Piątek, 17 maja.
To był zwykły poranek. Cicho, czajnik bulgotał na kuchni, a słońce leniwie przebijało się przez firanki. Siedziałem przy stole z kubkiem mocnej herbaty, gdy zadzwonił telefon. Na ekranie – mój syn, Krzysiek. Jedyny. Moje światło, moja duma, moja dusza. Wszystko w moim życiu kręciło się wokół niego. Dałem mu wszystko: miłość, troskę, nieprzespane noce, ostatnie grosze z portfela. Po jego ślubie telefony stały się rzadkością, ale każdy był jak łyk świeżego powietrza.
— Tato, musimy porozmawiać — zaczął. Głos miał spokojny. Prawie chłodny. Nienaturalny.
Coś ścisnęło mnie w środku.
— Jasne, synu. Co się stało? — zapytałem, czując, jak serce zaczyna bić szybciej.
Zamilkł na chwilę, jakby zbierał siły, po czym powiedział:
— Tato, z Anią… uznaliśmy, iż musisz zrozumieć. Nie możemy się już tak często widywać.
Nie od razu pojąłem. Albo nie chciałem zrozumieć. A on ciągnął dalej:
— Mamy swoje życie, plany, obowiązki. A ty… zbyt często się wtrącasz. Ania mówi, iż dzwonisz za często. Zjawiasz się bez zapowiedzi. Jesteśmy zmęczeni. Potrzebujemy dystansu. Przestrzeni. Spokoju.
Siedziałem w milczeniu, nie mogąc wydusić słowa. W głowie brzmiało tylko jedno pytanie: Co zrobiłem źle?
— Krzysiek… — szepnąłem. — Chciałem tylko być blisko. To przecież… nie z niego dobrego. Po prostu tęsknię.
— Wiem, tato — przerwał. — Ale teraz jest inaczej. Chcemy żyć po swojemu. Musimy… się uniezależnić. Rozumiesz?
Skinąłem głową, choć tego nie widział. W oczach miałem łzy, a dłonie mi drżały. Wykrztusiłem tylko:
— Dobrze. Zrozumiałem.
Rozmowa skończyła się szybko. Pożegnał się spokojnie, może choćby z ulgą. A ja zostałem tam, gdzie byłem – w tej samej kuchni, z tą samą filiżanką, w której herbata dawno ostygła.
Obróciłem się w stronę ściany, gdzie wisiały stare zdjęcia. Oto Krzysiek – jeszcze maluch, w pierwszej klasie. Oto na maturze. A tu – z bukietem, stoi obok Anny w Urzędzie Stanu Cywilnego. Na wszystkich tych fotografiach byłem ja. Zawsze blisko. Zawsze.
Przypomniałem sobie, jak nosiłem go na rękach, gdy chorował. Jak czytałem mu książki po nocach. Jak pomagałem w nauce, przy wyborze studiów, jak pocieszałem po pierwszym złamanym sercu. A teraz, gdy w moim życiu został tylko on – mówi, iż nie ma dla mnie miejsca.
Coraz częściej myślę, iż starość to nie wiek, a uczucie bycia niepotrzebnym. To, jak ludzie, których kiedyś podniosłeś z kolan, teraz patrzą na ciebie jak na przeszkodę. Jak na natrętny cień przeszłości, który trzeba usunąć z kadru nowego, szczęśliwego życia.
Moi koledzy opowiadają, jak chodzą z wnukami na spacery, jak dzieci zapraszają ich na obiady, radzą się, dzielą wiadomościami. A ja? Boję się zadzwonić. Boję się usłyszeć irytację w głosie. Boję się, iż znów będę „zbyt natarczywy”. Że znów powiedzą – „jesteś dla nas zmęczeniem”.
Ale co jest najgorsze? Nie prosiłem o wiele. Nie chciałem pieniędzy, nie żądałem pomocy. Chciałem tylko czasem być blisko. Widzieć, jak żyje mój syn. Upiec mu placek, zapytać, co u niego. Czy to aż tak dużo?
Nie jestem święty. Może dzwoniłem za często. Może bywałem zbyt emocjonalny. Po prostu tęskniłem. Samotne mieszkanie, telewizor w kuchni i kilka starych fotografii – oto całe moje życie.
Minęło już kilka tygodni. Krzysiek nie zadzwonił. On ani Anna. Trzymam się danego słowa – nie przeszkadzam. Żyję w ciszy. Patrzę przez okno i myślę: czy to koniec miłości, którą w niego włożyłem? Tak nagły i chłodny koniec?
Jest mi ciężko. Ale nie złoszczę się. Nie życzę im źle. Po prostu nie rozumiem, jak to się stało, iż jedyny człowiek, dla którego żyłem, teraz chce, żebym zniknął.
I wiecie, co jest najstraszniejsze? Nie pustka w domu. Nie cisza. A świadomość, iż w czyimś życiu, gdzie kiedyś byłeś wszystkim – teraz jesteś nikim.
Dzisiaj zrozumiałem, iż dzieci nie są naszą własnością. Kochasz, dajesz wszystko, ale pewnego dnia musisz puścić. choćby jeżeli to oznacza, iż zostaniesz sam.
