Dwa skrzydła

Nasze życie zaczęło się układać, powoli jak Wisła niosąca wody ku morzu, a jednego wieczoru, gdy Zosia i Marysia spały w pokoju obok, a Kinga wtuliła głowę w moje ramię, słysząc tylko tykanie zegara i nasze wspólne oddechy, zrozumiałem, iż czasem trzeba stracić oba skrzydła, by nauczyć się na nowo chodzić po ziemi i odnaleźć prawdziwe zakorzenienie.