— Od dzisiaj wszystko będzie inaczej! — jak jedna kobieta postawiła na swoim wobec męża i syna
Nie jestem ze stali. Jestem zwykłą kobietą, której też może być źle. Której boli głowa, która jest zmęczona, która pracuje cały dzień, a wieczorem dźwiga ciężkie siatki z zakupami, bo w domu — dwóch mężczyzn, rosłych i najedzonych, którzy najwyraźniej uważają, iż jedzenie pojawia się samo. A gdy siły w końcu się kończą, zostaje tylko jedno — powiedzieć głośno to, co już od dawna krzyczało w środku.
Ten dzień był wyjątkowo ciężki. W pracy zaległości, szef od rana w złym humorze, ledwo doczekałam się końca zmiany. Już stojąc na przystanku, zrozumiałam, iż muszę jeszcze zajść do sklepu — w lodówce pusto, a w domu — mąż Marek i syn Kacper. Marek ma czterdzieści dwa lata, wysoki, postawny, apetyt odpowiedni. Kacper ma piętnaście, trenuje piłkę nożną, po treningu znika wszystko, co jest na talerzu.
Szłam do domu, pochylona pod ciężarem zakupów, przeklinając w duchu, iż wzięłam aż tyle. Głowa pulsowała, każdy krok odbijał się bólem w skroniach. Ale nie miałam wyboru — bo jeżeli nie ja, to kto?
Gdy w końcu otworzyłam drzwi, Marek już był w domu. Leżał na kanapie, oglądał telewizję. Ani słowa, ani spojrzenia: „Jak się czujesz?” — jakby mnie wcale nie było. Kacper był jeszcze na treningu. W milczeniu przeszłam do sypialni, wzięłam tabletkę i położyłam się. Choćby piętnaście minut — złapać oddech, zebrać siły.
Ból trochę ustąpił, ale nie do końca. Wciąż czułam się wykończona. Mimo to wstałam i poszłam do kuchni. Tam, przez hałas telewizora, słychać było tylko moje kroki i brzęk naczyń. gwałtownie ugotowałam spaghetti, przygotowałam surówkę. Prostota, sytość. Nie było miejsca na finezje.
Kacper wrócił później. Zawołałam wszystkich do stołu. Usiadłam i usłyszałam coś, od czego serce zamarło.
— Znowu makaron? — prychnął mąż. — Mogłaś coś ciekawszego ugotować.
— A ja wolałbym schabowe — dodał syn, bawiąc się widelcem w surówce.
Nikt nie spytał, jak się czuję. Nikt nie podziękował. Wiedzieli, iż boli mnie głowa. Widzieli, jak dźwigam siatki. Słyszeli, jak wzdycham i ledwo stoję na nogach. A wszystko, co potrafili powiedzieć, to „nam nie smakuje”.
Milcząc, odłożyłam widelec, spojrzałam na nich obu. I nagle coś we mnie przeskoczyło.
— Nie smakuje wam? Nie jedzcie. Od dzisiaj wszystko się zmienia. Mam dość bycia obsługą. Chcesz schabowych — smaż. Chcesz żurek — gotuj. Nie będę już dźwigać zakupów, gotować, sprzątać i słuchać narzekań. Od dzisiaj gotuję — tak, dla wszystkich. Ale ktoś z was zmywa, ktoś sprząta. Sami się dogadajcie. Piorę tylko to, co jest w koszu. Brudne skarpety pod łóżkiem — wasz problem.
Raz w tygodniu — w sobotę — idziemy razem po zakupy. Nie jestem robotem. Nie jestem tragarzem. Nie jestem kucharką na zawołanie.
Wstałam, poprawiłam włosy i poszłam do łazienki. Obróciłam się w drzwiach:
— A teraz idę pod prysznic i kładę się spać. Kto zmywa — sami zdecydujcie. Pamiętajcie tylko: jeżeli rano w zlewie będzie brudno — nie będzie śniadania. To wszystko. Dobranoc.
Wyszłam. Za plecami cisza. choćby telewizor ktoś wyłączył. Nie odwróciłam się. Wiedziałam, iż siedzą i patrzą za mną. Zaskoczeni. Może zdezorientowani. A może — pierwszy raz od lat — zastanawiający się nad sobą.
I wiecie co? Nie poczułam winy. Tylko ulgę. Bo czasem, by cię usłyszano, trzeba przestać szeptać i zacząć mówić głośno. Wyraźnie. I bez przeprosin.
