Gdy babcia dowiedziała się, iż wnuk chce ją wyrzucić z mieszkania, gwałtownie je sprzedała i wyjechała do Europy.
Coraz częściej przekonuję się, iż żadne więzy krwi nie gwarantują miłości, szacunku i troski. W naszej rodzinie wydarzyła się historia, od której do dziś serce zamiera — opowieść o tym, jak wnuk niemal wyrzucił własną babcię z jej mieszkania. Ale ona okazała się sprytniejsza od nas wszystkich i postąpiła tak, iż jedni teraz rwą włosy z głowy, a inni podziwiają jej siłę i charakter.
Poznajcie: babcia Stanisława Kazimierczak. Ma siedemdziesiąt pięć lat i jest ucieleśnieniem energii, euforii życia i mądrości. Za sobą — długą pracowitą przeszłość, wychowanie dwojga dzieci, pomoc każdemu, kto tego potrzebował. Po śmierci męża została sama w przestronnym trzypokojowym mieszkaniu w samym centrum Poznania. I właśnie na ten metraż zwrócił uwagę jej rodzony wnuk — Krzysztof, brat mojego męża.
Krzysztof z żoną i trójką dzieci od lat tłoczyli się w mieszkaniu teściowej. Ciasno, głośno, kłótnie niemal codziennie. Kupować własne — nie chcieli: „Po co brać kredyt, skoro jest babcia z mieszkaniem?”. No i po co czekać? „Wkrótce staruszka odejdzie i wszystko będzie nasze”. Nie mówili tego wprost, ale wiało tym z każdego ich spojrzenia, z każdego sarkastycznego uśmieszku Krzysztofa i jego żony Kingi.
Ale Stanisława miała inne plany. Nie narzekała na życie, była aktywna — chodziła na koncerty, do muzeów, a choćby na randki, co szczególnie wkurzało Krzysztofa. Nie mógł zrozumieć: „Jak to? Powinna już tylko siedzieć przed telewizorem i czekać na koniec, a ona wciąż w trasach”. Czekanie na śmierć babci stawało się nudne. Więc Krzysztof postanowił przyspieszyć sprawę — zaproponował, by „dobrowolnie” przepisała mieszkanie na niego, a sama przeniosła się do domu opieki. Argumenty były „przekonujące”: „Tam będziesz miała opiekę i lekarzy, a tutaj tylko nam przeszkadzasz”.
Babcia, usłyszawszy to, w milczeniu wstała, poszła do sypialni i zamknęła się na klucz. A już następnego dnia była u nas — u mnie i mojego męża. Od dawna wiedzieliśmy o planach Krzysztofa i wcześniej proponowaliśmy babci, by do nas się wprowadziła, a mieszkanie wynajęła, by oszczędzać na marzenie — podróż do Japonii. Stanisława wahała się,
