Gdy ojciec nas opuścił, macocha wyrwała mnie z piekła sierocińca.
Gdy byłam mała, moje życie przypominało bajkę pełną miłości rodzinę w drewnianym domku nad Wisłą, niedaleko Kazimierza Dolnego. Byliśmy we troje: ja, mama i tata. Zapach świeżo pieczonych przez mamę drożdżówek wypełniał powietrze, a głos taty wieczorami snuł opowieści o jego przygodach na rzece. ale los to bezwzględny łowca, który uderza, gdy najmniej się tego spodziewasz. Pewnego dnia mama zachorowała jej śmiech ucichł, dłonie zaczęły drżeć, aż w końcu trafiła do szpitalnego łóżka w Warszawie. Odchodziła powoli, pozostawiając nas w morzu bólu. Tata utopił rozpacz w taniej wódce, a nasz dom zmienił się w ruinę, pełną potłuczonego szkła i niemego cierpienia.
Szafki w kuchni świeciły pustkami. Chodziłam do szkoły w Kazimierzu w brudnych ubraniach, z burczącym z głodu brzuchem. Nauczyciele krzyczeli o braku zadań, ale jak miałam się uczyć, gdy myślałam tylko o tym, jak przeżyć kolejny dzień? Przyjaciele odwrócili się plecami, a ich szepty bolały bardziej niż noże. W końcu ktoś wezwał opiekę społeczną. Urzędnicy wtargnęli do naszego domu, gotowi wyrwać mnie z drżących rąk ojca. Załamał się przed nimi, błagając o jeszcze jedną szansę. Dali mu miesiąc ostatnią deskę ratunku nad przepaścią.
Ta wizyta otrzeźwiła tatę. Poszedł do sklepu, przyniósł jedzenie, a potem szorowaliśmy dom, aż zajaśniał słabym blaskiem dawnego ciepła. Przysiągł, iż nie tknie alkoholu, a w jego oczach pojawiła się iskra człowieka, którego znałam. Uwierzyłam, iż może być lepiej. Pewnej burzowej nocy, gdy wiatr tłukł w okiennice, ojciec szepnął, iż chce mi kogoś przedstawić. Serce zamarło czyżby już zapomniał o mamie? Zapewnił, iż nikt jej nie zastąpi, ale ta kobieta miała nas ochronić przed urzędnikami.
Tak poznałam ciocię Halinę.
Pojechaliśmy do jej małego domu w Lublinie, stojącego nad Bystrzycą, otoczonego starymi dębami. Halina była jak żywioł ciepła, ale i nieugięta, jej głos dawał nadzieję, a spojrzenie było jak latarnia. Miała syna, Marka, dwa lata młodszego ode mnie, chudzielca o śmiechu, który rozbijał choćby największy smutek. Od razu się zaprzyjaźniliśmy biegaliśmy po uliczkach, tarzaliśmy się nad rzeką, aż brakowało sił. W drodze powrotnej powiedziałam tacie, iż Halina jest jak promień słońca, a on tylko skinął głową. Kilka tygodni później packowaliśmy nasze życie nad Wisłą i przeprowadziliśmy się do Lublina desperacka próba nowego początku.
Powoli wszystko wracało do normy. Halina opiekowała się mną z miłością, która goiła rany cerowała moje spodnie, gotowała gęste zupy, a wieczorami siedzieliśmy razem, gdy Marek rozśmieszał nas do łez. Stał się moim bratem nie przez krew, ale przez wspólne cierpienie. Kłóciliśmy się, marzyliśmy, godziliśmy się bez słów. ale szczęście to kapryśny gość, którego los lubi niszczyć. Pewnego mroźnego poranka tata nie wrócił do domu. Telefon przeciął ciszę zginął, rozjechany przez ciężarówkę na oblodzonej drodze. Ból pożerał mnie od środka. Opieka społeczna wróciła, zimna i nieubłagana. Bez prawnego opiekuna wyrwali mnie z ramion Haliny i zawlekli do sierocińca w Radomiu.
To miejsce było więzieniem beznadziei szare ściany, zimne łóżka, pełne westchnień zagubionych dzieci. Czas wlókł się niemiłosiernie. Czułam się jak duch, zapomniany i niewidzialny, dręczony koszmarami o wiecznej samotności. Ale Halina nie poddała się. Co niedzielę przychodziła z chlebem, własnoręcznie zrobionymi szalikami i niezłomną wolą, by mnie odzyskać. Walczyła jak lwica szturmowała urzędy, wypełniała papiery, jej łzy spływały na dokumenty, gdy próbowała przełamać biurokratyczne mury. Miesiące mijały, a rozpaczyn
