Dyrektor szkoły zauważył, iż dziewięcioletnia Zosia codziennie zabiera resztki jedzenia ze szkolnej stołówki. Postanowił ją śledzić.
Dyrektor Nowak od piętnastu lat pracował w szkole i dobrze wiedział jedno: dzieci często dźwigają ciężary, które dorośli przeoczają.
Niektóre pokazywały swoje problemy otwarcie, inne kryły je za uprzejmymi uśmiechami i cichym posłuszeństwem.
Zosia należała do tych cichych.
Miała dziewięć lat, była drobna jak na swój wiek, z ciemnymi warkoczykami przewiązanymi niebieskimi wstążkami. Nigdy nie sprawiała kłopotów, nigdy nie przeszkadzała na lekcjach. Wręcz przeciwnie – zwykle pozostawała w tle.
Dlatego dyrektor Nowak zbyt długo nie zauważał, co robi.
Kradła jedzenie.
Nie w oczywisty sposób. Nie chwytała łapczywie kanapek, nie wpychała ich do kieszeni. Była ostrożna, przemyślana. Każdego dnia po obiedzie przeszukiwała stołówkę w poszukiwaniu resztek – nieotwartych kanapek, kartoników mleka, owoców pozostawionych na tacach.
Potem cicho wkładała je do plecaka, zapinała go i wychodziła.
Dyrektor Nowak widział już wystarczająco dużo dzieci w potrzebie, by wiedzieć, iż coś jest nie tak.
Tego popołudnia, gdy uczniowie odsuwali krzesła i przygotowywali się do wyjścia, delikatnie się do niej zbliżył.
„Zosiu”, powiedział, kucając obok niej. „Dlaczego zabierasz to jedzenie, kochanie?”
Jej palce zacisnęły się na paskach plecaka.
„Panie dyrektorze…”, zawahała się, patrząc w podłogę. „Mama bardzo ciężko pracuje, ale czasem nie starcza nam jedzenia.”
Dyrektor Nowak spędził z dziećmi tyle lat, iż nie dał się nabrać na półprawdę. Zosia nie kłamała, ale też nie mówiła wszystkiego.
Tego wieczora, rozmawiając z żoną Martą, podjął decyzję.
Będzie ją śledził.
Siedział przy stole, ale jego myśli krążyły wokół jednego obrazu – Zosi wkładającej jedzenie do plecaka. Marta zauważyła jego zamyślenie.
„Jesteś cichy”, powiedziała, przechylając głowę. „Ciężki dzień?”
„Tak”, westchnął, rozluźniając ramiona.
Przyjrzała mu się uważnie.
„Sprawy szkolne? Nauczyciele? A może jedno z twoich dzieci?”
Sposób, w którym to powiedziała – jedno z twoich dzieci – sprawił, iż coś ścisnęło mu się w piersi.
„Chodzi o Zosię. Dziewięcioletnia, cicha, trzyma się na uboczu. Dobra dziewczynka.”
Marta skinęła głową, czekając.
„Dzisiaj zauważyłem, jak zbiera resztki ze stołówki. Nie tylko dodatkowe przekąski, co jest w porządku. Ale Zosia? Ona zbierała jedzenie. Kanapki, jabłka, mleko.”
Marta zmarszczyła brwi.
„Zjadała to później?”
„Nie”, pokręcił głową. „Raczej… odkładała.”
„Spytałem ją o to”, ciągnął. „Powiedziała, iż mama ciężko pracuje, a czasem brakuje im jedzenia. I to może być prawda.”
Przetarł skronie.
„Ale, Marto, coś mi tu nie gra. Jakby nie mówiła całej prawdy.”
Marta zamyśliła się, a potem odłożyła widelec.
„Myślisz, iż jest coś więcej?”
„Tak”, przyznał. „I mam przeczucie, iż to coś poważnego.”
„Co zamierzasz zrobić?” spytała.
Zawahał się. „Myślę, żeby ją jutro podążać po szkole.”
Marta uniosła brew, ale nie wyglądała na zaskoczoną. Znała go zbyt dobrze.
„Kochanie”, powiedziała cicho. „Jeśli przeczucie ci podpowiada, iż coś jest nie tak, powinieneś go posłuchać.”
„A jeżeli przesadzam?”
„A jeżeli nie?” odparła.
To wystarczyło. Ścisnęła jego dłoń.
„Zosia to tylko dziecko. jeżeli coś jest nie tak, może nie umieć prosić o pomoc. Ale ty zawsze zauważasz tych, którzy jej potrzebują.”
Następnego dnia, gdy dzwonek oznajmił koniec lekcji, dyrektor Nowak zachował dystans, obserwując, jak Zosia idzie w stronę drogi. Ale zamiast kierować się do domu, wybrała inną ścieżkę – prowadzącą na obrzeża miasta.
W żołądku zacisnęła mu sięDyrektor Nowak podszedł do opuszczonego domu, w którym mieszkał Daniel, i wiedział, iż to dopiero początek długiej drogi do uzdrowienia dla nich wszystkich.
