Gdy mój ojciec nas zostawił, macocha wyrwała mnie z czeluści sierocińca.
Kiedy byłam mała, moje życie błyszczało jak z bajki rodzina, nierozerwalna i pełna miłości, w pochylonym domku nad brzegiem Wisły, niedaleko małego miasteczka Kazimierz Dolny. Byliśmy we trójkę: ja, mama i tata. Zapach świeżo upieczonych przez mamę drożdżówek wypełniał powietrze, a wieczorami głęboki głos taty snuł opowieści o jego przygodach na rzece. ale los to bezlitosny łowca, który uderza, gdy najmniej się spodziewasz. Pewnego dnia mama zachorowała jej śmiech ucichł, dłonie zaczęły drżeć, aż w końcu trafiła do zimnego szpitalnego łóżka w Warszawie. Znikała, pozostawiając nas w morzu bólu. Tata utonął w wódce, topiąc duszę w tanim spirytusie, a nasz dom zamienił się w ruinę, usianą stłuczonym szkłem i niemą rozpaczą.
Szafki w kuchni były puste, niemi świadkowie naszego upadku. Włóczyłam się do szkoły w Kazimierzu, w brudnych ubraniach, z burczącym głodem. Nauczyciele krzyczeli o brak zadań, ale jak miałam się uczyć, gdy myślałam tylko o tym, jak przetrwać kolejny dzień? Przyjaciele odwrócili się plecami, ich szepty cięły głębiej niż noże, a sąsiedzi patrzyli na naszą nędzę z politowaniem. W końcu ktoś nie wytrzymał wezwano opiekę społeczną. Urzędnicy wpadli do domu, gotowi wyrwać mnie z drżących rąk taty. Załamał się przed nimi, błagając łkając o jedną szansę. Dali mu kruchy miesiąc ostatnią deskę ratunku nad przepaścią.
Ta wizyta otrzeźwiła tatę. Zawlókł się do sklepu, przyniósł jedzenie, a razem szorowaliśmy dom, aż zajaśniał słabym blaskiem dawnego ciepła. Przysiągł porzucić alkohol, a w jego oczach zamigotało coś z mężczyzny, którego znałam. Zaczęłam wierzyć w uzdrowienie. Pewnej burzowej nocy, gdy wiatr tłukł w okiennice, szepnął, iż chce mi kogoś przedstawić. Serce zamarło czy już zapomniał o mamie? Zapewniał, iż jest nie do zastąpienia, ale to nasza ochrona przed bezlitosnym wzrokiem urzędników.
Tak w moim życiu pojawiła się ciocia Kasia.
Pojechaliśmy do jej małego domu w Toruniu, nadwiślańskiego schronienia otoczonego pochylonymi wierzbami. Kasia była wichurą ciepła, ale nieokiełznana, jej głos był kotwicą, a spojrzenie latarnią. Miała syna, Jasia, dwa lata młodszego ode mnie, chudego chłopca ze śmiechem, który rozpraszał chłód. Od razu się polubiliśmy goniliśmy się po uliczkach, tarzaliśmy nad brzegiem, aż brakowało tchu. W drodze powrotnej powiedziałam tacie, iż Kasia jest jak promień słońca, a on tylko skinął głową. Kilka tygodni później spakowaliśmy stare życie nad Wisłą, wynajęli dom obcym i zapuścili korzenie w Toruniu rozpaczliwą próbę nowego początku.
Życie powoli się składało. Kasia otaczała mnie miłością, która zaszywała rany cerowała rozdarte spodnie, gotowała gęste zupy, a wieczorami siedzieliśmy razem, gdy żarty Jasia rozrywały ciszę. Stał się moim bratem, nie przez krew, ale przez wspólny ból kłóciliśmy się, marzyliśmy, godziliśmy z lojalnością, która nie potrzebowała słów. Ale szczęście to ulotny gość, którego los lubi zniszczyć. Pewnego mroźnego poranka tata nie wrócił do domu. Telefon przeciął ciszę zginął, zmiażdżony przez ciężarówkę na oblodzonej drodze. Ból pożerał mnie jak dzikie zwierzę, odbierając oddech. Opieka społeczna wróciła, chłodna i nieubłagana. Bez prawnego opiekuna wyrwali mnie z objęć Kasi i wciągnęli do sierocińca w Bydgoszczy.
Sierociniec był więzieniem beznadziei szare ściany, zimne łóżka, pełne westchnień zagubionych. Czas wlókł się, każda minuta była batem na duszy. Cz
