Gdy teściowa i zięć zjednoczyli siły

— No i gdzie oni są? — Kasia nerwowo zajrzała do kuchni, potem do salonu. Pusto. W domu panowała cisza, tak niezwykła i niepokojąca.

Od rana wszystko było nie do zniesienia. Matka — surowa, uparta, z ciężkim spojrzeniem i nieskończoną listą pretensji. Mąż — zamknięty w sobie, rozdrażniony, głuchy na wszelkie prośby. Życie z matką mieli zaplanowane „na tydzień”. Minął tydzień. Potem drugi. A teraz trzeci.

— Mamo! Bartek! — zawołała głośniej. Żadnej odpowiedzi. Serce podskoczyło jej do gardła.

Narzuciła kurtkę i pobiegła do garażu. Tam zwykle chował się jej mąż — odnawiał stare meble, uciekając przed codziennością. Drzwi były uchylone, a stamtąd dobiegały głosy.

— jeżeli dobrze przygotujesz powierzchnię, lakier położy się równo — mówiła matka. Jej głos brzmiał miękko, prawie czule.

— Ja zwykle rozcieńczam pierwszą warstwę — odpowiedział Bartek. — Wtedy drewno lepiej chłonie.

Kasia zastygła w drzwiach, jakby bała się zburzyć tę kruche porozumienie. Przed nią stało coś niewyobrażalnego: jej wiecznie kłócąca się matka i mąż siedzieli przy stole i razem odnawiali starą ramę od lustra. Na kolanach matki był fartuch w plamach lakieru, Bartek trzymał w ręce pędzel i papier ścierny.

— No proszę… — szepnęła Kasia i cicho usiadła w kącie, obserwując.

Kilka tygodni temu nalegała: matka musi się wprowadzić. W sanatorium, gdzie mieszkała po śmierci ojca, zaczęli remont. Obiecali czasowe przeniesienie. Ale matka stanowczo oświadczyła: „Wolę do córki. Będę pomagać, nie będę ciężarem”.

Bartek nie był zachwycony. Nigdy nie ukrywał, iż z teściową ma trudną relację. Zbyt różni. Ona — twarda, wymagająca, z nieugiętymi poglądami. On — spokojny, ale pamiętliwy.

Od pierwszego dnia zaczęły się drobne utarczki: widelce położone nie tam, gdzie trzeba, koszule źle wyprasowane, drzwi zbyt głośno zatrzaśnięte. Wieczorami Kasia wysłuchiwała ich cichych pretensji. Dwoje upartych, przyzwyczajonych do rządzenia — w jednym domu.

Bała się, iż małżeństwo tego nie wytrzyma.

A teraz — ci sami ludzie siedzieli przy jednym stole. Okazało się, iż matka przez lata pracowała w fabryce mebli. A Bartek był samoukiem, który zawsze marzył o spotkaniu fachowca.

— Masz pewną rękę — powiedział. — Nie każdy mistrz tak potrafi.

— A ty masz talent — odparła matka. — Masz wyczucie.

Później razem parzyli herbatę, wyciągnęli z szafki słoik konfitur. Kasia nie wytrzymała:

— Wymieniliście moją matkę na kogoś innego?

Matka prychnęła:

— Po prostu wcześniej nie było o czym rozmawiać. A teraz mamy wspólną pasję. Myślałam, iż jest beznadziejny, a on meble robi jak mistrz!

Bartek zaśmiał się:

— A ja myślałem, iż mnie pani nie cierpi.

— Nie cierpię głupoty. A ty, jak się okazuje, wcale jej nie reprezentujesz.

Kasia patrzyła na nich w milczeniu. W końcu się uśmiechnęła.

Gdy nocą wrócili do domu, usłyszała, jak Bartek szepcze:

— Dzięki, iż mama jest z nami. Nie sądziłem, iż się dogadamy.

A rano matka oświadczyła:

— Zdecydowałam. Do sanatorium nie wracam. Zostaję tutaj. Pomogę wam otworzyć warsztat.

Kasia nie protestowała. Gdy dwoje ludzi, którzy nie mogli na siebie patrzeć, zaczyna się rozumieć, doceniać i wspierać — to nie katastrofa. To cud.

I może w tym domu znów będzie spokojnie. Nawet… ciepło.