Oto cytat ze starej książki i budowie i eksploatacji tramwajów (Roman Podoski: „Tramwaje i koleje elektryczne”, tom 1., Warszawa 1922. Rozdział X, str 375)
Dzwonki alarmowe służą do przestrzegania przechodniów i pojazdów o zbliżaniu się pociągu [tramwaju] Dzwonki te bywają przeważnie umieszczane pod podłogą pomostów i poruszane nogą przy pomocy odpowiedniego grzybka przechodzącego przez podłogę i naciskającego na młotek, bijący w miskę z brązu.
W miastach o słabym, lub jak przeważnie bywa za granicą, doskonale uregulowanym ruchu ulicznym, gdzie same władze policyjne ściśle pilnują, aby wozy i pojazdy nie tamowały ruchu tramwajowego, nie jeździły po torach a w każdym razie przy pojawieniu się pociągu natychmiast z takowych zjeżdżały, jest kwestia dzwonków alarmowych rzeczą zupełnie drugorzędnej wagi. Inaczej jednak w miastach o silnym i słabo uregulowanym ruchu ulicznym, jak niestety przeważnie bywa u nas; tu zmuszają motorniczego niechcące ustąpić z torów furmanki, wlokące się po torach dorożki, ślepo przed siebie pędzące dzieci, zamyśleni przechodnie i t.p. do stałego, prawie nieustannego dzwonienia. Ustawiczne tupanie nogą w grzybek dzwonka staje się pracą nader uciążliwą i wymęcza bodaj bardziej motorniczego, jak jego wszystkie inne czynności razem wzięte; tupanie to powoduje nieznośny ból muskułów w łydce i wywołuje nierzadko rozszerzenie żył.
Oto przykład tramwaju z nożnym dzwonkiem. Jest to MAN Tw (Tw141), w Polsce znany jako SN3. W 1941 roku dziesięć takich tramwajów sprowadzono do Krakowa, gdzie kursowały do 1969 roku (ostatnio na trasie Cichy Kącik – pl. Wolnica).
Mam osobisty sentyment do SN3. Mieszkałem blisko końcówki, gdzie te tramwaje zawracały. Dzwonki mi nie przeszkadzały, natomiast pisk w czasie zawracania – bardzo.
