Dar Życia
Nazywam się Tadeusz i mam 61 lat. Życie to była podróż pełna wzlotów i upadków, ale teraz znalazłem się w miejscu, gdzie samotność i tęsknota splatają się w jeden warkocz. Moja pierwsza żona odeszła osiem lat temu po długiej chorobie, która powoli ją wyniszczała. Otaczałem ją opieką do ostatniego tchnienia, a potem zostałem sam, w ciszy. Dzieci, teraz dorosłe, z własnymi rodzinami, zaglądają do mnie rzadko. Raz w miesiącu przynoszą trochę pieniędzy i leków, po czym gwałtownie się żegnają. Nie mam im tego za złe każdy ma swoje obowiązki. Ale w deszczowe noce, gdy krople uderzają o blaszany dach, a wiatr przedziera się przez szpary w oknach, czuję się tak mały i opuszczony.
W zanim roku, przeglądając Facebooka, natknąłem się na Jadzię, moją pierwszą miłość z liceum. W młodości byłem nią oczarowany. Miała długie, rozpuszczone włosy, oczy ciemne jak noc i uśmiech, który rozświetlał całą klasę. Gdy szykowałem się do matury, jej rodzice zaręczyli ją z mężczyzną o dziesięć lat starszym, z południa Polski. Po tym straciliśmy kontakt.
Czterdzieści lat później los znów nas połączył. Okazało się, iż też jest wdową jej mąż zmarł pięć lat wcześniej. Mieszkała z młodszym synem, ale on pracował w innym mieście i rzadko ją odwiedzał. Najpierw wymienialiśmy tylko grzecznościowe wiadomości. Potem zaczęły się telefony. Później popołudniowe spotkania przy kawie. I nagle zrozumiałem, iż co kilka dni jadę swoją starą motorowerką pod jej dom, z koszykiem owoców, pierniczkami i tabletkami na bóle stawów.
Pewnego dnia, półżartem, zapytałem: A gdyby dwie stare dusze jak my wzięły ślub? Czyżby to nie ukoiło samotności? Ku mojemu zdumieniu, jej oczy wypełniły się łzami. gwałtownie dodałem, iż to tylko żart, ale ona uśmiechnęła się łagodnie i skinęła głową. I tak oto, w wieku 61 lat, ponownie się ożeniłem z pierwszą miłością.
Rozdział 2: Dzień Ślubu
W dniu naszego ślubu miałem na sobie ciemnobrązową marynarkę. Ona założyła prostą, kremową suknię z jedwabiu. Włosy upięła starannie, ozdabiając je perłową spinką. Przyszli przyjaciele i sąsiedzi, winszując nam: Wyglądacie jak para zakochanych nastolatków! I szczerze mówiąc, tak właśnie się czułem.
Tej nocy, gdy sprzątaliśmy po przyjęciu, było już po dziesiątej. Przygotowałem jej le ciepłego mleka i wyszedłem zamknąć furtkę oraz zgasić światło na ganku. Nasza noc poślubna coś, o czym myślałem, iż już nigdy mnie nie spotka wreszcie nadeszła. Weszłem do sypialni. Siedziała na łóżku, czekając z nieśmiałym uśmiechem.
Podszedłem. Drżącymi dłońmi delikatnie zdjąłem jej bluzkę I wtedy zastygłem. Jej plecy, ramiona i ręce pokrywały ciemne ślady stare, głębokie blizny, krzyżujące się jak mapa cierpienia. Serce pękło mi w piersi.
Szybko otuliła się kocem, patrząc szeroko otwartymi, przestraszonymi oczami. Zapytałem, szepcząc: Jadziu co ci się stało? Odwróciła twarz, głos jej się załamał: W tamtych latach on miał okropny charakter. Krzyczał bił Nigdy nikomu nie powiedziałam
Rozdział 3: Ciche Cierpienie
Usiadłem obok niej ze złamanym sercem, łzy napływały mi do oczu. Przez te wszystkie lata żyła w milczeniu ze strachem, ze wstydem nie mówiąc nikomu. Wziąłem jej dłoń i przyłożyłem delikatnie do swojej piersi. Już dobrze. Od dzisiaj nikt cię nie skrzywdzi. Nikt nie ma prawa cię ranić chyba iż ja ale tylko dlatego, iż kocham cię za bardzo.
Wybuchnęła cichym płaczem drżącym, rozdzierającym, który wypełnił cały pokój. Ostrożnie ją objąłem. Jej plecy były wątłe, kości wystawały nieco pod skórą ta drobna kobieta, która zniosła tak wiele przez tyle lat. Nasza noc poślubna nie była jak u młodych. Leżeliśmy obok siebie w ciszy, słuchając świerszczy na podwórku i szumu wiatru w drzewach. Gładziłem jej włosy. Całowałem czoło. Dotknęła mojego policzka i szepnęła: Dziękuję. Że jeszcze ktoś na tym świecie o mnie dba.
Uśmiechnąłem się. W wieku 61 lat wreszcie zrozumiałem: szczęście nie leży w pieniądzach ani w młodzieńczych namiętnościach. Jest w dłoni, która cię trzyma, w ramieniu, na którym możesz się wesprzeć, i w kimś, kto zostanie przy tobie całą noc tylko po to, by czuć bicie twojego serca.
Rozdział 4: Nowy Początek
Z biegiem dni nasza więź umacniała się. Z Jadzią zaczęliśmy tworzyć nowe wspomnienia. Poranki były nasze, pełne śmiechu i rozmów o przeszłości, o marzeniach, które nigdy się nie spełniły. Spacerowaliśmy po parku, ciesząc się swoim towarzystwem i przyrodą.
Pewnego dnia, idąc alejką, powiedziała: Tadeuszu, nigdy nie sądziłam, iż jeszcze kiedyś będę szczęśliwa. Po wszystkim, co przeszłam, myślałam, iż życie ma być samotne. Spojrzałem na nią i odparłem: Życie to dar, Jadziu. Czasem trzeba tylko czasu, by odnaleźć drogę do radości.
Zaczęliśmy planować. Postanowiliśmy pojechać nad morze, gdzie oboje spędziliśmy szczęśliwe chwile w młodości. Wynajęliśmy małą chatkę, a gdy dotarliśmy, zapach soli i szum fal otuliły nas spokojem. Czułem, jakby czas się zatrzymał, pozwalając nam wrócić do tamtych dni.
Rozdział 5: Cienie Przeszłości
Nie zawsze jednak było łatwo. Czasem, w środku śmiechu, Jadzia milkła, zagubiona w myślach. Widziałem, iż przeszłość wraca. Pewnego wieczoru, siedząc na plaży, spytałem:
Jadziu, co cię trapi? Widzę, iż czasem jesteś daleko. Westchnęła, patrząc na horyzont. Boję się, iż to wszystko może zniknąć. Tak długo żyłam w strachu, iż nie umiem już być szczęśliwa.
Wziąłem jej dłoń. Nie musisz się bać. Jestem tu. Obiecuję, iż cię nie skrzywdzę. Razem przegonimy każdy cień. Uśmiechnęła się, ale w jej oczach była i wdzięczność, i smutek
