Była już głęboka noc, ale Weronika wciąż nie mogła zasnąć. Przewracała się z boku na bok, aż w końcu wstała, by napić się wody i uspokoić. W domu panowała cisza, przerywana tylko tykaniem zegara. Nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi.
Serce Weroniki zabiło mocniej. O tej porze nikt do niej nie przychodził. Narzuciła szlafrok i podeszła do wejścia. Na progu stała dziewczynka z sąsiedztwa, Hania, trzymając na rękach młodszego brata, dwuletniego Miłosza.
— Dobry wieczór, ciociu Weroniko — powiedziała cichym, drżącym głosem. — Coś się stało z mamą… Ona… tam…
Weronika natychmiast zrozumiała. Coś ścisnęło ją w piersi. Pobiegła przez ulicę do domu Magdaleny, matki dzieci. Drzwi były uchylone. W środku panowała przytłaczająca cisza. Weszła do sypialni i cofnęła się natychmiast, zaskoczona tym, co zobaczyła.
Magdaleny już nie było…
Weronika stała jak sparaliżowana, nie wierząc własnym oczom. W końcu, jak we mgle, wróciła do domu. W kuchni Hania siedziała skulona, a obok niej drzemał Miłosz. Dziewczynka podniosła wzrok i zapytała cicho, ale z dorosłą powagą:
— Mama umarła, prawda?
Weronika nie wytrzymała i wybuchła płaczem. Przytuliła Hanię mocno, a potem płakały razem. Dziewczynka tylko szepnęła:
— Szkoda Miłosza. pozostało mały. Bez mamy będzie mu ciężko…
Magdalenę pochowała cała wieś. Nie miała rodziny, ojca dzieci nikt nie znał. Po pogrzebie Hanię i Miłosza zabrano do domu dziecka.
Minęło pół roku. Weronika wróciła do codzienności, ale wieczorami myślami wciąż wracała do tamtych dwojga. Odwiedzała ich, przywoziła słodycze i zabawki. Za każdym razem, patrząc w pełne smutku oczy Hani, z trudem powstrzymywała łzy.
Zdawała sobie sprawę, iż mogłaby ich zabrać. Chciałaby. Ale bała się. Odpowiedzialność. Pieniądze. Wiek. Strach, iż nie podoła.
Weronika była samotną kobietą. Dawno temu była zamężna, ale małżeństwo się rozpadło. Długo leczyła się, próbowała zajść w ciążę — bezskutecznie. Mąż odszedł, gdy stało się jasne, iż dzieci nie będzie. Potem zamknęła się w sobie. Nie wpuszczała już do swojego życia nikogo. Mężczyźni dla niej przestali istnieć. Żyła pracą. Uchodziła za silną, samowystarczalną, ale nocami płakała w poduszkę.
Jej życie płynęło spokojnie. Praca, dom, ogródek. Siostra Kasia mieszkała w innym mieście, mieli dobre relacje, ale kłótnie się zdarzały — Kasia nie chciała dzieci, co drażniło Weronikę, która oddałaby wszystko za szansę zostania matką.
Pewnego dnia Weronika weszła do wiejskiego sklepu. W kolejce stał dziadek Jan, szanowany starszy człowiek ze wsi. Od razu ją rozpoznał i podszedł.
— No i co, córeczko, jak tam maluchy? Odwiedzasz ich?
— Bywam… Źle im tam, dziadku, ale co poradzisz.
— Szkoda sierotek… Ale ty im nie obca. Krewna jak nic.
— W jakim sensie? — zdziwiła się Weronika.
Okazało się, iż matka Magdaleny była daleką krewną ciotki Weroniki. Nie bliskie pokrewieństwo, ale na tyle prawne, by starać się o opiekę.
Wątpliwości zniknęły. Weronika zabrała się za formalności. Trwało to prawie rok. Dokumenty, zaświadczenia, kontrole… Ale szła do końca.
Gdy wszystko było gotowe, Hania i Miłosz wrócili do domu — tym razem do domu Weroniki. Dziewczynka przytuliła się do niej, a chłopiec nie odstępował jej na krok. Po raz pierwszy od lat Weronika poczuła się nie samotną kobietą, ale matką. Prawdziwą.
Od tamtej pory wszystko się zmieniło. W domu znów rozbrzmiewał śmiech, małe nóżki biegały po podłodze. Weronika już nie płakała w nocy — robiła śniadania, sprawdzała lekcje, czytała bajki na dobranoc. Najważniejsze — w jej sercu znów zagościła miłość. Miłość aż do łez, do drżenia. Taka, która nie gaśnie.
Coraz częściej wydawało jej się, iż szczęście osobiste jest już blisko. Że gdzieś jest mężczyzna, któremu podaruje swoje ciepło, a on zapewni jej i dzieciom bezpieczeństwo.
Ale choćby jeżeli to się nie spełni — już była szczęśliwa. Nie była już sama. Była mamą. I to było najważniejsze. Życie pokazało jej, iż czasem strach blokuje nas przed tym, co najcenniejsze, ale gdy odważymy się wyjść mu naprzeciw, może nas poprowadzić do prawdziwego szczęścia.
