, i podeszłam do męża, który siedział z laptopem.
Krzysiu, musimy porozmawiać o twojej mamie.
Agata, proszę cię, padam z nóg choćby nie podniósł głowy. Co znowu jest nie tak? Ona przecież pomaga.
Ona nie pomaga. Ona wypędza mnie z domu. Wszystko robi po swojemu.
Ona po prostu dba, żebyśmy dobrze jedli. Tak ma w zwyczaju. Naprawdę trudno powiedzieć „dziękuję”? przetarł skronie. Przecież wiesz, iż z nią się nie wygrasz. Łatwiej się zgodzić.
Łatwiej. To było jego życiowe motto w relacjach z matką.
Moja kolejna próba była jeszcze żałośniejsza. Postanowiłam porozmawiać z nią bezpośrednio.
Barbaro, bardzo dziękuję za troskę, ale chciałabym sama prowadzić gospodarstwo.
Spojrzała na mnie, a w jej oczach pojawiło się triumfalne światło. Głośno, z przesadą westchnęła:
Wiedziałam! Przeszkadzam! Wybacz, Agatko, iż się wtrącam. Stara głupia, chciałam przecież dobrze. Dla wnuczka się starałam, dla Stasia
Teatralnie chwyciła swoją torbę. Krzysztof, który wyszedł z pokoju, zobaczył właśnie finał tej sceny. Jego twarz stężała.
Agata, co ty robisz? Wypędzasz moją matkę?
Znowu przegrałam. I tym razem wyglądałam jak prawdziwy potwór.
Presja rosła. Teraz krytykowała nie tylko jedzenie, ale i moje metody wychowawcze. Jestem zbyt miękka. Pozwalam mu oglądać bajki. Źle go ubieram.
A przy tym sama podsuwała mu czekoladki, których nie mógł jeść z powodu alergii.
To nasz sekret szeptała wnukowi. Mamy nie powiemy, ona jest taka surowa.
W nocy, gdy wszyscy spali, siadałam do laptopa. To była moja przystań. Mój mały świat.
Pracowałam jako freelancerka zajmowałam się projektowaniem interfejsów. Krzysztof uważał to za moje hobby, „bawienie się”, i nie interesował się tym.
Dla mnie to była jedyna przestrzeń, w której sama o czymś decydowałam. Gdzie moja wiedza i zdanie miały znaczenie.
Ostatnią kroplą był czwartek. Staś obudził się z lekkim kaszlem. Zadzwoniłam do lekarza, dostałam zalecenia, zostawiłam syna w domu.
Barbara, oczywiście, natychmiast przyjechała „ratować wnuczka”.
Musiałam gwałtownie wyjść do apteki po syrop. Błagałam ją, żeby nic nie robiła do mojego powrotu.
Tylko herbatę z malinami, dobrze? Nic więcej.
Oczywiście, oczywiście. Idź. Matka wie lepiej.
Wróciłam po czterdziestu minutach. W mieszkaniu unosił się ostry zapach kamfory i octu. Rzuciłam się do pokoju dziecięcego.
Staś leżał w łóżku, ciężko oddych
