Dwanaście lat obowiązku. Dwanaście lat niezłomnej wierności.

Dwanaście lat służby. Dwanaście lat niezłomnej lojalności.
Nazywam się Jakub Kowalski i jestem policjantem. Przez te wszystkie lata nigdy nie byłem sam. Miałem przy sobie towarzyszkę Sadie, owczarka niemieckiego o instynktach ostrzejszych niż u większości ludzi.
Sadie była nie tylko psem służbowym. Była sercem naszego zespołu. Gdy ktoś znikał, ruszała pierwsza. Gdy czaiło się niebezpieczeństwo, nie wahała się ani chwili. Wśród burz, dymu i złowrogiej ciszy Sadie zawsze prowadziła nas naprzód.
Inni funkcjonariusze nazywali ją Sierżant Sadie. To nie był żart. To był stopień, który zdobyła w każdej misji.
*Instynkt, Serce, Braterstwo*
Sadie rozpoznawała stukot moich butów wśród setek innych kroków. Gdy wracałem ze służby, zawsze czekała przy drzwiach, merdając ogonem i patrząc tymi błyszczącymi oczami, jakby mówiła: No wreszcie!.
Spała obok radiostacji, zawsze gotowa na kolejne wezwanie. Nie była tylko narzędziem pracy. Była częścią drużyny. Nie psem policyjnym wojowniczką.
Widziałem, jak wspina się po gruzach, by znaleźć zaginione dziecko. Widziałem, jak obezwładnia niebezpiecznego przestępcę w mgnieniu oka. Nie znała strachu. Znała tylko obowiązek.
*Dzień, gdy zwolniła tempo*
Czas nie oszczędza nikogo. Pewnego dnia Sadie nie biegła już tak szybko. Jej kroki stały się cięższe, a wzrok zamglony.
Nie narzekała. Nie opierała się.
Wiedziała.
Owinęliśmy ją w ciepły koc. Nie protestowała. Była gotowa.
Tego dnia pożegnać ją przyszli funkcjonariusze z trzech komisariatów. Nie padło ani słowo. Nie było trzeba.
Pochyliłem się i szepnąłem:
Dobra robota, dziewczyno.
*Dziedzictwo, które trwa*
Dziś jej obroża cicho wisi nad moim biurkiem.
I za każdym razem, gdy moje buty stukają na korytarzu,
wciąż czekam na ten znajomy tupot za plecami.
Sadie nie była tylko psem policyjnym.
Była wojowniczką. Towarzyszką. Przyjaciółką.
Była sierżant Sadie i na zawsze zostanie częścią nas.