Prawie jej nie zauważył. W zamęcie poniedziałkowych spotkań, wśród stukotu obcasów i gwaru rozmów telefonicznych odbijających się od szklanych wieżowców, świat był tylko rozmytym tłem. Ale gdy Wojciech Nowak, starszy partner w jednej z najbardziej bezwzględnych kancelarii w mieście, wyszedł z marmurowego holu i poprawił mankiety, coś sprawiło, iż się zatrzymał.
Tam, u stóp wieżowca, siedziała mała dziewczynka. Miała najwyżej sześć czy siedem lat. Nosiła prostą, trochę wytartą żółtą sukienkę, z kolanami przyciągniętymi do piersi, siedząc na cienkim niebieskim kocyku rozłożonym na zimnych betonowych schodach. Przed nią, starannie ułożone, leżały pięć zabawek: stary pluszowy miś, plastikowy dinozaur, lalka z różowymi, potarganymi włosami i dwie manualnie wykonane figurki, których kształtów nie sposób było rozpoznać.
Nie to, iż była tam sama, w samym centrum biznesowej dzielnicy, zwróciło uwagę Wojciecha. Były jej oczy duże, szare i zbyt spokojne jak na kogoś tak małego i tak niepasującego do otoczenia. Miasto mijało ją w pośpiechu, wśród drogich garniturów i szybkich kroków. Ledwie na nią spoglądano. Omijano tylko brzeg jej kocyka, starając się nie angażować.
Spojrzał na zegarek. 8:42. Miał osiemnaście minut, zanim musiał stanąć przed radą nadzorczą i wyjaśnić, dlaczego fuzja wartą miliony złotych nie powinna się rozpaść przez czyjeś niedopatrzenie. Osiemnaście minut, by kontynuować wspinaczkę po drabinie, na którą wchodził połowę swojego życia.
Ale nie mógł oderwać wzroku.
Podszedł. Dziewczynka podniosła na niego oczy, nie mrugając.
Zgubiłaś się? zapytał, starając się złagodzić głos, mimo sztywności, którą czuł.
Pokręciła głową.
Nie.
Zmarszczył brwi.
Gdzie jest twoja mama? I tata?
Jej małe ramiona znów wzruszyły się w geście zbyt dojrzałym jak na jej drobne ciało.
Nie wiem.
Rozejrzał się. Ktoś na pewno wezwał ochronę. Może to był kiepski żart. Ale nikt się nie zatrzymywał. Nikt nie zwalniał.
Przyklęknął, by być na jej poziomie, uważając, by nie zgnieść spodni od garnituru.
Jak się nazywasz? spytał.
Zosia odparła tak cicho, iż ledwo usłyszał przez miejski zgiełk.
Zosia powtórzył, jakby wypowiedzenie tego imienia mogło go zakotwiczyć w rzeczywistości. Jesteś głodna?
Nie odpowiedziała od razu. W końcu wzięła pluszowego misia i mocno go przytuliła.
Mama kazała mi tu czekać. Powiedziała, iż zaraz wróci.
Poczuł, jak coś ściska mu się w piersi nieznany ból, na który nie miał czasu.
A kiedy ci to powiedziała?
Zosia spojrzała ponad niego, jakby próbowała dostrzec przez szklane wieże matkę, która nie wróciła.
Wczoraj.
Usta Wojciecha stały się suche. Przechylił się na piętach. Część niego chciała wstać, otrzepać się i odejść. Wezwać policję, pozwolić komuś innemu się tym zająć, bo to z pewnością nie był jego problem. Miał spotkanie. Umowę do uratowania. Reputację do obrony.
Ale wtedy Zosia zrobiła coś, co rozbiło jego starannie budowane wymówki: wyciągnęła rękę, chwyciła jego palce swoimi małymi dłońmi i włożyła mu w dłoń dinozaura.
Dla pana powiedziała tak po prostu, iż gardło mu się ścisnęło.
Wpatrywał się w małego zielonego dinozaura zabawkę wartą może kilka złotych z kiosku. Ale w jej poważnych oczach była bezcenna.
Zosiu powiedział, zmuszając głos, by brzmiał spokojnie. Nie mogę cię tu zostawić. Pójdziesz ze mną na razie? Znajdziemy kogoś, kto ci pomoże.
Zawahała się, spoglądając na swoje zabawki. Potem, z metodyczną starannością, zebrała je i włożyła do małej materiałowej torby obok siebie. Znów na niego spojrzała i skinęła głową.
Wojciech wstał i podał jej rękę. Wsunęła w nią swoje palce bez słowa.
Gdy prowadził ją przez obrotowe drzwi, marmurowa posadzka holu wydała mu się zimniejsza niż kiedykolwiek. Recepcjonistka podniosła wzrok, szeroko otwierając oczy, ale nie odezwała się, widząc dziecko u jego boku.
W windzie jego odbicie pokazało idealnie skrojony garnitur, jedwabny krawat, drogi zegarek. Obok niego żółta sukienka Zosi była jak jasna plama niewinności na szarej, lodowatej rzeczywistości korporacji.
Telefon zadrżał: Spotkanie za 7 minut.
Wyciszył go.
Gdy drzwi otworzyły się na 25. piętrze, wszystkie spojrzenia zwróciły się w ich stronę. Jego asystentka, Kasia, prawie podbiegła.
Panie Nowak? Rada czeka. Kto to jest?
To Zosia powiedział po prostu. Odwołaj moje poranne spotkania.
Proszę pana?
Odwołaj je, Kasia.
I tymi słowami poprowadził dziewczynkę przed salę konferencyjną, pod zdumionymi spojrzeniami, do swojego narożnego biura z widokiem na miasto, które jej nie widziało. Delikatnie posadził ją na skórzanej sofie przy oknie, skąd mogła obserwować ludzi na dole.
Zaraz wrócę powiedział cicho.
Skinęła głową, przyciskając misia, z szeroko otwartymi oczami, w których odbijała się linia horyzontu.
Gdy Wojciech odwrócił się w stronę narastającej burzy na korytarzu współpracowników czekających, pytań brzęczących w powietrzu, problemu wartego milion złotych ten sam ból powrócił.
Po raz pierwszy od lat zrozumiał, iż nie wszystkie sprawy, które warto ratować, mają podpisane umowy.
Zamknął drzwi swojego biura, odcinając stłumione argumenty z sali konferencyjnej i szepty ciekawskich. Dla człowieka, którego dni wyznaczała precyzja i strategia, każda minuta spędzona z dala od spotkania była jak rysa na jego perfekcyjnie wypolerowanym świecie.
Ale patrząc na dziewczynkę wtuloną w sofę jej żółta sukienka odcinała się od ciemnej skóry, jej małe palce rysowały kółka na wytartym uchu misia wiedział, iż ta chwila znaczyła więcej niż jakakolwiek fuzja.
Kasia stała za szklaną ścianą, z telefonem przy uchu. Wymówiła: Co mam zrobi
