Dar Życia: Niezwykły Prezent, Który Zmienia Wszystko

**Tytuł: Dar Życia**
**Rozdział 1: Wspomnienia z Przeszłości**
Nazywam się Jan Kowalski i mam 61 lat. Życie to była droga pełna wzlotów i upadków, ale teraz znalazłem się w miejscu, gdzie samotność i nostalgia splatają się ze sobą. Moja pierwsza żona odeszła osiem lat temu po długiej chorobie, która powoli ją wyniszczyła. Opiekowałem się nią do ostatniego tchnienia, a od tamtej pory żyłem w ciszy, sam. Moje dzieci, teraz dorośli i zajęci własnymi rodzinami, rzadko mnie odwiedzają. Raz w miesiącu przychodzą, zostawiają trochę pieniędzy i leków, po czym gwałtownie odchodzą. Nie mam im tego za złe każdy ma swoje obowiązki. Ale w deszczowe noce, gdy krople uderzają o blaszany dach, a wiatr wdziera się przez szpary, czuję się straszliwie mały i opuszczony.
W zeszłym roku, przeglądając Facebooka, natknąłem się na Halinę, moją pierwszą miłość z liceum. Kochałem ją, gdy byliśmy młodzi. Miała długie, rozpuszczone włosy, oczy ciemne jak noc i uśmiech, który rozświetlał całą klasę. Jednak gdy szykowałem się do matury, jej rodzice zaręczyli ją z mężczyzną dziesięć lat starszym, pochodzącym z południa Polski. Potem straciliśmy kontakt.
Czterdzieści lat później los znów nas połączył. Dowiedziałem się, iż też jest wdową jej mąż zmarł pięć lat wcześniej. Mieszkała z najmłodszym synem, ale on pracował w innym mieście i rzadko bywał w domu. Najpierw wymienialiśmy tylko krótkie pozdrowienia. Potem zaczęły się telefony. Później popołudniowe kawy. I nagle zorientowałem się, iż co kilka dni jadę starą motorowerką pod jej dom, z koszem owoców, słodyczy i tabletkami na bóle.
Pewnego dnia, pół żartem, powiedziałem: A gdyby tak dwie stare dusze jak my się pobrały? Czyż nie byłoby nam lżej? Ku mojemu zaskoczeniu, jej oczy wypełniły się łzami. gwałtownie dodałem, iż to tylko żart, ale ona uśmiechnęła się słodko i skinęła głową. I tak oto, w wieku 61 lat, ponownie się ożeniłem z moją pierwszą miłością.
**Rozdział 2: Dzień Ślubu**
W dniu naszego ślubu miałem na sobie granatową marynarkę. Ona założyła prostą, kremową suknię z jedwabiu. Włosy upięła starannie, ozdabiając je perłową spinką. Przyszli przyjaciele i sąsiedzi, winszując nam: Wyglądacie jak para zakochanych nastolatków! I szczerze mówiąc, tak się czułem.
Tej nocy, gdy sprzątaliśmy po przyjęciu, było już po dziesiątej. Przygotowałem jej kubek ciepłego mleka i wyszedłem zamknąć furtkę oraz zgasić światło na ganku. Nasza noc poślubna co w moim wieku wydawało się nieprawdopodobne w końcu nadeszła. Weszłem do sypialni. Czekała na łóżku z nieśmiałym uśmiechem.
Podszedłem. Drżącymi rękami delikatnie zdjąłem jej bluzkę I zamarłem. Jej plecy, ramiona i ręce były pokryte ciemnymi bliznami głębokimi, starymi, splątanymi jak mapa cierpienia. Serce pękło mi w piersi.
Szybko otuliła się kocem, szeroko otwierając oczy ze strachem. Halin co ci się stało? zapytałem, ledwo panując nad głosem. Odwróciła się, łamiącym się szeptem: W tamtych latach on miał straszny charakter. Krzyczał bił Nigdy nikomu nie powiedziałam
**Rozdział 3: Milczący Ból**
Usiadłem obok niej ze złamanym sercem, łzy cisnąc mi się do oczu. Przez tyle lat żyła w milczeniu ze strachem, ze wstydem nie mówiąc nikomu. Wziąłem jej dłoń i przyłożyłem do swojej piersi. Już dobrze. Od dziś nikt cię nie skrzywdzi. Nikt nie ma prawa sprawiać ci bólu chyba iż ja ale tylko dlatego, iż kocham cię za bardzo.
Wybuchnęła cichym płaczem drżącym, rozdzierającym, który wypełnił sypialnię. Ostrożnie ją objąłem. Miała tak kruche plecy, wychudzone kości ta drobna kobieta, która zniosła tak wiele. Nasza noc poślubna nie była jak u młodych. Leżeliśmy obok siebie w ciszy, wsłuchując się w świerszcze na podwórku i szum wiatru w drzewach. Gładziłem jej włosy, całowałem czoło. Dotknęła mojego policzka i szepnęła: Dziękuję iż jeszcze jest ktoś, komu na mnie zależy.
Uśmiechnąłem się. W wieku 61 lat w końcu zrozumiałem: Szczęście nie leży w pieniądzach ani w młodzieńczych namiętnościach. Jest w dłoni, która ciebie trzyma, w ramieniu, na którym możesz się wesprzeć, i w kimś, kto zostanie przy tobie całą noc by tylko czuć, jak bije twoje serce.
**Rozdział 4: Nowy Początek**
Z dnia na dzień nasza więź się pogłębiała. Zaczęliśmy tworzyć wspólne wspomnienia poranne śmiechy, opowieści o przeszłości, marzeniach i rzeczach, których nigdy nie zdążyliśmy zrobić. Spacerowaliśmy po parku, ciesząc się swoją obecnością.
Pewnego dnia Halina powiedziała: Janek, nigdy nie myślałam, iż znów będę szczęśliwa. Odparłem: Życie to dar. Czasem trzeba czasu, by odnaleźć drogę do radości.
Postanowiliśmy pojechać nad morze miejsce, gdzie oboje mieliśmy piękne wspomnienia z młodości. Wynajęliśmy mały domek. Zapach soli i szum fal przyniosły ukojenie, jakby czas się zatrzymał.
**Rozdział 5: Cienie Przeszłości**
Lecz nie wszystko było łatwe. Czasem Halina milkła, trafiona nagłym wspomnieniem. Pewnego wieczoru spytałem: Co cię trapi? Odpowiedziała cicho: Boję się, iż to szczęście może zniknąć. Tak długo żyłam w strachu, iż nie umiem być szczęśliwa.
Ścisnąłem jej dłoń. Nie bój się. Jestem przy tobie. Razem przegonimy każdy cień.
**Rozdział 6: Odnaleziona Pasja**
Pewnego dnia kupiłem jej farby. Nigdy nie jest za późno, by spełniać marzenia powiedziałem. Zaczęła malować, a ja widziałem, jak odżywa. Spójrz, Janek! Namalowałam naszą plażę! mówiła z dumą.
**Rozdział 7: Wspólne Działanie**
Z czasem założyła warsztaty malarskie dla kobiet, które tak jak ona szukały otuchy. Stała się dla nich oparciem. Byłem z niej dumny.
**Rozdział 8: Próby**
Gdy odszedł jej syn, płakała w moich ramion