DWA LATTÉ. — Dobry wieczór, pani Tamaro Stanisławo! Jak zawsze, dwa latté? — zapytałam z uśmiechem, wpatrując się z niepokojem w drobne, poorane głębokimi zmarszczkami, ale pełne uroku oblicze spóźnionej klientki. — Witaj, Lizo! Tak, jak zwykle, dwa latté. I jeszcze, jeżeli łaska, rogalik, proszę. Tamara Stanisławowa oparła laskę o oparcie krzesła i, tłumiąc grymas […]
.jpg)
