Poranek w grudniu był mroźny i ciężki, gdy Kinga i jej mąż Tomasz wyruszyli do małego miasteczka Podgórze, by odwiedzić rodziców Kingi. Śnieg skrzypiał pod butami, a niebo, zasnute ołowianymi chmurami, zapowiadało burzę. Przed nimi czekała długa i niepewna droga. Rodzice już wyglądali gości, a gdy samochód zatrzymał się przed dobrze znanym domem, witali ich gorącymi uściskami i radosnymi okrzykami. Weszli razem do przytulnego wnętrza, gdzie na stole czekały gorące potrawy, a w kominku trzaskały polana, rozświetlając pokój złotym blaskiem.
Ojciec Kingi, Wojciech Kowalski, zabrał Tomasza do salonu, by porozmawiać o „męskich sprawach” – polityce, samochodach i wędkowaniu. Kinga z matką, Grażyną Kowalską, schroniły się w kuchni, gdzie przy kubkach herbaty zaczęły mówić o tym, co naprawdę waży na sercu. Matka drżała z niepokoju – dlaczego młodzi wciąż nie myślą o dziecku? Kinga uśmiechnęła się łagodnie:
— Będzie, mamo, nie martw się. Jeszcze rok, wszystko się ułoży.
Ale w jej głosie przebijała niepewność, a w sercu – dziwny niepokój. Noc otuliła dom, a za oknem wył wiatr, zwiastując nadchodzącą zamieć. Kinga przytuliła się do Tomasza, a jego ramiona były tak samo mocne jak w czasach, gdy ich miłość dopiero się rodziła. Zasnęła, czując się bezpiecznie, ale gdzieś w głębi serca czaiła się złowróżbna myśl.
Rankiem obudził ich zapach świeżo parzonej kawy i rumianych racuchów. Kinga obmyła twarz lodowatą wodą, zrzucając resztki snu, i podeszła do męża. Tomasz nagle wzdrygnął się z bólu, chwytając się za ramię. Jego twarz wykrzywiła się, a Kinga zastygła, ogarnięta strachem – coś było nie tak.
— To znowu to ramię – mruknął, próbując się uśmiechnąć. — Minie, jak zwykle.
Grażyna, słysząc ich rozmowę, przyniosła domową maść i wełniany szalik. Sprawnie opatrzyła zięcia, powtarzając, iż wszystko będzie dobrze. Ale Kinga widziała, jak mąż zaciska zęby, i serce ścisnęło jej się z trwogi.
— Kiniu, chyba ty będziesz musiała prowadzić – szepnął Tomasz, gdy zostali sami.
Skinęła głową, choć w środku wszystko się buntowało. Droga powrotna zapowiadała się trudna, a po nocnej zamieci była jeszcze straszniejsza. Ale nie było wyjścia.
Ten rok stał się dla Kingi i Tomasza próbą. Nie mogli spędzić Świąt z rodzicami – Tomasz upierał się przy ważnym spotkaniu z klientami, które mogło otworzyć nowe możliwości dla jego firmy. Kinga rozumiała, ale wyrzuty sumienia wobec rodziców nie dawały spokoju. Postanowili odwiedzić ich na dwa tygodnie przed Wigilią, przywożąc prezenty i tłumaczenia. Nowy telefon dla ojca i ciepłe buty dla matki zostały starannie zapakowane, a w bagażniku czekały owoce, wino i słodycze. Tak było w ich rodzinie od zawsze.
Ale euforia mąciła niespodziewana wiadomość. W przeddzień wyjazdu Kinga dowiedziała się, iż jej koleżanka z pracy, Ewa, z którą spędziła dziesięć lat, odeszła nagle. Łzy spływały po jej policzkach, a serce pękało z bólu. Tomasz przytulił żonę, ale wiedziała – życie jest kruche, a ta myśl nie dawała spokoju.
Noc przed podróżą była niespokojna. Kinga śniła koszmary, których rano nie pamiętała. Tylko ciężar w piersi przypominał o lęku. Nie powiedziała mężowi, by go nie niepokoić, i wyruszyli o świcie.
Ku ich zaskoczeniu, poranek był pogodny. Lekki mróz i blade promienie słońca przedzierały się przez chmury. W mieście drogi były śliskie, ale na autostradzie odetchnęli – asfalt był czysty. Jednak po stu kilometrach wszystko się zmieniło. Niebo pociemniało, a śnieg zaczął padać gęsto. Samochód wlókł się przez zamieć, a Kinga zaciskała kierownicę, walcząc z paniką.
Gdy wreszcie dotarli do Podgórza, rodzice już czekali w bramie. Uściski, śmiech, ciepło domu – na chwilę oddaliły niepokój. Przy kolacji Kinga znów poczuła się jak dziecko – znajome zapachy, żarty matki, opowieści ojca. Ale rozmowa o dzieciach znów przypomniała jej o poczuciu winy. Matka patrzyła z nadzieją, a Kinga, chcąc ją uspokoić, obiecała, iż niedługo się to zmieni.
Nocą wiatr wył jak opłakując czyjeś zmarnowane marzenia. Kinga wtuliła się w Tomasza, a jego pieszczoty były tak czułe, iż na moment zapomniała o wszystkim. ale myśl o jutrzejszej drodze wciąż wisiała nad nią.
Rankiem, po sytym śniadaniu, Tomasz przyznał, iż ramię wciąż go boli. Kinga, zebrawszy siły, usiadła za kierownicą. Rodzice żegnali ich z uśmiechami, ale w oczach matki dostrzegła lęk. Gdy auto ruszyło, Grażyna szepnęła:
— Anioł stróż niech was prowadzi…
Droga była koszmarem. Nieodśnieżone odcinki, śliskie zakręty, wymijające ciężarówki – Kinga musiała skupić się do granic możliwości. Tomasz milczał, tylko czasem podpowiadał, gdzie jest najbliższa stacja. Obiecał, iż przejmie kierownicę, ale widziała, jak gryzie się z bólu.
I nagle – katastrofa. Samochód z przeciwka wjechał na ich pas. Kinga gwałtownie skręciła w prawo, ale droga była jak lodowisko. Auto zatoczyło się, a w głowie przemknęła myśl: „To koniec”. Sekundy wydłużyły się w wieczność. Samochód zjechał z drogi, zapadł się w głęboki śnieg i uderzył w drzewo.
Silnik wciąż pracował, z głośników płynęła muzyka. Kinga i Tomasz, przypięci pasami, siedzieli w osłupieniu, nie wierząc, iż żyją. On pierwszy przerwał ciszę:
— Kiniu, wszystko w porządku?
Skinęła, czując, jak drżą jej dłonie. Tomasz, zapominając o bólu, objął ją mocno, a wtedy podbiegli ludzie. Kierowcy zatrzymali się, pomogli im wyjść, poczęstowali gorącą herbatą. Auto nie było mocno uszkodzone – tylko kilka wgnieceń i zbite lusterko. Służby gwałtownie je wyciągnęły na drogę i sprawdziły – wszystko działało.
— Mieliście szczęście – powiedział jeden z ratowników. — MiękOdtąd wierzyli, iż anioł stróż naprawdę istnieje, a jego opieka sprawiła, iż ich dziecko urodzi się w szczęściu i miłości.
