**Ofiarna Matka**
Przez trzydzieści lat wstawałam przed świtem. Przygotowałam tyszece śniadań, uprałam góry ubrań, opatrywałam rany i ocierałam łzy. Moje dzieci były moim wszechświatem, moim powodem istnienia. Pracowałam na podwójne zmiany, żeby opłacić im studia, sprzedałam biżuterię na ich wesela, zastawiłam dom, by sfinansować ich biznesy.
Mama zawsze będzie mówili znajomi z podziwem. A ja uśmiechałam się z dumą, wierząc, iż buduję coś pięknego: rodzinę związaną bezwarunkową miłością.
Marek, mój najstarszy syn, przychodził co miesiąc. Zawsze coś potrzebował: żebym zajęła się wnukami, pożyczyła pieniądze, ugotowała obiady na cały tydzień. Nikt nie gotuje tak jak ty, mamo mówił, obejmując mnie. Topniałam.
Ewa, moja środkowa córka, dzwoniła z płaczem za każdym razem, gdy pokłóciła się z mężem. Zostawiałam wszystko, żeby ją pocieszyć, dać rady, których nigdy nie słuchała. Tylko ty mnie naprawdę rozumiesz wzdychała. A ja czułam się wyjątkowa, potrzebna.
Tomek, najmłodszy, wciąż mieszkał ze mną, choć miał już trzydzieści pięć lat. Oszczędzam, żeby się usamodzielnić powtarzał, podczas gdy ja prałam jego ubrania i gotowałam mu obiady. Jego oszczędności zawsze rozpływały się w grach i wyjściach ze znajomymi.
Wszystko zmieniło się, gdy zachorowałam.
Głupi upadek, złamane kulszowe biodro, dwa miesiące rekonwalescencji. Potrzebowałam pomocy przy myciu, gotowaniu, choćby przy podstawowych zakupach.
Marek miał mnóstwo pracy. Ewa przechodziła trudny okres. Tomek wyprowadził się do kolegi tymczasowo w dniu, gdy wróciłam ze szpitala.
Pierwsze dni czekałam. Na pewno przyjdą, muszą się tylko zorganizować. Ale godziny zmieniły się w dni, dni w tygodnie. Telefony stały się rzadsze, wymówki częstsze.
Pewnego popołudnia, gdy z trudem otwierałam słoik z osłabionymi dłońmi, usłyszałam znajome głosy w ogrodzie. Moje troje dzieci stało tam, ale nie zadzwonili. Podeszłam do okna i zobaczyłam, jak się kłócą.
Ktoś musi zostać z mamą mówił Marek.
Ja nie mogę, mam własną rodzinę odpowiedziała Ewa.
To sprzedajmy jej dom i wsadźmy ją do domu opieki zasugerował Tomek. Za te pieniądze moglibyśmy się choćby podzielić.
Wyszli, nie zapukawszy.
Tej nocy nie płakałam. Po raz pierwszy od dziesięciolecia pomyślałam o sobie. O kobiecie, którą byłam, zanim stałam się tylko mamą. O marzeniach, które pogrzebałam, o szansach, które odrzuciłam, by być dla nich dostępna.
Następnego ranka wykonałam trzy telefony.
Pierwszy do adwokata. Drugi do agencji nieruchomości. Trzeci do siostry, która od lat mieszkała za granicą i zapraszała mnie do siebie.
Dom sprzedałam w dwa tygodnie. Pieniądze wpłaciłam na swoje konto. Kupiłam bilet w jedną stronę.
Gdy dzieci się dowiedziały, przybiegły natychmiast. Po raz pierwszy od miesięcy, wszyscy troje, przed moimi drzwiami.
Jak mogłaś nam to zrobić? krzyczał Marek. Jesteśmy twoją rodziną!
Po wszystkim, co dla ciebie zrobiliśmy szlochała Ewa.
A co z nami? pytał Tomek. Gdzie teraz spędzimy święta?
Spojrzałam na nich w milczeniu. Na te trzy osoby, które były całym moim światem, a teraz widziały we mnie tylko problem do rozwiązania lub spadek do podziału.
Już mnie nie potrzebujecie powiedziałam ze spokojem, który sam mnie zaskoczył. A ja odkryłam, iż ja was też nie potrzebuję.
Zamknęłam drzwi.
Następnego dnia wsiadłam do samolotu. W fotelu 23A, patrząc na chmury, poczułam coś, czego nie doświadczyłam od lat: wolność.
Mówią, iż matki kochają bezwarunkowo. Ale nikt nie mówi, iż ta miłość, gdy nie jest odwzajemniona, może stać się więzieniem. I iż czasem najodważniejszą decyzją nie jest zostanie, ale odejście.
Teraz mieszkam w małym domku nad morzem. Mam nowych przyjaciół, nowe zwyczaje, nowe marzenia. Dzieci dzwonią sporadycznie, zawsze pytając, kiedy wrócę.
Nie wrócę.
Bo zrozumiałam, iż troska o innych nie czyniła mnie dobrą matką, jeżeli zapominałam o sobie. I iż prawdziwa miłość nie może istnieć tam, gdzie są tylko oczekiwania i wygoda.
Po raz pierwszy w życiu jestem szczęśliwa, będąc po prostu sobą.
